Υπάρχουν στιγμές που η ρουτίνα με πνίγει…
Υπάρχουν φορές που η σταθερότητα, για την οποία πάσχισα πολύ πριν γίνει η καθημερινότητα των παιδιών μας, δεν με κουράζει απλά – με τρελαίνει! Μόλις έφυγε μία ακόμα μέρα που έκανα ό,τι ακριβώς και την προηγούμενη, ενώ γνωρίζω πως και η επόμενη θα είναι πανομοιότυπη. Και ναι, αυτός ήταν ο στόχος αφού τα παιδιά χρειάζονται αυτήν την ρουτίνα για να νιώθουν ασφαλή, αλλά κάποιες φορές νιώθω να πνίγομαι…
Υπάρχουν στιγμές που είμαι στα όρια της κατάρρευσης
Τα παιδιά, όσο υπάκουα κι αν είναι σε γενικές γραμμές, κάποιες φορές αρνούνται πεισματικά να συνεργαστούν. Λες και διαισθάνονται πότε τα νεύρα μου είναι τεντωμένα και προσπαθούν να τα τεντώσουν ακόμα περισσότερο! Εκείνες τις φορές χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου. Νιώθω ανόητη και ανεπαρκής. Για λίγα λεπτά αισθάνομαι πως, αν δεν φύγω για λίγο μακριά, θα καταρρεύσω με τον χειρότερο τρόπο και τότε η ζημιά που θα προκαλέσω στην οικογένειά μου θα είναι ανεπανόρθωτη.
Υπάρχουν στιγμές που δεν έχω όρεξη για σεξ
Δεν ξέρω αν αυτό είναι φυσιολογικό ή υγιές. Η ηλικία μου δεν δικαιολογεί την μειωμένη μου ερωτική διάθεση – η συσσωρευμένη μου κούραση, όμως, την εξηγεί! Μετά από μία μέρα γεμάτη με δραστηριότητες, άγχος, δουλειές που τρέχουν και πιτσιρίκια που φωνάζουν, το μόνο πράγμα που θέλω είναι να πέσω στο κρεβάτι και να κοιμηθώ. Κάποιες φορές ζορίζω τον εαυτό μου να ανταποκριθεί στα συζυγικά του καθήκοντα. Ή μάλλον, ζορίζω τον εαυτό μου να θυμηθεί πως είναι ακόμα γυναίκα!
Υπάρχουν στιγμές που αδιαφορώ για τους άλλους γύρω μου…
… κι αυτό πονάει! Πάντα, από πολύ μικρή, ακόμα κι όταν η δουλειά μου απαιτούσε ολοκληρωτική προσήλωση και αφοσίωση, έβρισκα τρόπο να ασχοληθώ με τους ανθρώπους που με είχαν ανάγκη. Η κοινωνική και εθελοντική μου δράση ήταν έντονη και διαρκής. Τα τελευταία χρόνια, όμως, όχι απλά δεν ασχολούμαι με κοινωνικά ζητήματα, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να αδιαφορεί για τους ανθρώπους που μας χρειάζονται. Κλείνομαι τόσο πολύ στον μικρόκοσμό μου και τα ανόητα προβλήματά του, που χάνω την μεγάλη εικόνα. Και ντρέπομαι γι’ αυτό.
Αδυνατώ να καταλάβω πάντα τα παιδιά μου
Υποτίθεται πως μία μαμά καταλαβαίνει τα παιδιά της από χιλιόμετρα μακριά! Αρκεί ένα βλέμμα τους για να καταλάβουν πότε λέει ψέματα, αν είναι πληγωμένο ή κάτι το θύμωσε πολύ. κι όμως, έχουν υπάρξει φορές που κοίταξα τα παιδιά μου στα μάτια και δεν πήρα χαμπάρι για το τι τους συμβαίνει… Το μητρικό μου ένστικτο δεν δούλεψε κι νιώθω απαίσια γι’ αυτό.
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου εάν δεν έκανα παιδιά
Μάλλον είμαι η μόνη που κάνω τέτοιες σκέψεις κι αυτό με πληγώνει ανεπανόρθωτα. Αγαπώ τα παιδιά μου όσο τίποτα και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Ωστόσο, έχουν υπάρξει στιγμές που η εξάντληση με οδήγησε στη σκέψη: «πώς θα ήταν η ζωή μου εάν δεν είχα κάνει παιδιά; Θα είχα πιο πολλά λεφτά και καλύτερη δουλειά; Θα ταξίδευα περισσότερο; Θα ήμουν πιο ανέμελη;». ευτυχώς, οι σκέψεις αυτές φεύγουν γρήγορα αφού η απάντηση που παίρνω από τον εαυτό μου είναι απόλυτη: «εάν δεν είχα κάνει παιδιά, δεν θα ήμουν ποτέ τόσο ευτυχισμένη όσο τώρα!».
Εν κατακλείδι…
Ακόμα, λοιπόν, και τις στιγμές που πάνε όλα χάλια, ακόμα και τις στιγμές που εγώ η ίδια δεν είμαι καλή μαμά ή καλός άνθρωπος, ξέρω βαθιά μέσα μου πως η μητρότητα, παρά τις δυσκολίες, είναι ό,τι καλύτερο μου συνέβη ποτέ στη ζωή μου!
