Κακό είναι, δηλαδή, να φροντίζουμε τα παιδιά μας;
Είναι, φυσικά, καλό και κάλλιστο να φροντίζουμε, να προνοούμε και να στεκόμαστε στο πλάι αυτών που αγαπάμε. Το να σταθμίζουμε, όμως, τυχούσες επιβλαβείς αντιδράσεις και υπερπροστατευτικά ένστικτα δεν συνεπάγεται εκπτώσεων στην αγάπη.
Όταν η φροντίδα και το άγχος των γονιών υπερπηδούν τα φυσιολογικά όρια, τότε ο ρόλος τους παύει να είναι υποστηρικτικός και η συμπεριφορά τους γίνεται ανασταλτικός παράγοντας για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των ευαίσθητων σε κάθε ερέθισμα παιδιών τους. Πληγώνεται η αυτοπεποίθησή τους, καταπιέζονται με κίνδυνο να καταπιέσουν μελλοντικά, μένουν εξαρτημένοι και δεν κυνηγούν την αυτάρκεια, αδυνατούν να επιλύσουν προβλήματα και, με δυο λόγια, ζουν με την προσωπικότητα και την αυτοεκτίμησή τους κουτσουρεμένες.
Πριν βιαστούμε να στηλιτεύσουμε τη συμπεριφορά μας, να αυτομαστιγωθούμε και να ρίξουμε στα τάρταρα την αξία μας ως γονιών και πριν ακόμα μπούμε στη διαδικασία αυτοβελτίωσης, πρέπει να βρούμε τι βρίσκεται πίσω απ’ τον τύπο του «γονέα-ελικόπτερου» -ποια τα κίνητρα και οι αιτίες της συμπεριφοράς του.
5 αιτίες που κάνουν τους γονείς, «γονείς-ελικόπτερα»
1. Φόβος για το μέλλον
Ως γονιός, ίσως νιώθετε αβεβαιότητα και φόβο για το μέλλον το δικό σας και των παιδιών. Λίγα λεπτά παρακολούθησης της καθημερινής ειδησεογραφίας αρκούν για να γεμίσουν φόβο την καρδιά κάθε ανθρώπου υπεύθυνου για την ανατροφή άλλων, μικρότερων ανθρώπων: ναρκωτικά, βία, πόλεμοι, ανεργία, περιβαλλοντικές καταστροφές, παρανοϊκοί κακοποιοί και δεκάδες άλλα δεινά και κίνδυνοι μπορεί να δημιουργήσουν άγχος κι ανησυχία στον νέο γονιό. Προσπαθήστε να μένετε ανεπηρέαστοι απ’ το τσουνάμι κακών ειδήσεων και φροντίστε, αντί να βάλετε το παιδί μέσα σε μια αλεξίσφαιρη φούσκα, να του προσφέρετε τη φαρέτρα με τα όπλα που θα το βοηθήσουν να τα βγάλει πέρα.
2. Τα δικά μας παιδιά χρόνια…
Ακούμε συχνά την, απόλυτα λογική σκέψη, ότι οι άνθρωποι που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά, κακοποιούν τα δικά τους, συντηρώντας έναν ατέρμονο κύκλο βίας. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: αρκετοί γονείς που αμελήθηκαν ή κακοποιήθηκαν ως παιδιά, έχουν την τάση να υπερπροστατεύουν τα δικά τους, υπερκαλύπτοντας έτσι τα κενά του δικού τους παρελθόντος.
3. Γονέας-μάνατζερ
Οι σημερινοί γονείς, περισσότερο ίσως από παλιά, νιώθουν το βάρος της «καλής εξέλιξης» της «ευημερίας» και της «επαγγελματικής επιτυχίας» των παιδιών τους στους ώμους τους. Λίγο η εργασιακή ανασφάλεια, λίγο τα πλείστα παραδείγματα κάποιου παιδιού-θαύματος που «μπήκε» στο Πανεπιστήμιο στα 11 του, λίγο η λογική του overparenting, οι γονείς αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους, αγχώνονται ότι θα «χάσουν το πλοίο» και, όπως είναι φυσικό, τα φορτώνουν με τους δικούς τους φόβους.
4. Ανταγωνίζονται το περιβάλλον τους
Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι περισσότερο από ποτέ ένα σπορ ανταγωνιστικό. Αρκετοί άνθρωποι, επηρεασμένοι από το περιβάλλον τους, νιώθουν ότι πρέπει να ακολουθούν το πρότυπο κάποιου «ιδανικού» γονιού που τυχαίνει να γνωρίζουν. Βιώνουν ως κατάκριση τη διαφορετική γνώμη, συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον καθένα και, εν τέλει, ασκούν πίεση στους ίδιους αλλά και στα παιδιά τους, ούτως ώστε να πλάσουν τις τέλειες συνθήκες.
5. Τα λάθη τους ως γονιών
Καμιά φορά όλη η πίεση προέρχεται απ’ τον ίδιο μας το εαυτό. Είναι αρκετά εύκολο να θεωρήσεις κάποιο μικρό λάθος σου τεράστιο όταν είσαι γονιός. Προσπαθώντας, λοιπόν, να διορθώσεις τα –κατ’ εσέ- μεγάλα λάθη σου, διευρύνεις τη λίστα μ’ όλα αυτά που πρέπει πάση θυσία να κάνεις για να «εξιλεωθείς».
