Μια μητέρα και blogger, η Jeter Riley, γράφει την άποψή της σχετικά με το ζήτημα «σύζυγος και μητέρα του άντρα σου» κι επειδή εντοπίζουμε ευστοχία στα γραφόμενά της, μεταφράσαμε το κείμενό της και σας το παρουσιάζουμε. Ιδού:
«Όταν αρραβωνιάστηκα η συμβουλή που λάμβανα περισσότερο από παντρεμένες γυναίκες ήταν να είμαι η σύζυγος κι όχι η μαμά του άντρα μου. Δεδομένου ότι είχα περάσει τα 30 όταν παντρεύτηκα κι ότι ήμουν ήδη single μαμά για δυο χρόνια, είχα μάθει να κάνω τα πάντα μόνη μου. Απ’ το πλύσιμο των πιάτων έως τη φροντίδα του παιδιού μου, τα έκανα όλα μόνη. Το να είμαι υπεύθυνη για οτιδήποτε και να είμαι και μαμά ήταν κάτι φυσικό για ‘μένα.
Ως νεόνυμφη αντιμετώπισα τον πειρασμό να γίνω η μαμά του συζύγου μου. Θα έκανε τα πράγματα πολύ ευκολότερα. Ο άντρας μου ήταν εργένης για πολλά χρόνια κι είχε μάθει να κάνει τα πράγματα πολύ διαφορετικά από ‘μένα. Έτρωγε τα ίδια κατεψυγμένα φαγητά για βραδινό κάθε βράδυ. Εμένα μου άρεσε να μαγειρεύω. Έβαζε πλυντήριο κάθε δύο εβδομάδες. Εγώ έβαζα πλυντήριο κάθε φορά που μαζεύονταν αρκετά ρούχα. Κάναμε εντελώς διαφορετικά σχεδόν τα πάντα και κανείς δεν μπορούσε να με πείσει ότι ο δικός μου τρόπος δεν ήταν ο σωστότερος.
Το να κάνω τη μαμά ήταν μεγάλος πειρασμός. Αυτό δεν κάνουν οι σύζυγοι, έτσι δεν είναι; Φροντίζουμε την οικογένειά μας. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το “φροντίζω” απ’ το “αναλαμβάνω τα πάντα”. Όταν “φροντίζεις”, εσύ κι ο σύζυγός σου είστε σύντροφοι. Όταν “αναλαμβάνεις” επωμίζεσαι το βάρος της “διεύθυνσης” ολόκληρης της οικογένειας, όσο ο σύντροφός σου κάθεται αναπαυτικά και παρεμβαίνει μόνο όταν του ζητηθεί.
Δεν ξέρω για ‘σας, αλλά εγώ σίγουρα δεν θέλω έναν ενήλικα που δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Η ιδέα του να μένεις μ’ έναν άντρα-μωρό εμένα με “ξενερώνει” και δεν μπορώ να φανταστώ ότι με ελκύει ένας άντρας στον οποίο συμπεριφέρομαι σαν να είναι παιδί μου.
Παντρεύτηκα θέλοντας μια σχέση επί ίσοις όροις μ’ έναν άνθρωπο –όχι ένα ακόμη παιδί.
Το να γίνεσαι γονιός του συντρόφου σου αρχίζει καμιά φορά πριν παντρευτείς. Το να μοιραστούμε τις δουλειές και τις ευθύνες του γάμου μας ήταν για μένα και τον σύντροφό μου μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να μάθουμε να λειτουργούμε συντροφικά. Δεν έτρεχα σαν την τρελή να οργανώσω στολισμό, προσκλήσεις και catering, γιατί δεν έτρεχα μόνο εγώ. Ο άντρας μου ήταν κι εκείνος εκεί, δίπλα μου, παίζοντας τον ρόλο του.
Αφού παντρευτήκαμε, συνεχίσαμε με τον ίδιο τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι ο άντρας μου είναι μοναχοπαίδι, οπότε υπάρχουν φάσεις που κάθεται και περιμένει τα πράγματα να συμβούν μόνα τους. Μια φορά που η κόρη μας είχε αρρωστήσει κι έκανε εμετούς, ρώτησε αν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει. Ήμουν έτοιμη να τη βάλω για μπάνιο, το πάτωμα ήταν γεμάτο εμετό κι εγώ του είπα “όχι”. Πήγε κι έκατσε. Αντί να τον πρήξω ή να του κάνω κήρυγμα σαν να ήταν παιδί μου, εφάρμοσα μία απ’ τις συμβουλές που μου ‘χαν δώσει. Του ζήτησα τι ακριβώς ήθελα να κάνει.
Τον φώναξα πίσω στο δωμάτιο, του είπα ότι τελικά, ναι, θα ‘θελα λίγη βοήθεια και του ζήτησα να καθαρίσει. Πράγμα που έκανε αμέσως χωρίς να παραπονεθεί, επειδή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ.
Ξέρετε τι άλλο μπορεί να κάνει; Να μαγειρέψει, να κανονίσει τα ραντεβού του και να φροντίσει τα παιδιά μας. Αγοράζει μόνος του κάλτσες και εσώρουχα, διαλέγει τι θα φορέσει στη δουλειά και μπορεί να τακτοποιήσει λίγο. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν τον βοηθάω όποτε το χρειαστεί, απλά ότι είναι ένας ενήλικας, πατέρας και σύζυγος που μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του.
Δεν είναι δική μου δουλειά να μανατζάρω τον άντρα μου.
Γάμος, σημαίνει να βοηθάς δείχνοντας την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Τον συμβουλεύω όταν το χρειάζεται και το ίδιο κάνει κι αυτός. Αυτός όμως δεν σημαίνει ότι λέμε ο ένας στον άλλον τι να κάνει και τι να μην κάνει. Η αυτονομία είναι σημαντική.
Εν κατακλείδι: μπορώ να είμαι είτε σύζυγος είτε μητέρα του συζύγου μου, όχι και τα δυο. Και πιστέψτε με, το να είσαι σύζυγος είναι πολύ πιο διασκεδαστικό.»
Πηγή: scarrymommy.com
