«Είχα ορκιστεί να μην γίνω αυτή η μαμά.
Όμως έγινα και ήρθε η στιγμή να της ζητήσω συγγνώμη.
Σε έβλεπα πριν αποκτήσω δικά μου παιδιά και σε έκρινα. Αυστηρά. Θυμάμαι να ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα σου μοιάσω, αλλά σου έμοιασα. Και μακάρι να είχα δείξει περισσότερη κατανόηση τότε. Σε καταλαβαίνω πια...
Ήσουν η μαμά που δεν μπορούσες να πειθαρχήσεις το παιδί σου σε δημόσιο χώρο. Πώς το άφηνες να ουρλιάζει και να κυλιέται στα πατώματα, επειδή δεν του έκανες το χατίρι;
Αν ήταν δικό μου παιδί, θα το είχα βουτήξει και θα φεύγαμε αμέσως. Θυμάμαι να σκέφτομαι ακριβώς αυτό.
Τώρα όμως ξέρω γιατί δεν φώναζες. Τώρα σε καταλαβαίνω. Απλώς διάλεγες τις μάχες σου. Έπρεπε οπωσδήποτε να ψωνίσεις και το μικρό σου ήταν κουρασμένο, ήθελε να κοιμηθεί. Είσαι πολύ καλή μαμά που δεν ενέδωσες στα κλάματα και τις υστερίες. Η δική μου σκέψη ήταν η εύκολη λύση, η δική σου ήταν η σωστή. Μακάρι, να σε είχα βοηθήσει τότε.
Ήσουν η μαμά της ''τελευταίας στιγμής''. Η ανοργάνωτη μαμά.
Αν ακολουθούσε ένα πρόγραμμα, θα τα προλάβαινε όλα και δεν θα έτρεχε σαν την τρελή την τελευταία στιγμή.
Τώρα ξέρω ότι έκανες ό,τι περνούσε απ' το χέρι σου. Το καλύτερο που μπορούσες. Έπρεπε να ισορροπήσεις μεταξύ τριών ρόλων: της μάνας, της συζύγου, της εργαζόμενης. Πώς είναι δυνατόν να τα προλάβαινες όλα;
Ήσουν η ατημέλητη γυναίκα.
Αν ήμουν στη θέση της δεν θα άφηνα τον εαυτό μου. Πόσο δύσκολο είναι να βαφτείς λιγάκι;
Και όμως τώρα συνειδητοποιώ ότι σ' αυτή τη ζωή υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ένα κραγιόν. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου, απλώς βάζεις τις ανάγκες των παιδιών σου πιο πάνω απ' τις δικές σου. Είναι η προτεραιότητά σου!
Ντρέπομαι. Πολύ. Έπρεπε να είχα δείξει περισσότερη κατανόηση. Και λυπάμαι πολύ που έπρεπε να κάνω δικά μου παιδιά για να σε καταλάβω. Συγγνώμη που δεν άπλωσα το χέρι για να σε βοηθήσω παρά μόνο σε έκρινα.
Σε νιώθω όμως τώρα. Σε βλέπω όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Ούτε εγώ φοράω κραγιόν...»
Πηγή: themotleykru.blogspot.com
