*Φωτογραφία: huffpost.com
«Κάθε δυο βδομάδες, πηγαίνω στον ψυχολόγο μου για να μπορώ να ελέγχω τα συναισθήματά μου. Αυτή τη φορά, δεν είχα πού να αφήσω τα παιδιά κι έτσι τα πήρα μαζί μου και φυσικά καθυστερήσαμε στο ραντεβού 25 ολόκληρα λεπτά.
“Συγγνώμη που άργησα, είμαι χάλια. Είμαι κακή μητέρα. Δεν μπορώ να οργανωθώ, ξέρετε πώς νιώθω... Λυπάμαι πολύ”. Μετά, έδειξα τα παιδιά μου: “Δεν είχα κάποιον να τα κρατήσει”.
Μου είπε ότι δεν είμαι κακή μητέρα.
Μου χαμογέλασε και μου είπε να καθίσω. Άφησα έναν μεγάλο αναστεναγμό, έκατσα και αμέσως αισθάνθηκα ότι ήθελα να κλάψω.
Μου είπε “δεν είσαι κακή μητέρα και ξέρεις πώς μπορώ να στο αποδείξω; Λόγω όλων αυτών των πραγμάτων που μόλις είπες".
Με ρώτησε “γιατί άργησες;”.
Της απάντησα: “γιατί ο γιος μου δεν ήθελε να φορέσει το πουλόβερ που του είχα ετοιμάσει κι έτσι έπρεπε να βρω κάτι άλλο να βάλει.”
Είπε “επομένως, όχι μόνο έντυσες τα παιδιά σου αλλά σεβάστηκες και την επιθυμία τους να εκφραστούν και να φορέσουν ό,τι θέλουν... Γιατί λοιπόν νιώθεις χάλια;”
“Επειδή έχω έναν λεκέ από δημητριακά πάνω στη μπλούζα μου από το πρωινό των παιδιών και επειδή η μάσκαρα που είχα βάλει τρέχει από τη ζέστη.”
Τότε μου είπε, “άρα φρόντισες τα παιδιά σου να φάνε πρωινό, τα τάισες και προσπάθησες να περιποιηθείς τον εαυτό σου για το ραντεβού μας.”
Χαμογελώντας μου είπε, “γιατί νιώθεις ότι δεν μπορείς να οργανωθείς;”.
“Επειδή δεν είχα κανέναν να μου κρατήσει τα παιδιά και επειδή άργησα”, της απάντησα.
“Σήμερα έκανες το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο”
Αυτά ήταν τα λόγια της: “Αντί να ακυρώσεις το σημερινό μας ραντεβού, έκανες το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο για κάποιον με τόσο άγχος και για κάποιον με δύο παιδιά. Ντύθηκες, έντυσες τα παιδιά σου, τα τάισες, τα έβγαλες έξω απ’ το σπίτι και ήρθες εδώ γιατί θες να βελτιωθείς για χάρη τους”.
Μετά έγειρε μπροστά και μου είπε “Ξέρεις γιατί είμαι βέβαιη ότι δεν είσαι κακή μητέρα; Γιατί τα έκανες όλα αυτά. Και γιατί τα κάνεις κάθε μέρα. Έβαλες τις δικές του ανάγκες πάνω από οτιδήποτε άλλο. Κάθε συναισθηματική και φυσική τους ανάγκη. Κάθε μέρα.
“Για να ωριμάσουν συναισθηματικά τα παιδιά μας, χρειάζονται το 30% από εμάς. Μόνο το 30% κάθε μέρα για να είναι χαρούμενα και να νιώθουν ότι τα αγαπάμε. Εσύ όχι μόνο τους δίνεις αυτόν τον χρόνο, αλλά τον ξεπερνάς. Τους έδινες τα παιχνίδια τους όταν στα ζητούσαν, τα κοίταγες την ώρα που μίλαγες σε μένα όταν ζητούσαν την προσοχή σου και άργησες να έρθεις γιατί έδωσες προτεραιότητα στις δικές τους ανάγκες. Τα ξέρουν όλα αυτά και νιώθουν τόσο καλά μαζί σου, ξέρουν ότι είσαι δίπλα τους, γι' αυτό μπήκαν μέσα στο γραφείο με τόση άνεση- γιατί η μαμά τους τα κάνει να αισθάνονται ασφαλή όπου κι αν πάνε. Οι μαμάδες χρειάζεται να δίνουν μόνο το 30% του εαυτού τους αλλά εμείς δίνουμε μόνο το 90%, αν όχι περισσότερο, κάθε μέρα. Ένα τέτοιο άτομο σου φαίνεται ότι δεν καταφέρνει τίποτα; Ή σου ακούγεται για κάποιον που κάνει ό,τι μπορεί παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει;”.
Το μάθημα που κάθε μαμά πρέπει να πάρει
Είπα “Μάλλον ναι...”, χαμογέλασα και μετά τη ρώτησα “είπες ότι δίνουμε το 90% του εαυτού μας. Και με το υπόλοιπο 10% τι γίνεται;”.
Γέλασε και μου είπε, “το υπόλοιπο 10% περισσεύει γιατί οι μαμάδες πρέπει να πηγαίνουν στην τουαλέτα να κάνουν την ανάγκη τους. Επομένως, ας τους χαρίσουμε αυτό το 10% για να μπορέσουν να έχουν 2 λεπτά ησυχίας με τον εαυτό τους μέσα στη μέρα.”
Όποτε πας κάπου, τα παιδιά ουρλιάζουν, τα ρούχα σου είναι λερωμένα, τα μάτια σου είναι πρησμένα απ’ την κούραση και νιώθεις χάλια, να θυμάσαι: αυτά είναι τα σημάδια ότι είσαι μητέρα και ότι κάνεις σωστά τη δουλειά σου.
Πηγή: kidspot.com.au
