«Πριν μερικές εβδομάδες, μία φίλη παιδοψυχολόγος κοίταξε τα παιδιά μου κει είπε: “είσαι τόσο καλή μαμά!”.
Νιώθοντας πως με κοροϊδεύει, της απάντησα πως “δεν αισθάνομαι καλή μαμά. Τα παιδιά με τρελαίνουν! Χάνω την υπομονή μου, νιώθω τύψεις γι’ αυτό και το βράδυ πριν κοιμηθώ αναρωτιέμαι από πού θα αντλήσω υπομονή για την επόμενη ημέρα”. Η απάντησή της, όμως, ήταν τέτοια που δεν μπόρεσα ποτέ να την ξεχάσω:
“Τα μωρά κλαίνε – έτσι επικοινωνούν. Τα νήπια ουρλιάζουν, τα παιδιά γκρινιάζουν και οι έφηβοι παραπονιούνται. Έπειτα οι μαμάδες, καταπίνουν μία κακιά λέξη ενώ παίρνουν μια βαθιά ανάσα πριν από κάθε τους απάντηση. Έτσι επικοινωνούμε.
Σκέψου, όμως, πως όλο αυτό είναι καλύτερο από τη σιωπή!
Ένα σπίτι με παιδιά που τσιρίζουν και έφηβους που τσακώνονται και γονείς που απορρίπτεται η κάθε τους ερώτηση ή απαίτηση, είναι ένα υγιές σπίτι.
Αυτό που με κάνει να ανησυχώ είναι τα αμίλητα παιδιά, τα φοβισμένα νήπια ή οι έφηβοι που δεν επιστρέφουν σπίτι και οι γονείς που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν. Και τα παιδιά δε σε τρελαίνουν. Ήσουν τρελή από πριν – γι΄αυτό έκανες παιδιά εξάλλου!”
Κι έτσι ξαφνικά, από την μια στιγμή στην άλλη, ένιωσα ξανά καλή μαμά. Πάρτε βαθιές ανάσες, λοιπόν, και να θυμάστε πως κάνουμε καλή δουλειά!»
