Είναι απολύτως φυσιολογικό να ανησυχώ για τα πάντα
Κι όμως, είναι! Στην αρχή ταράχτηκα λίγο όταν συνηδειτοποίησα ότι δεν είμαι όσο ψύχραιμη νόμιζα με το μωρό, αλλά σύντομα είδα τα πράγματα με πιο καθαρή ματιά. Πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού είναι η πρώτη μου φορά και όλα όσα συμβαίνουν είναι εντελώς καινούργια για μένα και τον σύντροφό μου;
Θα ανησυχώ για όλα λοιπόν χωρίς δεύτερες σκέψεις, μέχρι να νιώσω σίγουρη για τον εαυτό μου και τον τρόπο με τον οποίο φροντίζω το μικρούλι μου.
Το να ζητάς βοήθεια δεν δείχνει αδυναμία
Ως νέα μαμά ήθελα πολύ να τα καταφέρω μόνη μου, να έχω τον έλεγχο των πάντων και να μην αφήνω τίποτα στην τύχη ή στα χέρια κάποιου άλλου. Φοβόμουν πως, αν ζητώ συνέχεια τη βοήθεια των άλλων, αυτό θα φανεί σαν αδυναμία ή φυγοπονία. Σύντομα κατάλαβα ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι γιατί αυτό που προέχει είναι να γίνουν όλα σωστά και το μωρό να έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα ανά πάσα στιγμή.
Γι’ αυτό και άρχισα να ζητώ τη βοήθεια και τις συμβουλές συγγενών και φίλων μου με περισσότερη εμπειρία από μένα. Ένιωσα έτσι ότι, μπορεί να μην είμαι ο ήρωας που νόμιζα όταν ήθελα να τα κάνω όλα εγώ, αλλά έχω στήριγμά μου όλες τις μαμάδες - ήρωες γύρω μου. Και είναι πολύ απελευθερωτικό να νιώθεις ξαφνικά πως δεν είσαι μόνη, αλλά ούτε και η μόνη που ζει αυτήν την πολύπλευρη εμπειρία κι έχει όλες αυτές τις δεκάδες απορίες!
Παράλληλα, άρχισα να αναζητώ πιο συγκεκριμένες απαντήσεις σε εξειδικευμένα portal όπως είναι το «Φροντίζουμε Ήρωες» της Septona. Εκεί, είχα την ευκαιρία να να συζητώ live με ειδικούς για θέματα βρεφικής φροντίδας και να βρίσκω χρήσιμες συμβουλές και ενδιαφέροντα άρθρα που αφορούν όλες τις μαμάδες-ήρωες.
Πρέπει να φροντίζω ΚΑΙ εμένα
Να κάτι που δεν σου λέει κανείς, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό. Εγώ το κατάλαβα μόνη μου, αν και λίγο αργά, όταν η ενέργειά μου σώθηκε και οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Έπρεπε να φροντίζω τον εαυτό μου από την πρώτη κιόλας μέρα γιατί, πολύ απλά, αν καταρρεύσω εγώ τι θα κάνει το μωρό μου; Νόμιζα πως έπρεπε να αφιερώνω ότι έχω σε εκείνο και, τον πρώτο καιρό, αμέλησα την ξεκούραση και τη διατροφή μου. Ώσπου χτύπησε καμπανάκι και άλλαξα προσέγγιση.
Τώρα φροντίζω παράλληλα και τους δυο μας για να μην ξανανιώσω ποτέ εξαντλημένη χωρίς κουράγιο να δώσω στο παιδί μου το χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται.
Θα γινόμουν τόσο κτητική
Δεν είχα διανοηθεί ότι θα μπορούσα να προσκολληθώ τόσο στο μωρό μου, ίσως πιο πολύ απ’ ότι εκείνο σε μένα. Λίγο η αγωνία των πρώτων εβδομάδων, λίγο η ανησυχία που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ημέρας μου και λίγο η απέραντη λατρεία που νιώθω για ‘κείνο με έκαναν απίστευτα κτητική. Έβλεπα το μικρό μου να ζητά μια άλλη αγκαλιά, ακόμη και του πατέρα του, και έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύει όπως ποτέ ξανά. Τελικά, ήταν παροδικό και σύντομα έμαθα να μοιράζομαι την αγάπη και το ενδιαφέρον του.
Πλέον, καμαρώνω κιόλας όταν βλέπω να τα πηγαίνει καλά με τους γύρω του και να μη φοβάται να τους δείξει πόσο τους αγαπά.
