«Ρωτήστε οποιαδήποτε μαμά και θα σας πει το ίδιο: η μητρότητα είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο, αλλά σε ανταμοίβει όσο τίποτε άλλο. Είμαι από τις τυχερές – έχω τρεις υπέροχους γιους με τον σύζυγό μου. Έχω, όμως, και μία υπέροχη κόρη. Δεν είναι ακριβώς δική μου, αλλά βρίσκεται στη ζωή μου χάρη σε μια απόφαση που, όσο δύσκολη και αν ήταν, άλλο τόσο με έκανε ευτυχισμένη.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έχω μια σχολή χορού, όπου διδάσκω, και έχω αναλάβει τη σκηνοθετική επιμέλεια μιας χορευτικής ομάδας. Πριν από λίγα χρόνια, ήρθε στη σχολή μια πολύ ταλαντούχα κοπέλα και ήταν τόσο καλή που εξελίχθηκε σε μέλος του γκρουπ. Ταυτόχρονα, ταιριάξαμε τόσο που γίναμε φίλες. Κολλητές και αχώριστες!
Στο μεταξύ, η φίλη μου και ο άντρας της ήθελαν πολύ να κάνουν οικογένεια και, την περίοδο που αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα, προσπαθούσαν συνεχώς για ένα παιδί χωρίς επιτυχία. Κάποια στιγμή, μάλιστα, δοκίμασαν να κάνουν με εξωσωματική, αλλά δεν τα κατάφεραν. Σύμφωνα με τον γιατρό τους, δεν είχαν πολλές ελπίδες κι οι επιλογές τους ήταν δύο: η παρένθετη μητρότητα ή η υιοθεσία.
Μια μέρα, εκεί που το συζητούσαμε στη μέση μιας πρόβας, η αδερφή μου πρότεινε – μεταξύ σοβαρού και αστείου – να γίνω εγώ η παρένθετη μητέρα για τη φίλη μου. Δεν το αναφέραμε ξανά, αλλά εγώ δε σταμάτησα στιγμή να το σκέφτομαι. Ώσπου, την πήρα τηλέφωνο και της το πρότεινα επίσημα. “Αν εσύ νιώθεις άνετα”, της είπα, “θα χαρώ πολύ να το κάνω”.
Φυσικά, το συζητήσαμε και με τους άντρες μας, όπως ήταν το σωστό. Για να προχωρήσουμε, δεν έπρεπε να έχει κανείς αμφιβολίες, αλλά να είναι όλοι 100% σύμφωνοι.
Κάπως έτσι, μπήκα σε μια δύσκολη, αλλά υπέροχη περιπέτεια. Έμαθα από πρώτο χέρι τι περνούν τα ζευγάρια που κάνουν εξωσωματική – τις θεραπείες, τις επισκέψεις στους γιατρούς, τις πρησμένες ωοθήκες, την κυκλοθυμία, τις κράμπες, τα ανάμικτα συναισθήματα και τις αμφιβολίες.
Τελικά, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Η φίλη μου θα γινόταν επιτέλους μητέρα και ήμουν πανευτυχής.
Η υπέροχη μικρούλα – κοριτσάκι, όπως ακριβώς το είχα διαισθανθεί – ήρθε στον κόσμο λίγους μήνες μετά. Κι έτσι, οι τρεις γιοι μου απόκτησαν και τέταρτο “αδερφάκι” – κάπως έτσι τα βλέπω, επειδή έχουν έναν ιδιαίτερο δεσμό κι επειδή, εκ των πραγμάτων, περνούν πολύ χρόνο μαζί.
Μην με παρεξηγείτε, δεν νιώθω ότι η μικρή είναι και δικό μου παιδί, απλώς ότι έπαιξα έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο να τη φέρουμε στον κόσμο. Δεν είναι εύκολο να τα διαχωρίσεις και, με τη φίλη μου, περάσαμε από διάφορα στάδια για να το διαχειριστούμε όσο καλύτερα γίνεται χωρίς να επηρεαστεί η σχέση μας. Αγαπώ τη μικρή, όπως αγαπώ τη φίλη μου και θα είμαι δίπλα της όπως ήμουν και δίπλα στη μητέρα της. Είναι μια ιδιαίτερη σχέση, αλλά το αποτέλεσμα δεν διαφέρει από εκείνο μιας δυνατής φιλίας.
Ίσως παίζει ρόλο και το ότι είμαι αγορομαμά και η μικρή της φίλης μου μού έδωσε την ευκαιρία να ζήσω από κοντά το πώς μεγαλώνει ένα κορίτσι. Επίσης, έδωσε την ευκαιρία στη φίλη μου να μεγαλώσει κι εκείνη το δικό της παιδί και να μπει στη θέση μου, να νιώσει πόσο υπέροχο είναι, παρά τις δυσκολίες.
Με λίγα λόγια, αυτή η κίνησή μου μας έφερε ακόμη πιο κοντά και μπορώ πια να πω με σιγουριά ότι είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να της έχω κάνει ποτέ – ή σε μια άλλη γυναίκα που το έχει ανάγκη.
Ταυτόχρονα, ο ερχομός της μικρής ήταν ένα δώρο και για μένα, αλλά για την οικογένειά μας που μεγάλωσε με έναν τρόπο που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ.»
Πηγή: kinbox.com
