«Καθώς τελειώνουμε με το πρωινό μας – σπιτικές βάφλες με μπέικον – παρακολουθώ τα παιδιά μου να σκορπίζονται στις τέσσερις άκρες του σπιτιού μας. Ο άντρας μου αράζει στον καναπέ με το μωρό κι εγώ χαμογελώ που τη βλέπω να χαχανίζει στην αγκαλιά του.
Ταυτόχρονα, αρχίζω να μαζεύω το τραπέζι. Δεν αφήνω το “πόστο” μου στην κουζίνα ούτε δευτερόλεπτο. Τόσο, που αρχίζω να νιώθω σαν να εκτελώ ολοήμερη υπηρεσία, κάθε μέρα χωρίς διακοπή. Να μαγειρεύω, να στρώνω, να μαζεύω, να καθαρίζω, να πλένω και φτου κι απ’ την αρχή με κάθε επόμενο γεύμα.
Και το χαμόγελο σβήνει απ’ το πρόσωπό μου. Δεν θα ήταν πιο λειτουργικό και πιο γρήγορο, σκέφτομαι, αν βάζαμε όλοι από ένα χεράκι στο συμμάζεμα ώστε να χαλαρώσουμε μετά όλοι μαζί; Δεν θα ήταν καλύτερο, τα παιδιά να μη μαθαίνουν ότι το καθάρισμα είναι δουλειά των μαμάδων μόνο; Δεν είναι πιο λογικό, να αναλαμβάνουμε όλοι από κοινού την ευθύνη για τον χώρο που μοιραζόμαστε;
Και έτσι, όπως το σκέφτομαι, τους φωνάζω και τους το λέω.
“Έι, οικογένεια! Μήπως να καθαρίσουμε ολοι μαζί κα μετά να κάτσουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι παρέα;”
Σιωπή!
Ο άντρας μου, διαισθανόμενος την οργή μου, σηκώνεται απ’ τον καναπέ και φωνάζει: “Ελάτε παιδιά! Ας βοηθήσουμε τη μαμά να καθαρίσει.”
Και τότε συνειδητοποιώ ότι όχι μόνο κινητοποιούνται τα παιδιά, αλλά κι εγώ αρχίζω να νιώθω ενοχές γι’ αυτό. Κι αυτό μου φαίνεται πάρα πολύ λάθος! Γιατί ο λόγος που θα καθαρίζουν δεν θα έπρεπε να είναι για να με “βοηθήσουν”.
Εντάξει, είναι μια ευθύνη που την έχω αναλάβει μιας και δεν δουλεύω εκτός σπιτιού. Και σε γενικές γραμμές δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Είναι κι αυτή μια δουλειά και τι καλύτερο απ’ το να είμαι σπίτι με τα παιδιά μου καθώς την κάνω.
Μόνο που, δεν είναι η δουλειά μου απλώς και μόνο επειδή είμαι η γυναίκα του σπιτιού.
Σε κάθε οικογένεια οι ρόλοι μοιράζονται με διαφορετικούς τρόπους. Στη δική μας, ο άντρας μου δουλεύει εκτός σπιτιού κι εγώ δουλεύω στο σπίτι, φροντίζοντας παράλληλα τα παιδιά και ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στον χαρακτηρισμό “οικιακά”. Για να τα καταφέρω, όμως, απαιτείται πολύ διαχείριση χρόνου και ενέργειας.
Το αποτέλεσμα είναι να καθαρίζω συχνά μέχρι αργά το βράδυ, υπό το απαθές βλέμμα όλων των μελών της οικογένειας που είχαν μάθει να επιστρέφουν σε ένα σπίτι που έλαμπε σαν άρχοντες. Και καταλαβαίνω τώρα πως:
1. Το σπίτι μας θέλει πάρα πολύ καθάρισμα.
2. Εκπαίδευσα τα παιδιά μου να το θεωρούν ως αποκλειστικά δική μου ευθύνη.
Δεν θέλω να ακουστώ αχάριστη ούτε να αρχίσω να συγκρίνω τι κάνει ο καθένας μας γιατί δεν θα βοηθούσε κανέναν αυτό. Δουλεύουμε και οι δυο σκληρά, παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι ο δικός μου τομέας αντί για μια κατ' εξοχήν οικογενειακή υπόθεση.
Δεν αντέχω που πλέον, κάθε φορά που ζητάω απ’ τον άντρα ή τα παιδιά μου να κάνουν κάτι για το σπίτι, νιώθω σαν να αποτυγχάνω λίγο στα καθήκοντά μου. Και δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν πιστεύοντας ότι οι δουλειές του σπιτιού δεν έχουν και τόση αξία επειδή γίνονται ως διά μαγείας όταν αυτά βρίσκονται κάπου αλλού ή κάνουν κάτι άλλο.
Θέλω να ξέρουν ότι το σπίτι πρέπει να το φροντίζουμε και να το φροντίζουμε όλοι μαζί. Δεν θα παραλείψω ποτέ μου να τους ευχαριστήσω αν κάνουν μια δουλειά αντί για μένα όταν δεν έχω χρόνο ή δυνάμεις. Ή να τους επαινέσω όταν κάνουν μια δουλειά από μόνοι τους, χωρίς καν να το ζητήσω.
Δεν γκρινιάζω από πείσμα ή απογοήτευση.
Γκρινιάζω επειδή είναι καιρός να αλλάξω τη ρώτα που έχει πάρει αυτή η υπόθεση για την οικογένειά μου. Επειδή τα παιδιά μας πρέπει να γίνουν σωστοί ενήλικες που ξέρουν ότι οι οικογένειες δουλεύουν μαζί για όλα χωρίς διακρίσεις.
Και παρ’ ότι κάπου κάπου νιώθω ότι είναι μια χαμένη μάχη, θα συνεχίζω να το λέω και να το πιστεύω: κανένα παιδί που μαζεύει τα παιχνίδια του δεν κάνει χάρη στη μαμά του και κανένας άντρας που διπλώνει τα ρούχα δεν κάνει χάρη στη γυναίκα του. Ότι κάνουμε για το σπίτι, το κάνουμε ο ένας για τον άλλον, επειδή έτσι κάνουν οι αληθινές οικογένειες.»
Πηγή: babble.com
