«Αυτές τις μέρες, άρχισα να αποδέχομαι ότι η καραντίνα εξαιτίας του κορονοϊού δεν είναι κάτι τόσο προσωρινό όσο νομίζαμε στην αρχή, αλλά η νέα μας πραγματικότητα – για ένα διάστημα τουλάχιστον.
Και το αντιλήφθηκα όταν ένιωσα πως η αδρεναλίνη των πρώτων ημερών – να προετοιμάσεις τους πάντες, να οργανώσεις το σπίτι, να λαμβάνεις όλα τα μέτρα προστασίας κλπ – δίνει σιγά σιγά τη θέση της σε κινήσεις μηχανικές.
Και καθώς η εγρήγορση και η υπερένταση υποχωρούν, έχεις ν’ αντιμετωπίσεις το αίσθημα της απώλειας αφού, όσο κι αν έχεις όλα όσα χρειάζεσαι, κι αυτά που σου λείπουν δεν είναι λίγα.
Πρώτα απ’ όλα, μου λείπουν οι δικοί μου, οι γονείς μου και τ’ αδέρφια μου. Ακόμη και τα πεθερικά μου. Με πιάνουν τα κλάματα κάθε φορά που μιλάμε μέσω βίντεο-κλήσης, αλλά και όποτε μαγειρεύω κάτι που μου τους θυμίζει.
Μου λείπει, όμως, και το γυμναστήριο. Γιατί, τελευταία, δεν πήγαινα μόνο για να διατηρήσω τη φόρμα μου, αλλά για ν’ αποφορτιστώ από όσα με άγχωναν καθημερινά. Όπως π.χ. αυτός ο βρωμοϊός.
Μου λείπουν και οι μικρές βόλτες μου τ' απογεύματα, όταν ο σύντροφός μου επέστρεφε απ’ τη δουλειά κι άραζε στο σαλόνι με τα παιδιά. Ήταν ένα διάλειμμα πολύ σημαντικό για μένα που τώρα είναι αδύνατο να έχω.
Μου λείπει η πρωινή διαδρομή μέχρι το σχολείο των παιδιών, που ακούμε μουσική και τραγουδάμε όλοι μαζί ώστε να πάει καλά η μέρα μας.
Και φυσικά, όσο ανοίγει ο καιρός, τόσο πιο πολύ μου λείπει η δυνατότητα να βγω έξω, μόνη ή οικογενειακώς.
Με στενοχωρεί, επίσης, που κανείς δεν μπορεί πια να κάνει σχέδια, ενώ ό,τι σχεδιάζαμε πιο πριν (ταξίδια, εκδρομές, Πάσχα στο χωριό, πάρτι γενεθλίων κλπ.) έχει ματαιωθεί επ’ αόριστον. Όχι εξαιτίας μιας κακοκαιρίας ή μιας κακοτυχίας, αλλά εξαιτίας μιας επιβεβλημένης κοινωνικής απομόνωσης που δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει.
Είναι υπέροχο να περνάς χρόνο με την οικογένειά σου, αλλά είναι δύσκολο να είσαι πάντα διαθέσιμη. Μετά από λίγο νιώθεις παγιδευμένη, δεν έχεις πουθενά να «κρυφτείς», να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη και να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου.
Κι η ζωή γίνεται σταδιακά μια σκέτη ρουτίνα πιο κουραστική από πριν, γιατί είσαι συνέχεια στον ίδιο χώρο, δουλειά και σπίτι ταυτίζονται και ο κύκλος δεν σταματάει ποτέ. Πρωινό, δουλειά, διάβασμα με τα παιδιά, καθαριότητες, δουλειά, φαγητό, παιχνίδι με τα παιδιά, δουλειά, καφές, επικοινωνία με συγγενείς, δείπνο, τηλεόραση με τα παιδιά, ύπνος κ.ο.κ.
Επίσης, σε πιάνει και μια αντίδραση σ’ όλο αυτό. Ακόμη κι εγώ που ήμουν σπιτόγατα και περνούσα ολόκληρα σαββατοκύριακα μέσα χωρίς να νιώσω ότι χάνω κάτι, αρχίζω και τσιτώνω. Θέλω να βγω χωρίς να στείλω SMS και να κουβαλάω ταυτότητα. Να βγω χωρίς λόγο, γιατί... έτσι!
Παρ’ ολ’ αυτά, αντιλαμβάνομαι πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασης και ξέρω καλά πως το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου λάιφ-στάιλ.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας μοιάζει σκληρή, αλλά είναι το μόνο αντίδοτο που έχουμε αυτή τη στιγμή. Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε υπομονή, να παραδοθούμε στις καινούργιες ρουτίνες μας ώστε ο κόσμος να μην σταματήσει εντελώς να κινείται και να περιμένουμε στωικά την χαλάρωση και μετά την άρση των μέτρων.
Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι ο κίνδυνος έχει περάσει κι ότι εμείς και οι αγαπημένοι μας βγήκαμε απ’ αυτην τη δοκιμασία υγιείς. Όχι αλώβητοί ούτε ανέγγιχτοι, αλλά σίγουρα πιο ενωμένοι και πολύ πιο δυνατοί!»
