«Πάλι κάνεις το ίδιo: περιμένεις. Άλλωστε αυτό κάνουν οι γονείς ή τουλάχιστον αυτό κάνουν οι περισσότερες μητέρες-και εσύ είσαι μία από αυτές.
Πρώτα περιμένεις να μείνεις έγκυος, περιμένεις το τεστ εγκυμοσύνης να βγει θετικό. Ακόμη και αν ήθελες, δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια την αγωνία σου για τα αποτελέσματα του προγεννητικού ελέγχου. Στη συνέχεια περιμένεις το μικρό σου να μεγαλώσει υγιές. Μετά περιμένεις τη σωστή στιγμή για να κάνεις δεύτερο παιδί. Μπορεί να σταθείς άτυχη και να αποβάλλεις-πάλι πρέπει να περιμένεις για να προσπαθήσεις ξανά.
Περιμένεις. Ελπίζεις. Προσεύχεσαι. Περιμένεις.
Ο χρόνος κυλά αμείλικτα γρήγορα και εσύ απλώς περιμένεις.
Περιμένεις να πάρεις στα χέρια σου τους πρώτους βαθμούς του πρωτότοκού σου, περιμένεις να δεις αν θα τα πάει καλά με τα άλλα παιδιά ή αν θα του κάνουν bullying. Και μέσα στην αγωνία σου, ελπίζεις να συναντήσει στη ζωή του ευγενικούς και καλόκαρδους ανθρώπους.
Ενθαρρύνεις το μικρότερο παιδί σου να γίνει ξεχωριστό και να μην χαθεί στη σκιά του μεγάλου του αδερφού ή της μεγάλης αδερφής. Περιμένεις να δεις αν η διαφορά ηλικίας θα τα εμποδίσει στο να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι. Αγωνιάς στους καυγάδες τους. Και ενώ τη μία στιγμή τα βλέπεις να σφάζονται μεταξύ τους, την επόμενη, είναι και πάλι αγαπημένα. Περιμένεις να δεις πόσο δεμένα θα είναι στο μέλλον.
Θυμάσαι μια φράση που είχες διαβάσει: ''Μικρά παιδιά, μικρά προβλήματα. Μεγάλα παιδιά, μεγάλα προβλήματα.''Αν και για να είμαστε ακριβείς δεν υπάρχουν προβλήματα-μόνο αγωνίες και γρίφοι που αφορούν την εφηβεία και που εσύ προσπαθείς μετά βίας να τους λύσεις.
Και τα παιδιά σου μεγαλώνουν και τελειώνουν το σχολείο και ανοίγουν τα φτερά τους να σπουδάσουν ή να δουλέψουν. Και εσύ εκεί, περιμένεις.
Περιμένεις να δεις αν όσα τους έμαθες και όσα στερήθηκες, έπιασαν τόπο. Αν οι σπόροι εκείνου του καιρού που ήλπιζες, προσευχόσουν και έκανες τα αδύνατα δυνατά, άνθισαν. Περιμένεις μ’ έναν κρυφό ενθουσιασμό να δεις: έγιναν καλοί άνθρωποι; Είναι αξιοπρεπείς; Έγινε η κόρη και ο γιος σου, η γυναίκα και ο άντρας που φανταζόσουν ότι μπορεί να γίνουν;
Αργότερα περιμένεις το τηλέφωνο να χτυπήσει για να ακούσεις τη φωνή τους και αγωνιάς όταν βλέπεις ότι δεν τηλεφωνούν-για να ακούσεις μετά ένα ‘’σόρι, ξεχάστηκα’’. Όταν μιλάς μαζί τους, περιμένεις τί έχουν να σου πουν, ακούς με προσοχή και δεν παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω τους. Γιατί μόνο έτσι αρχίζεις και καταλαβαίνεις τί άνθρωποι έχουν γίνει.
Και για μία ακόμη φορά περιμένεις και αγωνιάς για το μέλλον. Περιμένεις και αγωνιάς για το τί θα συμβεί μόλις μεγαλώσεις. Περιμένεις τον νέο σου ρόλο-αυτόν της γιαγιάς.
Θα είσαι όμως ακόμα η μαμά τους. Θα είσαι εκεί να μοιραστείς τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές που θα έρθουν. Θα περιμένεις να δεις αν θα σε συμβουλεύονται, αν θα είναι δίπλα το ένα στο άλλο. Θα είσαι εκεί να βλέπεις τη διαφορά ηλικίας να μικραίνει καθώς μεγαλώνουν.
Κάποτε ήταν νεογέννητα, αργότερα δύσκολα νήπια, έπειτα ζωηρά παιδιά, απόμακροι έφηβοι και ''φευγάτοι'' φοιτητές. Τώρα είναι ώριμοι ενήλικες και είσαι τόσο περήφανη!
Μην νομίζεις όμως ότι θα σταματήσεις να περιμένεις και να αγωνιάς γι’ αυτά. Η μητρότητα είναι ένας αέναος κύκλος υπομονής και ανησυχίας. Περιμένεις και περιμένεις να δεις τα παιδιά σου να ανθίζουν και να πεις με καμάρι: έκανα καλή δουλειά!»
Πηγή: motherwellmag.com
