Η ζωή είναι όμορφη… ζήστε την!
Σε λίγες ώρες θα πάω στην κηδεία της. Τα νέα για τον θάνατό της ήρθαν ξαφνικά και με αιφνιδίασαν. Έκλαψα, θύμωσα, λυπήθηκα – όχι μόνο για εκείνη, αλλά και για όσους αφήνει πίσω της. Για όσα με δίδαξε το φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπό της, ο ενθουσιασμός, η ορμή, το πείσμα και οι λέξεις που ξεγλίστραγαν από τα ταλαιπωρημένα χείλη της λίγο πριν την αποχαιρετήσω εκείνο το βράδυ στην πλατεία: «η ζωή είναι όμορφη… μην κλείνεσαι στον εαυτό σου, ζήσε!».
Μήπως απλά επιβιώνουμε αντί να Ζούμε;
Και ξαφνικά, θυμήθηκα πως πάνε μήνες από τότε που έκανα κάτι για τον εαυτό μου. Δεν ζω. Απλά επιβιώνω σε μία καθημερινότητα που τρέχει σαν δαιμονισμένη. Δεν χαίρομαι τον ήλιο το πρωί. Δεν δίνω σημασία στον κοκκινολαίμη που κάνει στάση κάθε απόγευμα στον κήπο μου να πιει νερό. Ούτε πηγαίνω στη δουλειά μου με χαρά. Βλέπω τους φίλους μου για λίγο, πιέζω την μικρή να στριμωχτεί σε μια ρουτίνα ανιαρή, βαριέμαι τα βιβλία μου, πνίγομαι με τους λογαριασμούς, φοβάμαι να ερωτευθώ και κυλιέμαι απρόθυμα σε μία καθημερινότητα που τελικά είναι κενή.
Κάθε στιγμή μαζί με τα παιδιά είναι μοναδική…
Αναρωτήθηκα πολλές φορές από προχθές… Ευχαριστιέμαι τις στιγμές που μοιραζόμαστε με την κόρη μου; Είμαι κοντά της με την ψυχή μου; Συνήθως όταν παίζουμε ή όταν πάμε βόλτα σκέφτομαι παράλληλα τις υποχρεώσεις που τρέχουν. Τα παιδιά, όμως, μεγαλώνουν γρήγορα. Κάθε ηλικία είναι ιδιαίτερη – κάθε μέρα πλάι τους μοναδική. Σύντομα θα ανοίξει τα φτερά της για κάπου αλλού και τότε θα έχω τύψεις για κάθε φορά που μου μιλούσε ενώ εγώ ήμουν στο κινητό, μαγείρευα ή είχα, απλά άγχος.
Είμαστε χαρούμενες με τις επιλογές μας;
«Κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη κι αναρωτιέμαι: “Αν αυτή ήταν η τελευταία της ζωής μου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;”. Κι όποτε η απάντηση ήταν “όχι” για κάποιες μέρες στη σειρά, ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάποια αλλαγή αμέσως». Αυτό το είχε πει ο Steve Jobs σε μια συνέντευξή του και ζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα. Αν κοιταχτώ σήμερα στον καθρέφτη μου και απαντήσω στον εαυτό μου ειλικρινά, αλήθεια, τι θα ήθελα να κάνω; Τι θα άλλαζα; Ποιους συμβιβασμούς θα έπαιρνα πίσω; Αλήθεια, είμαι χαρούμενη με τη ζωή μου; Γιατί πρέπει να δούμε κατάματα τον θάνατο για να αναρωτηθούμε για την ίδια τη ζωή;
Και τελικά, εκτιμούμε τη ζωή ή την παίρνουμε για δεδομένη;
Δεν ξέρω να απαντήσω για εσάς. Ξέρω, όμως, πως κάποιες φορές ξεχνάμε ότι η ζωή μας είναι ένα υπέροχο δώρο και γκρινιάζουμε για όσα μας ενοχλούν, χωρίς να κάνουμε το παραμικρό για να τα αλλάξουμε. Δεν δίνουμε την σημασία σε όσα έχουμε. Ίσως να είναι και στη φύση μας η αχαριστία, δεν ξέρω… Πάντως σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε πόλεμο ή στην απόλυτη φτώχεια, γυναίκες που θέλουν ένα παιδί και δεν μπορούν να κάνουν, γονείς που ψάχνουν για δουλειά και δεν μπορούν να βρουν. Κι εμείς τα έχουμε όλα αυτά. Έχουμε την υγειά μας, τα παιδιά μας, τη δουλειά μας, ένα σπίτι, λίγο φαγητό, ανθρώπους δίπλα μας να μας αγαπούν.
Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε για να χρωματίσουμε τη ζωή όπως τη θέλουμε, για να γελάμε και να ξεπερνάμε τις δυσκολίες με δύναμη και θάρρος. Ας το κάνουμε, λοιπόν. Ας πάρουμε τα παιδιά μας αγκαλιά και ας τους δείξουμε πως η ζωή είναι μια υπέροχη περιπέτεια! Εξάλλου, μια ζωή την έχουμε....
