«Τα παιδιά μας, αυτοί οι μικροί ήρωες...
«Για τα παιδιά που αναγκάζονται να ασφυκτιούν πίσω από μάσκες στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους...
Για τα παιδιά που δεν μπορούν πια να δουν το χαμόγελο των δασκάλων τους, ούτε να νιώσουν από αυτούς (όσους έχουν την ικανότητα και την ευαισθησία να το κάνουν), παρηγοριά μέσω του άγγιγματος...
Για τα παιδιά που κουβαλούν μια τσάντα, μεγαλύτερη από το ίδιο τους το βάρος και όλοι (φορείς & εκπαιδευτικοί) κάνουν ότι δεν γνωρίζουν για τα μυοσκελετικά προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει αυτό στο μέλλον, για να μην ασχοληθούν να βρούν λύση...
Για τα παιδιά που δεν βλέπουν τους γονείς τους, γιατί δουλεύουν όλη μέρα προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα...
Για τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους καταθλιπτικούς & σκυθρωπούς, κάτω από την πίεση και το άγχος της ανασφάλειας και της ανεργίας...
Για τα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο...
Για τα παιδιά,που τα παπούτσια τους τα στενεύουν αλλά δεν μπορούν να ζητήσουν ένα καινούργιο ζευγάρι...
Για τα παιδιά που τους έχει στερηθεί η παιδικότητα & η ανεμελιά τους...
Για τα παιδιά που δεν έχουν πια το δικαίωμα να ονειρεύονται...
Είστε τόσο δυνατοί, είστε τόσο γενναίοι,είστε πολλά περισσότερα από απλά αρκετοί, είστε η χαρά, η ελπίδα και η αισιοδοξία, σε ένα κόσμο αλλοτινά χαμένο & καταδικασμένο...!
''Όσο υπάρχουν στον κόσμο παιδιά, ζώα και λουλούδια... Mη φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά!" - Ν. Καζαντζάκης»
Πηγή: Psychological Introspections / Σκίτσο: Σελήνη Νικολαϊδου
