«Ο παππούς μου είχε έξι παιδιά, αλλά και μια υπέροχη παράδοση. Κάθε χρόνο, την ημέρα τωνγενεθλίων του, επισκεπτόταν τη μητέρα του και της πήγαινε λουλούδια. Τη συνήθεια αυτή, την υιοθέτησε και η μάνα μου, που κάθε χρόνο, μέσα στο καταχείμωνο, γιορτάζει τα γενέθλιά της χαρίζοντας λουλούδια στη γιαγιά μου.
Θυμάμαι να τη ρωτώ γιατί ξεσηκώνεται – η γιαγιά έμενε μακριά και πλησίαζε τα 100 – αντί να περάσει την όμορφη αυτή μέρα στο σπίτι. “Δεν θ’ αργήσω” έλεγε, “μην ξεχνάτε ότι δεν είναι μόνο δική μου γιορτή, αλλά και της γυναίκας που με έφερε στον κόσμο.”
Πόσο δίκιο είχε! Είναι πολύ εύκολο να απορροφηθεί κανείς από τα γενέθλιά του, να εστιάσει στον εαυτό του και να ξεχάσει πως τη μέρα εκείνη, μια γυναίκα που έλαμπε από χαρά και αγάπη πέρασε τα πάνδεινα για να τον φέρει στη ζωή και να του δώσει ένα σπίτι στην αγκαλιά της.
Η καλή της καρδιά και η σοφία της, ήταν δυο πράγματα που θαύμαζα κι εκτιμούσα στη μαμά μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Πέρα από μητέρα μου ήταν και πρότυπό μου.
Παρ’ όλ’ αυτά, ένιωσα τελείως διαφορετικά για ‘κείνη – την εκτίμησα με έναν αλλιώτικο τρόπο – όταν έγινα κι εγώ μάνα. Όταν στάθηκε δίπλα μου, απέναντι απ’ τον σύντροφό μου, και με συμβούλευε με ψυχραιμία όσο εκείνος με εμψύχωνε με πάθος.
Ήταν για μένα το καλύτερο σενάριο, αφού είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στη μάνα μου, η οποία λύγισε τελικά όταν η μαία άφησε απαλά το εγγόνι της στην αγκαλιά μου. Ξέσπασε σε κλάματα χαράς και ανακούφισης κι αυτή είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Η γυναίκα που με είχε γεννήσει, με βοήθησε να γεννήσω κι εγώ.
Κι όταν επέστρεψα σπίτι, η μάνα μου έμεινε μαζί μας για λίγες μέρες, να μας βοηθήσει και να μου δείξει τι να κάνω από εδώ και μπρος. Θυμάμαι να κλαίω όταν έφευγε, γεμάτη αμφιβολίες για τον εαυτό μου – αν θα τα κατάφερνα χωρίς εκείνη κι αν θα ήμουν το ίδιο καλή μάνα για το παιδί μου. Η συνέχεια ήταν ένα τεράστιο μάθημα, αλλά και μια νέα φώτιση, μια πλήρης αποκάλυψη όλων όσων είχε κάνει η μητέρα μου για μας, τα παιδιά της.
Κι έτσι, μαζί με την ευγνωμοσύνη μου, φούντωσε πιο πολύ και η αγάπη μου για ‘κείνη κι ας μοιάζει απίθανο.
Είναι επειδή ήξερα πλέον τι συνέβαινε στην καρδούλα της όταν εμείς βλέπαμε μόνο το τεράστιο χαμόγελό της και πως αγωνιούσε κάθε φορά που κάναμε κάτι ριψοκίνδυνο, αψηφώντας τις επιθυμίες και τις συμβουλές της. Και ανακάλυπτα από πρώτο χέρι την αλήθεια που κρύβουν τα περίφημα λόγια της Μητέρας Τερέζας: “Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αν αγαπήσεις μέχρι να πονέσεις, ο πόνος φεύγει μα η αγάπη παραμένει πιο δυνατή από ποτέ.”
Μπορούσα να αντιληφθώ ξεκάθαρα την αγάπη της μάνας μου σε όλη της την έκταση και όλες τις εκφάνσεις: τα ξενύχτια, τους πόνους, τις αγωνίες και τους φόβους.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να ακολουθήσω κι εγώ την οικογενειακή παράδοση και την ημέρα των γενεθλίων μου, πετάγομαι πάντα μέχρι τη μαμά μου για να της πάω ένα μπουκέτο λουλούδια σαν ελάχιστο φόρο τιμής, ένα συμβολικό ευχαριστώ για όσα έκανε για μένα – και που με έφερε στη ζωή.
Κι όταν έρχεται η γιορτή της μητέρας, πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει έτσι για όλες μας, όλες μαμάδες εκεί έξω που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αγάπη και αυταπάρνηση. Κι εύχομαι να είχα κάποιον τρόπο να πηγαίνω σε όλες από ένα μπουκέτο λουλούδια, σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε όσα κάνουν για την ανθρωπότητα.»
Πηγή: mother.ly
.jpg)
