«Είναι φορές που βλέπω τις άλλες μαμάδες και νιώθω πως δεν είμαι και η καλύτερη μαμά του κόσμου. Αναρωτιέμαι τότε, πώς προλαβαίνουν όλες τους να μαγειρεύουν τα πιο τέλεια γεύματα, να φροντίζουν κάθε ανάγκη των παιδιών τους και στο τέλος της μέρας, να κάνουν το μπανάκι τους και όλα μια χαρά. Το ξέρω ότι δεν είναι έτσι για κάθε μαμά εκεί έξω, αλλά εμένα αυτό είναι που με βασανίζει. Αν υπάρχει τρόπος να τα χωρέσεις όλα σε μία μέρα, γιατί δεν μπορώ να το κάνω;
Κι ύστερα, δίνω μόνη μου την απάντηση: δεν έχουν σύζυγο που δουλεύει βάρδιες, όπως εγώ.
Που δεν βρίσκεται στο σπίτι παρά μόνο για λίγες ώρες, οι οποίες δεν είναι πάντα οι πιο κατάλληλες για να χαρεί τα παιδιά μας – και να τον χαρούν κι εκείνα – ή να με βοηθήσει με τις καθημερινές δουλειές. Ή, έστω, να φάμε μαζί και να μιλήσουμε για όσα έγιναν μέσα στην ημέρα, να αποφορτιστούμε και να θυμίσουμε ο ένας στον άλλον πόσο πολύ αγαπιόμαστε.
Το ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη γυναίκα που ο άντρας της δουλεύει βάρδιες και που, εκ των πραγμάτων, είναι σύζυγος και γονιός μόνον όταν του επιτρέπει η δουλειά του. Σίγουρα, υπάρχουν μαμάδες εκεί έξω που αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες, που παλεύουν ακόμη και μόνες τους, χωρίς την παρουσία του πατέρα.
Αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις έναν σύζυγο που ζει μια παράλληλη καθημερινότητα με την οποία, συχνά, η δική σου απλώς δεν συμπίπτει. Και όταν συμπίπτουν, ο άνθρωπός σου να είναι τόσο κουρασμένος που δεν μπορεί ν’ ακούσει καν τι του λες.
Πριν τα παιδιά, που δούλευα κι εγώ, μπορεί να κάναμε και μία εβδομάδα να βρεθούμε πάνω από λίγα λεπτά μαζί, αλλά ήταν πολύ διαφορετικά τότε. Ήμασταν λίγο σαν εργένηδες που ζούνε μαζί, αλλά όταν βρισκόμασταν το απολαμβάναμε πραγματικά. Βέβαια, το τι θα κάναμε αν κάποια στιγμή είχαμε παιδιά με βασάνιζε από τότε.
Εγώ θα σταματούσα τη δουλειά, αλλά εκείνος σκεφτόταν ν’ αλλάξει τη δική του; Και αν όχι, πώς θα μπορούσε ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της οικογενειακής ζωής; Θα ήταν παρών στη ζωή των παιδιών ή θα ήμουν διαρκώς μόνη, να φροντίζω για όλα και να αναπληρώνω το κενό του;
Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια και δύο παιδιά, ξέρω πως η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ο σύζυγός μου κάνει ότι μπορεί, αλλά δεν αποκλείεται να κάνει μέχρι και δύο μέρες να συναντηθεί με την μεγάλη κόρη μας. Όσο για τον γιο μας που είναι μωρό, λίγο κουράγιο έχει να τον αλλάξει ή να τον ταϊσει. Ταυτόχρονα, κοιτάζει να ξοδεύει όλα τα ρεπό του με τα παιδιά και όποτε είναι εφικτό, αλλάζει βάρδια με κάποιον συνάδελφο για να μη χάνει όλες τις γιορτές και τις σημαντικές μέρες μας.
Είναι υπέροχος και τον αγαπώ πολύ γι’ αυτό, αλλά είναι κι εξουθενωτικό να είσαι συνεχώς με τα μάτια στο ρολόι, να προσπαθείς να κρατήσεις τα πάντα εντός προγράμματος τρέμοντας μην τύχει κάτι απρόοπτο και είσαι πολύ μόνη ή πολύ κουρασμένη για να το αντιμετωπίσεις όπως πρέπει.
Παρ’ όλ’ αυτά, του είμαι ευγνώμων που δουλεύει τόσο σκληρά για να μη μας λείψει τίποτα και χαίρομαι που περνάει κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου του μαζί μας, ακόμη και όταν κοιμάται εκείνος πρώτος, αντί να κοιμήσει τον μικρούλη μας.
Και όταν βλέπω στα μάτια του την αγάπη που τρέφει για όλους μας και τη δύναμη που παίρνει όταν μας αγκαλιάζει, νιώθω υπέροχα και ξεχνώ μονομιάς όλες τις δυσκολίες!»
