Ζουν στο παρόν
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο σκεφτόμαστε τα χρόνια που πέρασαν και ανησυχούμε για τα χρόνια που θα έρθουν. Η άγονη νοσταλγία για το παρελθόν και οι μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον γεμίζουν το μυαλό μας και δεν μας αφήνουν να χαρούμε ό,τι αληθινά έχουμε, δηλαδή ό,τι έχουμε τώρα!
Τα παιδιά δεν ανησυχούν για τις μέρες που πέρασαν και δεν έπαιξαν όσο θα ‘θελαν ή που έχασαν κάποιο παιχνίδι και δεν θα ξαναπαίξουν με αυτό. Ούτε αγωνιούν για το τι θα φέρουν οι μέρες που έρχονται – εκτός κι αν πρόκειται να πάρουν δώρα – ή πώς θα πάει η επόμενη εβδομάδα στο σχολείο. Ζουν στο παρόν, απολαμβάνουν ό,τι έχουν με ξεγνοιασιά και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα για παιχνίδι και διασκέδαση.
Κάνουν πράγματα που αγαπούν
Ένας απ’ τους μύθους που καταρρίπτονται με την ενηλικίωση είναι ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ό,τι αγαπάμε. Και ύστερα έρχονται οι σπουδές – που δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε – η δουλειά, οι υποχρεώσεις και, αν είμαστε τυχεροί, κρατάμε και κάτι από εκείνα που αγαπούσαμε, ως χόμπι φυσικά.
Τα παιδιά κάνουν διαρκώς πράγματα που αγαπάνε γιατί κανείς δεν μπορεί να τους το στερήσει κι αυτή είναι όλη η ουσία της παιδικής τους ηλικίας. Ακόμη και αν πρέπει να κάνουν κάποια πράγματα επειδή το ζητούν οι γονείς, στο τέλος επιστρέφουν σ’ εκείνα που θέλουν πραγματικά. Παιχνίδια και δραστηριότητες που τους φτιάχνουν τη διάθεση, τα διασκεδάζουν και τα αφήνουν να ονειρευτούν ό,τι θέλουν και να το ζήσουν την ίδια στιγμή.
Πιστεύουν ότι όλα είναι δυνατά
Μεγαλώνοντας, η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι συχνά τέτοια που μας κόβει κυριολεκτικά τα φτερά. Με λίγα λόγια, εμπεδώνεται μέσα μας η ηττοπαθής πεποίθηση ότι δεν υπάρχει λόγος να απλωνόμαστε πέρα από εκεί που φτάνουμε και πως ο κόσμος – για φαντάσου! – δεν χρειάζεται ονειροπόλους.
Τα παιδιά δεν έχουν προλάβει ακόμη να κάνουν σχέδια, να δημιουργήσουν προσδοκίες ή να βάλουν τον εαυτό τους σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που καθορίζει την επιτυχία τους. Έχουν όλη τη ζωή να ανοίγεται μπροστά τους και έτσι ακριβώς νιώθουν, ελεύθερα να πάνε προς όποια κατεύθυνση θελήσουν. Για ‘κείνα, οι πιθανότητες είναι άπειρες και καμία έγνοια για το τι μπορεί να πάει λάθος δεν μπορεί να τους το χαλάσει.
Τα πάντα είναι παιχνίδι
Η ενηλικίωση είναι κάτι για οποίο ποτέ δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι, αφού ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε το παιχνίδι. Μοιάζει με τη στιγμή που ενώ παίζουμε στην πλατεία – ανέμελα παιδιά – ακούμε τη φωνή των γονιών να μας ειδοποιεί πως ήρθε η ώρα να φύγουμε. Κι έτσι απλά, ξεχνάμε πως είναι να παίζεις αδιάκοπα και να μην παίρνεις τίποτε στα σοβαρά.
Τα παιδιά, πάλι, βρίσκονται ακόμη στην πλατεία και χαίρονται το παιχνίδι τους και η στιγμή που θα σταματήσουν για τα καλά αργεί πολύ. Δεν παίρνουν τίποτε στα σοβαρά γιατί, πολύ απλά, δεν χρειάζεται και ό,τι κάνουν είναι για την ευχαρίστησή τους πρώτα πρώτα. Οι φίλοι τους είναι σύντροφοι στη διασκέδαση και όλοι μαζί φτιάχνουν τον δικό τους κόσμο όπου τα πάντα είναι παιχνίδι. Και το μόνο που χρειάζονται είναι η φαντασία τους που είναι ανεξάντλητη.
Κάνουν τους πάντες ευτυχισμένους
Ένα από τα πράγματα που μας βαραίνουν καθώς μεγαλώνουμε είναι και ο αντίκτυπος που έχουν οι επιλογές, η συμπεριφορά ή η διάθεσή μας στους ανθρώπους που αγαπάμε. Κοινώς, δεν είναι εύκολο να είμαστε ευτυχισμένοι όταν νιώθουμε πως δεν επιδρούμε θετικά στις ζωές των άλλων, πόσο μάλλον όταν καμιά φορά συμβαίνει το αντίθετο.
Τα παιδιά είναι η προσωποποίηση της χαράς και της ανεμελιάς, σκορπούν γύρω τους γέλια και φωνές και μαλακώνουν τις καρδιές των ανθρώπων. Κι αν δεν μπορούν να το αντιληφθούν ή να το εκφράσουν με λόγια, σίγουρα εισπράττουν με κάποιον τρόπο την ανταπόδοση από τον θετικό αντίκτυπο που έχουν στους άλλους. Κοντολογίς, κάνουν τους άλλους ευτυχισμένους και αυτό δεν μπορεί παρά να κάνει κι εκείνα ευτυχισμένα.
