«Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μάθημα με μάσκα
Είναι πολύ δύσκολο και για 'σενα και για τα παιδάκια. Ο λαιμός στεγνώνει, η φωνή δεν ακούγεται, η αναπνοή δεν είναι εύκολη, ζεσταίνεσαι, εκνευρίζεσαι, θες να τη βγάλεις, να την τσαλακώσεις και να την πετάξεις στα σκουπίδια με θεαματικό τρίποντο. Όμως, όλα αυτά ισχύουν εάν έχεις επιλέξει μια μάσκα πάνινη. Γιατί η εμπειρία σού διδάσκει ότι οι χειρουργικές κάνουν τη ζωή σου πολύ πιο εύκολη.
Στα των παιδιών τώρα. Τα βλέπεις που την τραβούν για να πάρουν μια ανάσα -λιγάκι βιαστικά και μυστικά για να μην τα κατσαδιάσει κανείς. Τα βλέπεις επίσης να την κατεβάζουν στο ύψος του πηγουνιού και πολύ ειλικρινά να μουρμουράνε ένα ανακουφισμένο «αχ». Σου παραπονιούνται («Κυρία, δεν μπορώ άλλο με τη μάσκα», «Κυρία, ξέρω θα πείτε όχι, αλλά να τη βγάλω λίγο;», «Κυρία έσκασα») και εσύ σφίγγεσαι που δεν γίνεται να επιτρέψεις να τη βγάλει. Γιατί, ναι, μπορεί να μας δυσκολεύει, αλλά είναι απαραίτητη!
Θα το ξαναπούμε: επιλέξτε χειρουργικές μάσκες για τα παιδιά. Ναι, είναι ένα έξοδο, αλλά είναι η πιο σωστή υγειονομικά και πρακτικά λύση!
Είναι απίστευτα δύσκολο να κρατηθούν αποστάσεις
Τα παιδιά δυσκολεύονται και να το θυμηθούν αλλά και να το εφαρμόσουν. Ποιο παιδί θέλει να υπάρχει χωρίς να ακουμπάει και να ακουμπιέται; Αντίστοιχα δύσκολο είναι και για εμάς. Ο εκπαιδευτικός γίνεται θηριοδαμαστής και παιδονόμος, αλαλάζει «μη» στα διαλείμματα και βάζει χαλινάρι στις πιο φυσικές συμπεριφορές. Πολύ δύσκολο είναι και να τηρούμε όλοι, μαθητές και εκπαιδευτικοί, το πρωτόκολλο: γάντια που πρέπει να αλλάζουν, μάσκες που πρέπει να αλλάζουν, τα τετράδια που δεν πρέπει να τα ακουμπήσεις, τα μολύβια που δεν πρέπει να τα αγγίξεις -κι αν ξεχαστείς πρέπει να απολυμάνεις επιτόπου.
Να κι ένα καλό: τα παιδιά, λόγω της μάσκας, είναι πιο ήσυχα στην τάξη!
Υπάρχουν παιδιά ήσυχα, συνεπή κι οργανωμένα που παρακολουθούν με σοβαρότητα και -με μάσκα ή χωρίς- είναι πάντα πρότυπα. Υπάρχουν και παιδιά που ό,τι και να γίνει -είτε φορούν μάσκα, αναπνευστήρα και βατραχοπέδιλα είτε όχι- το ταπεραμέντο τους δεν θα το χαλιναγωγήσουν. Ο γενικός κανόνας όμως είναι ότι η μάσκα τα περιορίζει λιγάκι στο να ακουστούν. Μουρμουράνε κάτι στον διπλανό τους, αυτός σμίγει τα φρύδια και λέει «Τι;», αυτά το ξαναμουρμουράνε, ο διπλανός ξαναλέει «Τι;» και, τελικά, παραδίνονται: «Ασ’ το. Τίποτα».
Παρ’ όλ’ αυτά, τα καταφέρνουν καλύτερα απ’ όσο πιστεύαμε
Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί λογικά θα συμφωνήσουν σ’ αυτό: τα παιδιά -ως συνήθως- βρίσκουν τον τρόπο να κολυμπήσουν στα πιο βαθιά, στα πιο άγνωστα νερά. Φοράνε τη μάσκα τους, τη θυμίζουν το ένα στο άλλο («Μάσκα, ρε!»), κάνουν παρατηρήσεις και σε μας («Μάσκα, κυρία!»). Άλλα ξέρουν γιατί πρέπει να τη φοράμε και νιώθουν και λίγο περήφανα με την συνέπειά τους, άλλα ακολουθούν τους κανόνες ζορισμένα. Πάντως τα παιδιά μας εκπλήσσουν τόσο ευχάριστα! Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, ξεχνιούνται τα καημένα, αλλά όλα τα κάνουν! Γκρινιάζουν, αλλά τα κάνουν.
Εν κατακλείδι…
Η πρόθεσή μας δεν είναι να γκρινιάξουμε, αλλά το ακριβώς αντίθετο: ναι, υπάρχουν δυσκολίες και ιδιαιτερότητες φέτος, αλλά το παλεύουμε! Μάλιστα, τα παιδιά φαίνεται να είναι πιο ευπροσάρμοστα από εμάς τους μεγάλους και συχνά μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε με περισσότερη αισιοδοξία το έργο μας. Γιατί ναι, μπορεί αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε μάθημα με μάσκες και αντισηπτικά αγκαλιά, αλλά σίγουρα δεν είναι ακατόρθωτο. Κι αν αυτό θα κρατήσει ασφαλή τα παιδιά μας, αυτό θα κάνουμε.»
