Η απειλή του «αν δεν κάνεις ησυχία, θα σε χτυπήσω»
Η υποτιθέμενη και αθώα «ξυλιά» στον ποπό όταν κάναμε φασαρία ή δεν ακούγαμε τους μεγάλους, ήταν μία παγιωμένη και αναχρονιστική απειλή που ακούγαμε αρκετά συχνά. Όταν ως παιδάκι δέχεσαι μια τέτοια απειλή, τα συναισθήματα που σε γεμίζουν εκείνη την ώρα είναι η αδικία και ο φόβος. Και η αγάπη δεν μπορεί να συνυπάρχει με τον φόβο, σωστά; Κάθε είδους βία, είτε σωματική είτε λεκτική, δεν έχει θέση σε καμία μέθοδο διαπαιδαγώγησης. Μπορεί οι παλιοί να θεωρούσαν το ξύλο ακίνδυνο και να μην φαντάζονταν τις συνέπειες που μπορεί να έχει στην ψυχολογία των παιδιών, όμως ευτυχώς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε- προς το καλύτερο.
Η σύγκριση με τους γονείς: «Δεν πήρες ούτε την εξυπνάδα του πατέρα σου ούτε το νάζι της μητέρας σου»
Αρκετοί παππούδες συνήθιζαν να συγκρίνουν τα εγγόνια με τα παιδιά τους, κυρίως προς μία κατεύθυνση. Για την ακρίβεια, επισημαίνοντας στα εγγόνια ποιες δεξιότητες ή ταλέντα δεν πήραν από τους γονείς τους, υποβιβάζοντάς τα. Λέγοντας σε ένα παιδί ότι υστερεί σε σχέση με τους γονείς του, το μόνο που καταφέρνεις είναι να το κάνει να νιώθει μειονεκτικά και να πιστεύει ότι ποτέ δεν θα τους φτάσει. Όσο υποστηρικτικοί κι αν είναι οι ίδιοι του οι γονείς, τα αρνητικά λόγια είναι πολύ πιθανό να εντυπωθούν στο υποσυνείδητό του και να πληγώσουν την αυτοπεποίθησή του κάνοντάς το να νιώθει πάντα «λίγο». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και το σίγουρο είναι πως είναι διαφορετικό από τους γονείς του. Εξάλλου, τα παιδιά δεν πρέπει να λογίζονται ως συνέχεια των γονιών τους αλλά ως οντότητες με τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα.
Τα «ελαττώματα» στην εμφάνιση: «Πώς αδυνάτισες έτσι;/ Οι φίλοι σου είναι πιο ψηλοί από σένα»
Το να προσέχουμε τον εαυτό μας και την εμφάνισή μας είναι μια αξία που πρέπει να περάσουμε στα παιδιά. Αυτό όμως διαφέρει κατά πολύ από το να κάνουμε συγκρίσεις με συνομηλίκους τους, τονίζοντας αυτά που εμείς θεωρούμε αρνητικά στοιχεία στην εμφάνισή τους- κάτι που οι παλιοί έκαναν αρκετά συχνά. Η σωστή διατροφή, το φυσιολογικό βάρος κ.ο.κ. είναι πολύ σημαντικά για τη σωστή και υγιή ανάπτυξη και εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Από κει και πέρα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού είναι η ιδιαίτερη σφραγίδα τους και η δική τους ομορφιά.
*Φωτογραφία: si.wsj.net
Η κριτική για τις επιδόσεις στο σχολείο: «Γιατί δεν πήρες άριστα;»
«Γιατί δεν πήρες 10 στον έλεγχο; Δεν προσπάθησες όσο έπρεπε και τα πήγες χάλια». Πόσες φορές οι βαθμοί δεν είχαν γίνει η αιτία καβγάδων και διενέξεων όταν ήμαστε παιδιά; Είναι αυτονόητο πως όλοι θέλουμε τα παιδιά να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να προσπαθούν, όμως δεν σημαίνει πως όλα τα παιδιά θέλουν ή μπορούν να είναι άριστα στα μαθήματα. Είναι πολύ πιθανό να έχουν κλίση σε κάποιο άλλο άσχετο αντικείμενο και εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Αντίθετα, οι παλιοί πίστευαν πως η αποτυχία στο σχολείο συνδεόταν με την αποτυχία στη ζωή- ενδεχομένως γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής δεν έδωσε και στους ίδιους τη δυνατότητα να εξελιχθούν. Η πραγματικότητα όμως διαφέρει κατά πολύ.
Δεν θέλουμε να τους κατηγορήσουμε ούτε να υποτιμήσουμε τη βοήθεια και τα όσα έκαναν για εμάς και τους γονείς μας. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν και ειδικά σε ό,τι αφορά τα παιδιά μας, πρέπει να αφήσουμε πίσω αναχρονιστικές πρακτικές που δεν τα βοηθούν σε τίποτα.
