«Μαμά,
Δεν θα μπορέσω ποτέ να σου πω ότι σε αγαπώ, γιατί πολύ απλά δεν το νιώθω. Θα έλεγα μάλλον ότι σε αντιπαθώ με πάθος. Δεν είναι θλιβερό; Να ξέρεις ότι η κόρη σου σε αντιπαθεί και ίσως (ακόμα και αν δεν θέλεις να το σκέφτεσαι) ότι σε μισεί; Σχεδόν με κατέστρεψες συναισθηματικά. Και λέω σχεδόν γιατί κατάφερα να σωθώ. Αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι εσύ είσαι η υπεύθυνη που νιώθω τόσο άδεια.
Το μόνο που ήθελα από εσένα ήταν η αγάπη σου-η αγάπη της μάνας που, τόσα λένε για αυτή. Μια αγκαλιά που να με πλημμυρίζει από υπέροχα συναισθήματα και να με κάνει να νιώθω ασφαλής. Η μόνη φορά που ίσως να ένιωσα έτσι μαζί σου, τόσο κοντά, ήταν όταν ήμουν ακόμη έμβρυο και ήμουν στη κοιλιά σου.
Όταν μεγάλωσα ανακάλυψα ότι μια λεπτή γραμμή χωρίζει το μίσος από τον θυμό. Κι εγώ πατάω ακριβώς πάνω σ’ αυτή τη γραμμή. Νιώθω οργή για την αγάπη που ποτέ δεν μου έδωσες και μίσος γιατί δεν ήσουν εκεί για μένα.
Ας μιλήσουμε όμως για την εγκατάλειψη. Την εγκατάλειψη ενός παιδιού από την ίδια του τη μητέρα. Mε γέμισες τόση μοναξιά καθώς μεγάλωνα. Εξαιτίας σου ένιωθα άδεια και δεν ξέρω αν μπορείς να φανταστείς πως αυτό με επηρέασε και ως ενήλικη.
Δεν είχα αυτοπεποίθηση και θεωρούσα ότι δεν άξιζα. Ήθελα κάποιος να με προσέξει και έψαχνα σε ανθρώπους να βρω ψίχουλα αγάπης. Βούλιαζα στην απόγνωση-ένιωθα σαν να βρίσκομαι στον πάτο μιας σκοτεινής τρύπας. Μάντεψε όμως: σκαρφάλωσα και βγήκα από εκεί. Και γι’ αυτό έχω να ευχαριστώ ανθρώπους που πραγματικά με νοιάστηκαν και με αγάπησαν.
Νομίζω ότι αυτό που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω είναι η προδοσία σου. Εξαφανίστηκες από τη ζωή μου, κοίταξες την δική σου χωρίς να λογαριάσεις τις συνέπειες. Και αυτό δεν ξέρω αν θα στο συγχωρέσω ποτέ. Έβαλες ανάμεσά μας έναν αδιαπέραστο τοίχο.
Και όμως σιγά σιγά βρήκα το κουράγιο να το αντιμετωπίσω. Σε αυτή τη ζωή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μας απογοητεύουν και θα μας προδίδουν, όμως θα υπάρχουν και αυτοί που θα στέκονται δίπλα μας και θα μας δίνουν ελπίδα. Θα μας δείχνουν με τις πράξεις τους τι σημαίνει πραγματική αγάπη και θα μας καταλαβαίνουν.
Γι’ αυτό μαμά, θέλω να ξέρεις ότι είμαι καλά. ''Δουλεύω’'' πολύ με τον εαυτό μου και τα πηγαίνω πολύ καλά στη ζωή μου. Μάλιστα, θέλω να σε ευχαριστήσω. Μου έδειξες τι δεν θέλω να γίνω και άθελά σου μου έμαθες να εκτιμώ αυτούς που πραγματικά αξίζουν.
Ανάμεσά μας υπάρχει μια πόρτα που μάλλον δεν θα ανοίξει. Αλλά, μαμά, ποτέ μη λες ποτέ. Θέλω να πιστεύω στην δύναμη της συγχώρεσης και θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να το κάνω. Θα καταφέρω να αφήσω αυτή την πόρτα λίγο ανοιχτή…
Να ξέρεις όμως ότι πίσω από αυτή δεν θα βρεις εκείνο το μικρό κοριτσάκι που κάποτε παράτησες, αλλά μια δυναμική και αξιοπρεπέστατη γυναίκα που αναγκαστικά θα πρέπει να αντιμετωπίσεις.»
Πηγή: theodysseyonline.com
