Ωστόσο, ξεχνάμε κάτι βασικό: είμαστε απλοί άνθρωποι και όχι μηχανές. Η σωματική και ψυχική κούραση συσσωρεύονται και υπάρχου στιγμές που απλά καταρρέουμε συναισθηματικά. Άλλοτε για λίγο, άλλοτε για πολύ, πάντως η πτώση είναι βέβαιη και δικαιολογημένη, αφού:
Βασιζόμαστε πάντα στον εαυτό μας
Τις περισσότερες φορές, είτε για να μην υποχρεωθούμε στους γύρω μας, είτε για να μην μας πουν αδύναμες, βασιζόμαστε μόνο στον εαυτό μας και προσπαθούμε να έχουμε πάντα τον πλήρη έλεγχο. Η αξιοπρέπειά μας δύσκολα μας αφήνει να ζητήσουμε βοήθεια. Οι ευθύνες είναι μπροστά και σπεύδουμε να τις αναλάβουμε όλες! Το βάρος, όμως, κάποιες φορές είναι δυσβάσταχτο. Η κατάρρευση μπορεί να έρθει απρόσμενα και να μας εξουθενώσει ψυχικά.
Μας εμπιστεύονται όλοι τα προβλήματά τους
Είναι υπέροχο να έχουμε την εικόνα της στοργικής γυναίκας που όλοι θα ακουμπήσουν επάνω της τα προβλήματά τους για να ανακουφιστούν. Εξάλλου, είναι ωραία να βοηθάς αυτούς που αγαπάς! Ωστόσο, όταν καλείσαι να ακούσεις και να βρεις λύσεις στα αδιέξοδα των άλλων, είναι δύσκολο να σηκώσεις και να διαχειριστείς τα δικά σου. Είναι σαν να κουβαλάς στην πλάτη σου ήδη εκατό κιλά και, ξαφνικά, να έρχονται φίλοι και συγγενείς και να προσθέτουν ο καθένας από δέκα κιλά επιπλέον. Στα 190 ενδεχομένως να αντέχεις και να προχωράς όρθια. Όταν, όμως, τα 190 γίνουν 191 μπορεί να μην αντέξει η πλάτη σου και να γονατίσεις απ’ το βάρος.
Ωστόσο, δύσκολα μοιραζόμαστε τα δικά μας προβλήματα!
Μία λύση θα ήταν να αφαιρέσουμε κάποια κιλά από τα δικά μας βάρη και να τα δώσουμε για λίγο σε κάποιον άλλον. Έτσι, το βάρος θα μοιραζόταν δίκαια και δεν θα κατέρρεε κανείς. Δεν το κάνουμε όμως. Δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε. Τα δικά μας δικά μας, και τα δικά τους δικά μας! Και δεν αναφέρομαι σε πολυτέλειες και ανέσεις, αλλά σε δυσκολίες και εμπόδια.
Νοιαζόμαστε για όλους αλλά ξεχνάμε να νοιαστούμε για εμάς
Οι άνθρωποι που αγαπάμε και φροντίζουμε είναι πολλοί: τα παιδιά μας, ο σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι συγγενείς και οι φίλοι μας. Επιπρόσθετα, μία μαμά τις περισσότερες φορές σκέφτεται και αγωνιά για τις άλλες μαμάδες που περνούν δύσκολα, για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που υποφέρουν ή για όλα τα παιδιά που βρίσκονται στο ευρύτερο περιβάλλον της. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως, όταν γεννάς, δεν γίνεσαι απλά μητέρα των παιδιών σου αλλά νιώθεις χρέος σου να προστατεύσεις και να φροντίσεις ολόκληρο τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, δεν φροντίζουμε αρκετά τον εαυτό μας αφού νιώθουμε πως δεν μας μένει χρόνος ή αντοχές για να το κάνουμε.
Η δύναμή μας μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας δύσκολης ιστορίας που δεν σας είπαμε ποτέ
Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό! Κι εμείς οι γυναίκες, πολύ περισσότερο από τους άντρες, κρύβουμε πολύ συχνά ιστορίες που δεν μοιραζόμαστε με κανέναν. Ιστορίες τραχιές που γρατζουνάν και πληγώνουν και που προκαλούν κακοφορμισμένα τραύματα και συσσωρευμένο πύον. Κι όσο κι αν τις κρύβουμε, κι όσο κι αν τελικά μαθαίνουμε να τις αγαπάμε αφού χωρίς αυτές θα ήμασταν κάποιες άλλες, δεν παύουν να πονάνε όπως τα σπασμένα κόκαλα κάθε που αλλάζει ο καιρός.
Και τελικά λυγίζουμε συναισθηματικά
Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή να καταρρέεις κάτω από ένα μεγάλο συναισθηματικό βάρος. Το αντίθετο: είναι υγιές και σου δίνει την ευκαιρία να ξαποστάσεις, να ξεκουραστείς και να σκεφτείς εκ νέου τις επιλογές και τις προτεραιότητές σου. Αρκεί η παύση να είναι μικρή και διαχειρίσιμη. Σε διαφορετική περίπτωση, μην φοβηθείς να ζητήσεις βοήθεια! Και όλες μαζί, ενωμένες, μπορούμε να κάνουμε αυτό που δεν κάνουν οι υπόλοιποι για εμάς: να φροντίσουμε η μία την άλλη.
