«Όταν μια μέλλουσα μαμά μπαίνει στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, η ζωή της αλλάζει αρκετά σε σχέση με τους πρώτους μήνες. Τα μεγάλα άγχη έχουν περάσει, το σώμα της έχει προσαρμοστεί και το μόνο που έχει να κάνει είναι να ξεκουράζεται, να ακολουθεί τις συμβουλές του γιατρού της και να ασχολείται με τις προετοιμασίες της γέννας.
Να κάνει σεμινάρια τοκετού και θηλασμού, να χαζεύει σειρές και ν’ ακούει μουσική, να βλέπει συνεχώς φίλους και να μιλά ασταμάτητα, με όλον της τον ενθουσιασμό για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της.
Είναι μια αληθινά υπέροχη περίοδος και τίποτα δεν μπορεί να τη χαλάσει. Τίποτα, εκτός από… μια τρομερή πανδημία που έχει κλείσει τους πάντες στα σπίτια τους κι έχει κάνει τα νοσοκομεία και τα μαιευτήρια μέρη που λίγοι μόνο μπορούν να πλησιάσουν και, μάλιστα, με ρίσκο που δεν είναι καθόλου αμελητέο.
Με λίγα λόγια, η εμπειρία μου αυτές τις μέρες, δυόμισι μήνες πριν τον ερχομό της κορούλας μου είναι πολύ διαφορετική από αυτό που περίμενα κι από αυτό που είχα μόλις αρχίσει να βιώνω.
Το άγχος έχει αρχίσει να καταβάλλει τους πάντες γύρω μου που προσπαθούν μάταια να το κρύψουν όταν μιλάμε στο τηλέφωνο για να μη με επιβαρύνουν. Ώρες ώρες, μάλιστα, νιώθω πως θα ‘πρεπε κι εγώ να μπω στο ίδιο τριπάκι με όλους κι ας βρίσκομαι στα πρόθυρα της πιο ευτυχισμένη στιγμής της ζωής μου και στη ζωή κάθε γυναίκας. Και να παραδώσω όλα όσα έχω να με κρατάνε αισιόδοξη – τι πιο αισιόδοξο απ’ τη γέννηση ενός παιδιού, ό,τι και αν συμβαίνει τριγύρω μας – και δυνατή, για να εναρμονιστώ με το γενικότερο κλίμα, να κατεβάσω τα μούτρα και να καταναλώνω ειδήσεις και άρθρα ειδικών απ’ το κινητό μου, ώσπου να σκάσω.
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν θα μου στερήσει ο κορονοϊός την ευκαιρία να απολαύσω τον ερχομό της κόρης μου, ακόμη και αν είμαι ολομόναχη στο μαιευτήριο με στολή ραδιοβιοχημικού πολέμου.
Ευτυχώς, η ζωή δεν έχει σταματήσει για όλους εκεί έξω.
Οπότε, συνεχίζω τα σεμινάρια με τη μαία μου από μακριά και μιλάω ασταμάτητα για όσα θέλω και ελπίζω, χωρίς να μαυρίζω την ψυχή μου και των γύρω μου. Και προετοιμάζομαι για τη γέννα μου με βάση τις νέες συνθήκες κι ενημερώνομαι απ’ τον γιατρό μου για το τι μπορεί να συμβεί αν, σε δύο μήνες, η κατάσταση παραμένει κρίσιμη. Τι θα κάνω αν, για παράδειγμα, είναι χρειαστεί να γεννήσω σπίτι για να μην εκτεθώ σε περιβάλλον νοσοκομείου;
Όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι εύκολο για μια πρωτάρα μαμά να τα βάλει όλα αυτά σε μια σειρά ΚΑΙ να αντιμετωπίσει το άγχος της πανδημίας που στον έναν ή τον άλλο βαθμό μας απειλεί όλους. Και φυσικά, να μην σκέφτεται πως θα είναι ο κόσμος μας μετά το τέλος αυτής της πρωτοφανούς κατάστασης, ο κόσμος στον οποίο θα φέρει το παιδί της.
Γι’ αυτό το τελευταίο είναι που πεισμώνω πιο πολύ. Γιατί δεν θέλω η κόρη μου να γεννηθεί μέσα στην κατήφεια και την απαισιοδοξία. Θέλω να έχει την ευκαιρία να πραγματώσει τον σκοπό της – και κάθε παιδιού – να γίνει φορέας χαράς κι ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.
Κι εγώ, να ζήσω τον ερχομό της σε όλο του το μεγαλείο και να θυμάμαι αυτή τη στιγμή για πάντα ως μία αχτίδα φωτός μέσα στην σκοτεινιά που σκεπάζει τον κόσμο.»
