«Δεν περίμενες ότι η μητρότητα θα ήταν έτσι, σωστά;
Εγώ σίγουρα, όχι.
Είχα μια συγκεκριμένη ιδέα της μητρότητας στο μυαλό μου, από εικόνες των γύρω μου. Αλλά δεν είναι έτσι για μένα, γιατί το παιδί μου είναι άρρωστο. Και όταν το παιδί σου δεν είναι όπως όλα τα άλλα παιδάκια, πώς θα είσαι και εσύ σαν όλες τις άλλες μαμάδες;
Υπάρχουν πολλά πράγματα που σχεδίαζα να κάνω, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορούμε να πάμε στο ζωολογικό πάρκο, δεν μπορούμε να εξερευνήσουμε τις παιδικές χαρές, δεν μπορούμε να δούμε τα παιδιά μας να χοροπηδούν. Δεν πίστευα ποτέ ότι οι οικογενειακές διακοπές θα ήταν κάτι που θα έβλεπα τους άλλους να κάνουν από φωτογραφίες στο facebook. Δημοσιεύσεις από διακοπές φίλων, που δεν είναι πια στη ζωή μου, γιατί ο κόσμος μου άλλαξε ριζικά, όταν αρρώστησε το παιδί μου. Η δική μου ζωή κινείται γύρω από τον άνθρωπο που με έχει ανάγκη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι προχωρούν τη δική τους ζωή.
Δεν είναι πολύ μοναχικό;
Και εγώ νιώθω μοναξιά.
Όταν ακούω τις μαμάδες να λένε πόσο θα ήθελαν να έχουν περισσότερο χρόνο για τον εαυτό τους, ξέρω ότι δεν μπορούν να φανταστούν τη μοναξιά του να γυρνάς στο σπίτι, χωρίς το παιδί σου που είναι στο νοσοκομείο. Όταν έχεις καθαρό σπίτι, σημαίνει ότι το παιδί σου δεν έπαιξε με τα παιχνίδια του και τον χρόνο με τον εαυτό σου, τον περνάς κοιτώντας τους τοίχους[…] Ποτέ μου δεν φαντάστηκα, ότι αντί να ανταλλάσσω συμβουλές για το πώς να πείσω τα παιδιά μου να φάνε τα λαχανικά τους, θα αντάλλασσα συμβουλές για το πώς θα πάρουν τα φάρμακά τους. Εύχομαι να το πήγαινα σε προπονήσεις ή σε πάρτι γενεθλίων. Ονειρεύομαι μια συνηθισμένη ζωή.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν δυνατόν να έχεις τόσα ραντεβού με τον γιατρό, που να ξεπερνούν τις μέρες της εβδομάδας.[…]
Δεν ήξερα ότι το να είσαι σπίτι, σημαίνει να μένεις στο σπίτι για να αποφύγεις μικρόβια, ανθρώπους και κινδύνους του έξω κόσμου- οτιδήποτε μπορεί να βλάψει έναν άνθρωπο με χρόνια ασθένεια. Είναι σαν το σπίτι σου να είναι μια φυλακή, αλλά δεν θα ήθελες να είσαι πουθενά αλλού, γιατί πολύ απλά έχεις το παιδί σου αγκαλιά. Και είναι το μόνο που θέλεις. [...] Δεν θα άλλαζα το παιδί μου για τίποτα στον κόσμο.
Μέχρι να με πάρει ο ύπνος, έκλαιγα πολλές φόρες, τόσες που δεν μπορώ πια να τις μετρήσω. Και έχω κρατήσει τα δάκρυά μου άλλες τόσες που δεν θυμάμαι. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πάντα ότι κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε- ακόμη και εμείς οι ενήλικες δεν το καταλαβαίνουμε.
Αλλά ξέρω ότι με καταλαβαίνεις.
[...]
Γιατί ξέρουμε και οι δύο πώς είναι να κρατάς το χέρι του παιδιού σου και να του λες ότι όλα θα πάνε καλά ενώ προσπαθούμε πρώτα να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι θα είναι.
Ξέρω ότι με καταλαβαίνεις, γιατί είσαι η σύντροφός μου σε αυτόν τον πόλεμο.
Είσαι στρατιώτης σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός σου για να πολεμήσεις, παρόλα αυτά θα δώσεις τα πάντα, γιατί μόνο το παιδί σου μετράει. Είσαι δυνατή και θαρραλέα. Κάνεις πολύ καλή δουλειά.
Είσαι εκεί που πρέπει να είσαι. Και αυτό το βλέπει ο άνθρωπος που σε χρειάζεται περισσότερο…το μωρό σου.
Θα τα καταφέρεις, γιατί παρά τα όσα συμβαίνουν, είσαι η μαμά αυτού του καταπληκτικού παιδιού και είσαι εκεί.
Κάθε μέρα είσαι εκεί και το βλέπω γιατί είμαι και εγώ εκεί.
Δεν είσαι μόνη.»
Πηγή: babble.com
