«Χρόνια τώρα ακούω να λένε πως, όταν γίνεσαι μαμά, είναι πάρα πολύ εύκολο να παρασυρθείς ώσπου να μην αναγνωρίζεις πια τον εαυτό σου. Διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια και τον χρόνο στα παιδιά και τις ανάγκες τους και ξεχνάς να ασχοληθείς με σένα. Πριν γίνω μαμά, με προειδοποιούσαν όλοι γι’ αυτό που έμελλε να μου συμβεί: φίλοι, συγγενείς, αλλά και εκατοντάδες άρθρα και αναρτήσεις στα social media.
Φανταστείτε, λοιπόν, την ευχάριστη έκπληξή μου όταν κάτι τέτοιο δεν μου συνέβη ποτέ. Ούτε μετά το πρώτο ούτε μετά το δεύτερο παιδί!
Με ρωτάτε αν από την πρώτη μου γέννα κι έπειτα, αμελώ τον εαυτό μου; Πολύ συχνά. Μπουχτίζω προσπαθώντας να ικανοποιήσω τους άλλους; Καμιά φορά, ναι. Αλλά τα έχω αποδεχτεί όλ’ αυτά ως κομμάτι της υπέροχης εμπειρίας που λέγεται μητρότητα κι έτσι, δεν έχω νιώσει ούτε στιγμή ότι δεν είμαι πια ο εαυτός μου.
Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί το σοκ από τους πόνους της ανάρρωσης, την αϋπνία και την εξάντληση ήταν πολύ δυνατό. Ταυτόχρονα, όμως ένιωσα να ωριμάζω με έναν τρόπο που δεν είχα φανταστεί.
Ήθελα πάντα να γίνω μαμά και ξαφνικά ένιωσα ότι ήμουν φτιαγμένη για να φροντίζω τους άλλους. Αυτό με γέμιζε, με έκανε τρισευτυχισμένη! Το να έχω δικά μου παιδιά ήταν ένα από τα όνειρά μου κι έτσι, όταν ήρθε η ώρα, ήμουν πρόθυμη να αναλάβω το ρόλο. Και όχι μόνο δεν έχασα τον εαυτό μου, αλλά η μητρότητα μου έβγαλε τις καλύτερες πλευρές μου.
Δεν το αντιλήφθηκα εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν κράτησα την κορούλα μου αγκαλιά κάτι μέσα μου άλλαξε χωρίς επιστροφή. Γέμισα με συναισθήματα και σκέψεις που δεν είχα ξαναβιώσει ποτέ. Έγινα πιο δυνατή, πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Και άρχισα να έχω τόση αυτοπεποίθηση όση δεν είχα σε όλη μου τη ζωή. Πίστεψα πραγματικά στον εαυτό μου!
Η μητρότητα έδιωξε τις ανασφάλειες, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και τις αμφιβολίες που μου μαύριζαν τη ζωή. Τα ξεφορτώθηκα όλ’ αυτά και ξαλάφρωσα. Δόθηκα ολοκληρωτικά στον νέο μου ρόλο και ένιωσα πολύ περήφανη που τα κατάφερα τόσο καλά.
Παλιότερα δεν μιλούσα για τις επιτυχίες μου γιατί ένιωθα ότι δεν μου αξίζουν έπαινοι γι’ αυτές. Ως μητέρα όμως, το βίωσα τελείως διαφορετικά. Δεν ντρεπόμουν πλέον να μιλάω για το πόσο καλή είμαι. Δεν το έκανα από εγωισμό, αλλά από αυτοπεποίθηση. Ένιωθα τόσο καλά με μένα που, ύστερα από 30 χρόνια, μπορούσα επιτέλους να επαινώ τον εαυτό μου στους άλλους.
Με ρωτάτε αν υπάρχουν βράδια που πέφτω για ύπνο χωρίς να ξέρω πότε έκανα μπάνιο τελευταία φορά; Αμέτρητα. Αν μου λείπουν οι ξέγνοιαστες βόλτες με τις φίλες μου; Πάρα πολύ. Αν θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μόνη με τον σύντροφό μου; Φυσικά.
Αλλά η ζωή μιας μαμάς έχει πολλά στάδια. Τα παίρνω ένα ένα όπως έρχονται, ωριμάζοντας κι εγώ με τα παιδιά μου. Κάποτε, οι βραδιές που παίζουμε όλοι μαζί θα γίνουν πάλι ρομαντικά βράδια με τον άντρα μου, τα ξενύχτια που κάνω θηλάζοντας θα γίνουν ξενύχτια περιμένοντας έναν έφηβο που άργησε, τα 5 λεπτά μοναξιάς θα γίνουν ολόκληρες μέρες απόλυτης ησυχίας. Θα μιλάω αδιάκοπα στο τηλέφωνο με τις φίλες μου και ίσως πάμε επιτέλους κι εκείνο το ταξίδι που λέγαμε πάντα – εμείς τα κορίτσια μόνο.
Όμως, το ότι ανέβαλλα όλα αυτά τα πράγματα για αργότερα δε σημαίνει ότι έχασα τον εαυτό μου. Και πως θα μπορούσα, άλλωστε, την ώρα που η μητρότητα μου έχει δώσει τόσα πολλά; Το μόνο που χρειάζομαι, είναι να εκμεταλλεύομαι τον λίγο χρόνο που μου αναλογεί για ξεκούραση και αποφόρτιση. Και όσο ωριμάζω ως μαμά και ως άνθρωπος, να διατηρώ κάθε στιγμή την πλήρη αίσθηση του ποια είμαι.
Έτσι, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να ψάξω κάπου αλλού για να με “βρώ”.»
Πηγή:popsugar
