Μπορούμε που και που να μην αφήνουμε το παιδί να αποτύχει
Τα παιδιά μας είναι τα καμάρια μας και θέλουμε όχι μόνο να είναι χαρούμενα, αλλά και να τα καταφέρνουν καλά σε όλα. Ένας γενικός κανόνας λέει πως το παιδί, για να μάθει να προσπαθεί και να γίνεται καλύτερο (έως και τέλειο) πρέπει να αποτυγχάνει κιόλας. Έλα όμως που δεν είναι εύκολο να βλέπεις το μουτράκι του να κατσουφιάζει. Έτσι, συχνά πυκνά, υποκύπτουμε στον πειρασμό να το βοηθήσουμε λίγο παραπάνω για να το δούμε να χαμογελάει!
Ή να το δωροδοκούμε για να κερδίσουμε πολύτιμη ηρεμία
Η επιβράβευση είναι μια καλή μέθοδος διαπαιδαγώγησης, η δωροδοκία όμως όχι. Με λίγα λόγια, εάν υποσχεθείς ή δώσεις κάτι στο παιδί για να σταματήσει μια κακή συμπεριφορά, απλώς το ενθαρρύνεις να την επαναλάβει. Κάπου κάπου, όμως, όταν όλα κρέμονται σε μια κλωστή και μπορούμε να σώσουμε την κατάσταση με ένα απλό σοκολατένιο αυγό-έκπληξη, το κάνουμε μετά χαράς και δεν το λέμε σε κανένα…
Καμιά φορά, ας υψώνουμε τη φωνή μας
Πέρα από το ότι δεν μας πάει η καρδιά να το κάνουμε, με το να υψώνουμε τη φωνή όποτε το μικρούλι μας κάνει κάτι που δεν πρέπει το μόνο που καταφέρνουμε είναι να του προκαλέσουμε σύγχυση. Αλλά και η υπομονή μας έχει τα όριά της κι έτσι έρχεται μια στιγμή που μόνο μια αγριοφωνάρα μπορεί να τραβήξει την προσοχή του και να του θυμίσει ποιος κάνει κουμάντο. Μόλις γίνει αυτό, μπορούμε να του εξηγήσουμε ήρεμα και καθαρά τι την προκάλεσε.
Και ας μας ξεφεύγει και καμιά λέξη που δεν πρέπει
Όσο και αν προσέχουμε τα λόγια μας, έρχεται εκείνη η στιγμή που ξεστομίζει μια λέξη που θα προτιμούσαμε να μην είχε πει ποτέ και που, μάλλον, την άκουσε από εμάς. Βάζουμε τότε τους πάντες να υποσχεθούν ότι δεν θα χρησιμοποιούν κακές λέξεις μπροστά στο παιδί. Μέχρι την επόμενη φορά που χαλιόμαστε λίγο, αλλά άντε τώρα να βρεις τον ένοχο. Και όταν τριτώσει το κακό, συμβιβαζόμαστε με τις εγγενείς αδυναμίες του κανόνα μας και το διασκεδάζουμε.
Δεν έγινε και κάτι αν λέμε και ξε-λέμε κάπου κάπου
Η συνέπεια στις παραινέσεις και τις απαιτήσεις των γονιών είναι, κατά γενική ομολογία, πολύ σημαντική για την ομαλή διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού. Αλλά πως είναι δυνατόν να είμαστε συνεπείς με τόσα πράγματα που, καθημερινά, πρέπει να περάσουν από τα χέρια μας; Ένα μυαλό είναι αυτό και για να μην το χάσουμε, δεν πειράζει να πέσουμε και σε καμιά αντίφαση ελπίζοντας να μην την πιάσουν οι κεραίες του παιδιού.
Ούτε αν αφήσουμε το παιδί να κοιμηθεί δίπλα μας
Του έχουμε φτιάξει το πιο χαριτωμένο, ονειρεμένο και χαλαρωτικό δωμάτιο για να κοιμάται σαν αγγελούδι και να έχει πάντα τα πιο γλυκά όνειρα. Και μετά από μια δύσκολη μέρα, θέλουμε κι εμείς να απλωθούμε στο κρεβάτι μας και να ξεκουράσουμε το ταλαιπωρημένο κορμί μας. Έλα όμως που εκείνο θέλει να κοιμάται δίπλα μας και η εικόνα του μόνο, φτάνει να γαληνέψει την ψυχή μας. Άσε που δεν ροχαλίζει κιόλας, όπως κάποιος άλλος.
Και εδώ που τα λέμε, το γλυκάκι του θα το φάει κάποια στιγμή
Στα τερατάκια μας αρέσουν τα γλυκά και δεν λένε ποτέ όχι σε ένα, σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και όσο χορτάτα και αν είναι. Όλοι ξέρουμε, όμως, ότι τα γλυκά κάνουν κακό κι έτσι βάζουμε κανόνες όπως για να κρατάμε την κατανάλωσή τους σε αποδεκτά επίπεδα. Φυσικά, το παιδί έχει μυριστεί ότι οι γύρω μας παίρνουν ιδιαίτερη χαρά από το να του δίνουν λιχουδιές και φροντίζει να το εκμεταλλεύεται σε κάθε ευκαιρία.
Και θα σηκωθεί και απ' το τραπέζι πριν αδειάσει το πιάτο του
Είναι ένας κανόνας που κρατάει από παλιά, μας επιβλήθηκε ως παιδιά και τον υιοθετήσαμε κι εμείς με χαρά ως γονείς: Το παιδί πρέπει να έχει φάει όλο το φαγητό του πριν σηκωθεί από το τραπέζι. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί δεν έχει καν κάτσει στο τραπέζι για να σηκωθεί; Και αν τελικά κάτσει, τι γίνεται όταν έχει αδειάσει το πιάτο του όπουδήποτε αλλού εκτός από το στομάχι του; Μπορεί να σηκωθεί τότε;
