Τα παιδιά μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω
Κάθε φορά που μ’ έπιανε απελπισία, κοιτούσα τα παιδιά μου κι έπαιρνα δύναμη. Τίποτα και κανείς δεν θα έμπαινε εμπόδιο στο να τους προσφέρω αυτό που χρειάζονται για να μεγαλώσουν όπως πρέπει: ασφάλεια, ηρεμία και μια δυνατή μαμά να τα υποστηρίζει.
Όσο δύσκολες κι αν ήταν οι μέρες μας στην αρχή της πανδημίας, έπρεπε να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να καταπολεμήσω τα άγχη και τις ανασφάλειές μου. Τα παιδιά κάνουν αυτό που βλέπουν, κι εγώ δεν ήθελα να δουν ότι στα δύσκολα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και παραιτούμαστε.
Δεν έχασα τον στόχο μου
Η σωματική και ψυχική υγεία της οικογένειάς μου ήταν ο ένας και μοναδικός μου στόχος! Μάλιστα, ήταν τόσο ισχυρός και σημαντικός για μένα, που δεν τον έχασα ποτέ - ούτε καν τις στιγμές που στο σπίτι ακουγόντουσαν μόνο κλάματα και καβγάδες ή όταν παλεύαμε να ισορροπήσαμε ανάμεσα σε... τηλεργασία και τηλεκπαίδευση!
Όταν αγαπάς την οικογένειά σου, τίποτα δεν σε πτοεί. Οι στιγμές που σε καταβάλλει η θλίψη ή η εξάντληση εξαφανίζονται αμέσως μόλις σκέφτεσαι τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών σου. Είπαμε, ο στόχος είναι η ευτυχία τους και δεν αφήνεις τίποτα να σε αποπροσανατολίσει απ' αυτόν!
Η προσαρμοστικότητά τους έγινε παράδειγμα και για μένα
Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς θα τα καταφέρουμε από δω και πέρα ή πώς θα είναι η ζωή μας μετά απ' αυτό. Σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα είναι για τα μικρά παιδιά να ζήσουν στην «επόμενη μέρα» και να απαρνηθούν όλο όσα ήξεραν μέχρι τώρα.
Ωστόσο, συνειδητοποίησα γρήγορα πως τα παιδιά είναι αδιανόητα προσαρμοστικά! Δέχτηκαν τις αλλαγές με ψυχραιμία, εφάρμοσαν όλα τα νέα «πρέπει» χωρίς να διαμαρτύρονται και αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο απ' την αρχή.
Η στάση τους δεν ήταν μόνο συγκινητική αλλά και παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους ενήλικες που προς στιγμήν πάθαμε πανικό. Αφού προσαρμόστηκαν εκείνα, θα βάλω τα δυνατά μου να προσαρμοστώ κι εγώ χωρίς παράπονα και γκρίνιες.
Δεν έχασαν λεπτό το γέλιο τους
Φυσικά και υπήρξαν στιγμές έντονες κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Τα παιδιά δεν ήξεραν πώς να εκτονώσουν την ενέργειά τους και τσακώνονταν κι εμείς, οι γονείς, βουλιάζαμε στην απραξία και τη μιζέρια. Στιγμές που θα μου μείνουν για πάντα κυρίως για να μου θυμίζουν πως όλα αυτά είναι στιγμιαία.
Πολύ γρήγορα, τα παιδιά έβρισκαν το γέλιο και την αισιοδοξία τους και παρέσερναν σ' αυτό το χαρούμενο ταξίδι κι εμάς. Μας τραβούσαν να παίξουμε, να τραγουδήσουμε ή να χορέψουμε και μέσα σε λίγα λεπτά το σπίτι μας ήταν ξανά ένας μικρός, χαρούμενος παράδεισος.
