«Μια αγαπημένη μου δημοσιογράφος έχει πει ότι “η απόφαση να κανείς ένα παιδί είναι σημαδιακή γιατί ισοδυναμεί με το να δώσεις ολοκληρωτικά την καρδιά σου σε έναν άλλον άνθρωπο.”
Κι είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που νιώθω ακριβώς έτσι και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Το πρωί έβαλα την καρδιά μου – την κορούλα μου – στο σχολικό, με ζόρια και κλάμματα γιατί είναι ένα παιδί πολύ αγχώδες. Είναι δύσκολο γι’ αυτήν να φεύγει από κοντά μου και, για ακόμη μια φορά, με παρακάλεσε να μην την αναγκάσω να πάει σχολείο. Έκλαιγε κι ένιωθα το κάθε της δάκρυ να κόβει την ψυχή μου σαν μαχαίρι.
Είναι αλήθεια, ότι θα ήταν απελευθερωτικό αν μπορούσα να αγνοήσω ολες μας τις υποχρεώσεις και να την κρατήσω στην αγκαλιά μου για όσο χρειαστεί, ώσπου να νιώσει πάλι ήρεμη. Αλλά δεν είναι λύση να της επιτρέπω να χάνει μέρες απ’ το σχολείο καθε φορά που δυσκολεύεται να φύγει απ’ το σπίτι. Έκανα λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνει μια μητέρα. Έκρυψα την αγωνία μου, την αγκάλιασα και την ενθάρρυνα να πάει να δει τους φίλους της και να κάνει γυμναστική που της αρέσει τόσο.
“Η μέρα σου θα είναι καλύτερη, στο υπόσχομαι”, της ψυθίρισα με φωνή σταθερή και καθησυχαστική. Κι ύστερα, την πήρα απ’ το χέρι και την έβαλα στο λεωφορείο καθώς σκούπιζε τα δάκρυα με το χεράκι της.
Μόλις το λεωφορείο χάθηκε στην άκρη το δρόμου, έβγαλα το προσωπείο μου και ξέσπασα σε κλάμματα. Όχι επειδή οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κόρη μου μού χάλασαν το πρωινό. Έκλαιγα επειδή αντιμετωπίζει αυτές τις δυσκολίες. Γιατί αυτό είναι που δεν σου λέει κανείς πριν γίνεις γονιός: πως ό,τι νιώθει το παιδί σου, το νιώθεις κι εσύ. Το ίδιο δυνατά.
Δεν υπάρχει εγχειρίδιο γονέων που να περιγράφει κάτι τέτοιο. Που να σου λέει ότι κόβεται η ανάσα σου την πρώτη φορά που βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει. Ήξερα για τους πόνους της γέννας. Αλλά δεν ήξερα πόσο επώδυνη μπορεί να γίνει η μητρότητα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Όταν το παιδί σου πονά, πονάς κι εσύ. Δεν το συμπονάς απλώς, αλλά το νιώθεις και είναι σαν να το περνάς όλο μόνη σου.
Δεν είναι μόνο ότι νιώθω την κάθε απόρριψη, την κάθε απογοήτευση, την κάθε αγωνία – νιώθω παράλληλα και τις ενοχές της μάνας. Μήπως δεν έκανα κάτι σωστά; Μήπως είπα κάτι λάθος; Μήπως δεν μεγάλωσα το παιδί μου έτσι ώστε να είναι πιο ανθεκτικό; Και φυσικά, νιώθω ανήμπορη και αδύναμη να σηκώσω το βάρος. Κι ενώ τα παιδιά μας δίνουν την πραγματική μάχη με τα προβλήματά τους, εμείς μένουμε πίσω αιμόφυρτες.
Κι αυτό είναι ένα μαρτύριο για το οποίο δε μιλάει κανείς όσο οι πληγές μας επουλώνονται γιατί ούτε τα παιδιά μας μπορούν ν’ αντιληφθούν πόσο υποφέρουμε μαζί τους. Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι τα σχόλια του διπλανού τους μας αγγίζουν κι εμάς και ότι η κάθε τους απογοήτευση ραγίζει και τη δική μας καρδιά.
Η κόρη μου δεν θα μάθει ποτέ ότι έκλαιγα με τις ώρες πριν αρχίσω να δουλεύω σήμερα το πρωί επειδή ένιωθα ανήμπορη να εξαφανίσω τα προβλήματά της. Ή ότι την σκεφτόμουν όλη μέρα ελπίζοντας ότι η σκέψη μου θα φτάσει με κάποιον τρόπο σ’ εκείνη και θα της απαλύνει την ψυχή.
Το να συμπάσχεις τόσο με κάποιον είναι πανέμορφο, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να ασχοληθείς ξανά με τον εαυτό σου. Τα προβλήματά σου θα είναι διπλά και τρίδιπλα γιατί έχεις δεσμευτεί για μια ζωή να συμπάσχεις με το παιδί σου και να το κάνεις σιωπηλά για να μην το στενοχωρήσεις κι άλλο.
Πριν το ζήσω, κανείς δεν μου είχε πει ότι ο πόνος του παιδιού μου θα ράγιζε την ψυχή μου σαν γυαλί. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι.»
