«Το μικρότερο παιδί μου έγινε 12 τον περασμένο Νοέμβριο. Λίγο πριν τα γενέθλιά του, έψαχνα σημάδια αλλαγής στη συμπεριφορά του, αλλά τίποτα δεν έδειχνε πως θα μεταμορφωθεί όπως τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του. Εκείνα, λίγο πριν κλείσουν τα 12, άλλαξαν τόσο πολύ που με το ζόρι τους αναγνώριζα.
Ενώ συνήθιζαν να μου μιλάνε για τους φίλους τους, να μου λένε ποιος είναι ο διπλανός τους ή ποιος τους στεναχώρησε στο σχολείο, ξαφνικά σταμάτησαν να μου μιλούν και απαντούσαν στις ερωτήσεις μου κουνώντας μόνο τους ώμους τους. Αντί για τις οικογενειακές βόλτες με ποδήλατο και παγωτό που κάποτε τους ενθουσίαζαν, προτιμούσαν να περνούν χρόνο στο δωμάτιό τους παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή, ή να είναι με τους φίλους τους.
Αντί μεγαλώνοντας να νοιάζονται περισσότερο για τους γύρω τους και να έχουν συνείδηση για το πώς μπορεί να επηρεάζει τους άλλους η συμπεριφορά και ο τόνος της φωνής τους, έγιναν λιγότερο παρατηρητικοί και ευαισθητοποιημένοι.
Η κυκλοθυμία τους με παρακινούσε να διαβάζω όποιο βιβλίο για την εφηβεία έπεφτε στα χέρια μου. Ήταν φυσιολογική; Μήπως είχαν κατάθλιψη; Κάνω αρκετά για να τους βοηθήσω; Πώς μεγάλωσα τόσο αχάριστα παιδιά; Ήμουν ανήσυχη και γεμάτη απορίες, μέχρι που μίλησα με άλλους γονείς που τα παιδιά τους ήταν στην ίδια ηλικία, και όλοι συμφωνούσαν: τα 12 είναι το σημείο καμπής που αλλάζουν όλα.
Θυμήθηκα όταν ήμουν κι εγώ έφηβη. Μερικές φορές μισούσα τη ζωή μου, ενώ η οι φίλοι είχαν την απόλυτη προτεραιότητα – τους έβαζα πιο πάνω κι από την μαμά μου. Νόμιζα πως οι γονείς μου είναι χαζοί και πως εγώ γνώριζα περισσότερα απ’ αυτούς. Ωστόσο, δεν ήμουν και τόσο κακή… Ή μήπως ήμουν;
Σύμφωνα με τη μητέρα μου, ήμουν. Και όλα ξεκίνησαν κοντά στην ηλικία των 12.
Γιόρτασα τα δωδέκατα γενέθλιά του μικρότερου γιου μου όπως τα ήθελε: χωρίς φίλους. Ήθελε να πάμε για burger και τηγανιτές πατάτες με τα ξαδέλφια του. […] Ήταν ακόμα ένα παιδί που ήθελε να με αγκαλιάζει, θεωρούσε πως είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου και επιδίωκε να περνάει χρόνο μαζί μου.
Σταδιακά, όμως, μέρα με τη μέρα, άλλαξε κι αυτός. Αντί για οικογενειακή ταινία με ποπ κορν (μία από τις αγαπημένες του συνήθειες), άρχισε να κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιό του. Ξάπλωνε στο πάτωμα και είτε έγραφε στο ημερολόγιό του, είτε χανόταν στις σκέψεις του κοιτάζοντας το ταβάνι. Εάν τον ρωτούσα αν είναι καλά, έδειχνε ενοχλημένος και μου απαντούσε πως το μόνο που ήθελε ήταν να είναι μόνος.
Όταν τα παιδιά μου ήταν κολλημένα επάνω μου συνέχεια, η προοπτική να αυτονομηθούν και να θέλουν να μένουν μόνα τους έμοιαζε με παράδεισο. Ήταν ένα μακρινό όνειρο να μπορώ να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου ή να φάω ένα ολόκληρο σάντουιτς χωρίς διακοπές. Τώρα , όμως, μεγάλωσαν και πέρασαν τα 12, δεν μου αρέσει καθόλου που θέλουν να είναι συνέχεια χωρίς εμένα.
Μισώ την ηλικία των 12…. Μου λείπει η λαχτάρα τους να με αγκαλιάσουν. Θα έδινα τα πάντα για να τα ξαναδώ να χοροπηδούν ενθουσιασμένα επειδή θα πάμε να φάμε έξω. Θα ήθελα να μείνω πάλι ξάγρυπνη επειδή κάποιο από τα παιδιά μου είδε εφιάλτη ανησυχώντας για το αν έγινε κάτι άσχημο στο σχολείο.
Τα 12 είναι η ηλικία που προκαλούν σύγχυση. Τα παιδιά αλλάζουν χωρίς να είναι προετοιμασμένα ενώ εμείς καλούμαστε να είμαστε γονείς με διαφορετικούς τρόπους, έχοντας πάντα υπομονή και ψυχραιμία.
Ωστόσο, κοιτώντας τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου που πλέον είναι 14 και 16 ετών αντίστοιχα, συνειδητοποιώ πως επιστρέφουν. Έχουν αρχίσει να μου μιλούν περισσότερο, ενώ με αφήνουν δειλά δειλά να συμμετέχω στις ζωές τους χωρίς να το ζητάω.
Οι αγκαλιές τους, αν και πιο σπάνιες, φαίνονται ειλικρινείς και η διάθεσή τους μοιάζει να ομαλοποιείται. Μπορεί να χρειαστούν λίγα ακόμα χρόνια μέχρι να επιστρέψει και ο μικρός μου γιος, αλλά θα τον περιμένω.
Αν είστε γονιός με παιδί κοντά στα 12, μην απελπίζεστε. Σύντομα, όλα θα είναι καλύτερα. Μέχρι τότε, μην παίρνετε προσωπικά τις κυκλοθυμικές συμπεριφορές του και ακολουθείτε το ένστικτό σας. Να το αγαπάτε και να επιδιώκετε να τρώτε όλοι μαζί όσο πιο συχνά γίνεται.»
Πηγή: https://www.scarymommy.com/age-12-everything-changes/
