Να νιώσω πάλι ότι κάποιος θα με προστατεύσει
Όταν ήμουνα παιδί, ήθελα να τα κάνω όλα μόνη μου. Η μητέρα μου μου άφηνε χώρο για να αναπτυχθώ, να μεγαλώσω και να γίνω ανεξάρτητη. Όταν, όμως, τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά, έτρεχα στην αγκαλιά της που πάντα με περίμενε ανοιχτή για να με προστατεύσει.
Σήμερα, που είμαι μεγάλη και έχω τη δική μου οικογένεια, όταν αισθάνομαι παραδομένη στην καθημερινότητα, αναζητώ πάλι το ίδιο: να ανοίξει με αγάπη την αγκαλιά της και να νιώσω πως ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβεί, εκείνη θα είναι εδώ για να με προστατέψει.
Να ξαναγίνω ένα ξέγνοιαστο παιδί
Το να μεγαλώνεις έχει πολλά καλά. Παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου, ορίζεις τον εαυτό σου και αναλαμβάνεις τις ευθύνες των επιλογών σου. Βγαίνεις όταν θες, μένεις μόνος, ερωτεύεσαι, κάνεις φίλους και, το καλύτερο, γίνεσαι μητέρα! Δεν θα άλλαζα με τίποτα τα χρόνια που διανύω ως μητέρα. Ωστόσο, το να είσαι μεγάλος έχει και κούραση και υποχρεώσεις. Πρέπει να είσαι διορατικός, να προβλέπεις το αύριο, να φροντίζεις για τους ανθρώπους που αγαπάς και να είσαι ισορροπημένος και λειτουργικός. Τα λάθη δεν σου επιτρέπονται όπως παλιά, ενώ δύσκολα δικαιολογείται μια λάθος συμπεριφορά.
Κάποιες φορές, όμως, όλο αυτό είναι βαρύ… Κάποιες φορές η ανθρώπινη φύση σου επαναστατεί και απλά λυγίζεις. Εκείνες τις στιγμές, λοιπόν, θα ήθελα να ξαναγινόμουν ένα ξέγνοιαστο, μικρό παιδί χωρίς υποχρεώσεις και προβληματισμούς. Ένα παιδί στην αγκαλιά της μάνας του, που το μόνο που θα το ενδιέφερε θα ήταν το παιχνίδι.
Να με ρωτήσει τρυφερά τι θέλω να μου μαγειρέψει
Μία ερώτηση που κάνουν όλες οι μανάδες και, έπειτα από χρόνια, νομίζω πως είναι αυτή που νοσταλγώ περισσότερο απ’ όλες είναι «τι φαΐ θέλεις να σου φτιάξω;». Και φυσικά, δεν είναι μόνο το φαγητό ο λόγος που λατρεύω να με ρωτάει αλλά η θαλπωρή και το νοιάξιμο που κρύβεται πίσω από τις λέξεις της. Είναι το ζεστό χαμόγελο που τις συνοδεύει και το καθησυχαστικό βλέμμα που σου λέει πως μόλις φας, όλα θα είναι αλλιώς - πιο εύκολα!
Να μου σκουπίσει τα δάκρυα και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά
Όταν ήμουνα παιδί και έκλαιγα, η μητέρα μου με έπαιρνε αγκαλιά, μου ψιθύριζε λόγια παρηγοριάς και σκούπιζε τα μάτια μου με τα απαλά της χέρια. Κι όταν καμιά φορά με πλημμυρίζει η απελπισία και με πιάνουν τα κλάματα, στο νου μου έρχεται η εικόνα και η τρυφερότητά της. Γιατί τελικά, όταν δεν είσαι καλά ή όταν τα βλέπεις όλα μαύρα, χρειάζεσαι μια σφιχτή αγκαλιά από την μαμά σου που θα σου επιβεβαιώσει πως όλα θα πάνε καλά!
