Να βλέπουμε κάτω απ’ την επιφάνεια των πραγμάτων
Όταν ο αφηγητής ζωγραφίζει ένα βόα να χωνεύει έναν ολόκληρο ελέφαντα και τον δείχνει στους ενήλικες, εκείνοι βλέπουν απλώς ένα… καπέλο. Αυτό συμβαίνει επειδή η φαντασία τους έχει ατονήσει και δεν μπορούν να δουν πέρα απ’ την επιφάνεια. Η κοντόφθαλμη απάντησή τους, η άρνησή τους να «δουν» με όλες τις αισθήσεις τους, αποθαρρύνει τον αφηγητή απ’ το να ζωγραφίσει ξανά: «μόνο με την καρδιά», λέει το βιβλίο, «μπορεί κανείς να δει όσα είναι αόρατα στο μάτι».
Να εκφράζουμε με ειλικρίνεια τα συναισθήματά μας
Όταν ο μικρός πρίγκιπας εκφράζει την πρόθεσή του να φύγει για να εξερευνήσει νέους πλανήτες, το λουλούδι του πεισμώνει και του λέει ότι δεν τον χρειάζεται πια γιατι μπορεί να τα καταφέρει και μόνο του. Έτσι, ο πρίγκιπας φεύγει χωρίς να αντιληφθεί πως όλο αυτό ήταν ένα πείσμα. Το λουλούδι του έκρυψε όσα ήθελε πραγματικά να του πει κι έμεινε μόνο του. Στους ανθρώπους που αγαπάμε, λοιπόν, πρέπει να λέμε πάντα αυτό που νιώθουμε, χωρίς φόβο ή πάθος.
Να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας
Στον πρώτο πλανήτη που σκάει μύτη, ο μικρός πρίγκιπας συναντά έναν βασιλιά ο οποίος είναι και ο μοναδικός κάτοικος του πλανήτη. Όταν εκείνος του λέει ότι είναι ο κυρίαρχος των πάντων στον πλανήτη του, ο πρίγκιπας δεν καταλαβαίνει πως γίνεται αυτό, αφού δεν έχει κανέναν υπήκοο και οι μόνες εντολές που δίνει είναι εκείνες που δεν γίνεται να μην υλοποιηθούν (όπως η δύση του ήλιου). Ο βασιλιάς όμως, του θυμίζει ότι το να κρίνεις τους άλλους είναι πολύ εύκολο, το δύσκολο είναι να κοιτάξεις μέσα σου και να κρίνεις τον εαυτό σου, ώστε να εξελιχθείς.
Να μην αποζητάμε το θαυμασμό των άλλων
Στον δεύτερο πλανήτη, ο μικρός πρίγκιπας συναντά έναν άνθρωπο ματαιόδοξο που αυτοθαυμάζεται διαρκώς, αλλά επιθυμεί διακαώς να τον θαυμάζουν και οι άλλοι, αλλιώς δεν είναι ευτυχισμένος. Μαζί με τον μικρό πρίγκιπα, μαθαίνουμε κι εμείς πως το να κυνηγάμε διαρκώς την αποδοχή των άλλων, μας κρατά δέσμιους της εικόνας τους για εμάς και μας αποσπά απ’ το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Κι αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε και τους άλλους.
Να αφήνουμε ελεύθερους αυτούς που αγαπάμε
Ο αφηγητής έχει γνωρίσει τον μικρό πρίγκιπα και τον έχει βάλει μέσα στην καρδιά του, ξέρει όμως πως δεν μπορεί να τον κρατήσει στη Γη γιατί δεν είναι το καλύτερο για' κείνον. Πριν ο μικρός πρίγκιπας φύγει για πάντα, λέει στον φίλο του: «Σ’ ένα από τα αστέρια θα ζω, στο αστέρι αυτό θα γελάω και όποτε κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, θα είναι σαν να γελάνε όλα τ’ αστέρια.» Καμιά φορά πρέπει ν’ αφήνεις αυτούς που αγαπάς ελεύθερους, ακόμη κι αν πρόκειται να φύγουν μακριά σου, κι έτσι τους δίνεις τα φτερά που χρειάζονται για να πετάξουν.
