«Αχ, το καλοκαιράκι. Για τους γονείς που δεν εργάζονται ή που εργάζονται στο σπίτι, είναι περίοδος χαλάρωσης. Όχι ότι δεν έχουμε ένα τόνο πράγματα να κάνουμε ακόμα και τώρα, αλλά είναι ωραίο να είσαι αποδεσμευμένος απ’ το βαρύ πρόγραμμα του σχολείου για μερικούς μήνες. Όμως, το καλοκαίρι φέρνει έναν νέο μπελά –κι όχι, δεν αναφέρομαι στην υπερκατανάλωση παγωτού.
Αναφέρομαι στο ότι, όταν είσαι σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας μαζί με τα παιδιά σου, μετατρέπεται αμέσως σε μέρος όπου οι υπόλοιποι γονείς στέλνουν τα δικά τους παιδιά, αμέσως μόλις ακούσουν την κλασικότερη φράση διακοπών: “βαριέμαι”. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που χτυπάνε το κουδούνι σου πριν καν πιεις τον καφέ σου και μένουν σπίτι μέχρι να πεις “Εμ, μήπως πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο τον μπαμπά και τη μαμά;”. Αναφέρομαι στα παιδιά που έρχονται σπίτι κάθε-μία-μέρα, τρώνε τα σνακ που ετοιμάζεις και γίνονται ένα με την οικογένεια.
Δεν είμαι εντελώς στραβόξυλο. Δεν έχω πρόβλημα να έρχονται οι φίλοι των παιδιών μου για να παίξουν –γι’ αυτό είναι το καλοκαίρι. Επιπλέον, μ’ αρέσει να είναι τα παιδιά απασχολημένα και να μη μαλώνουν για λίγο το ένα με το άλλο. Όμως, όταν το κουδούνι χτυπάει και τα παιδιά κοιτάζονται μεταξύ τους έντρομα, γιατί ξέρουν ότι είναι το Τάδε παιδάκι που ήταν μόλις χτες εδώ για έξι ώρες, έτοιμο να σπάσει το προηγούμενο ρεκόρ του… ας πούμε, ότι τότε παρουσιάζεται ένα γονεϊκό δίλημμα.
Δεν θέλεις να πεις ψέματα στο παιδί, ισχυριζόμενη ότι έχετε κανονίσει κάτι, ενώ στην πραγματικότητα σκοπεύετε απλώς να τεμπελιάσετε όλη την ημέρα –αυτό θα έδινε το κακό παράδειγμα στα παιδιά σου. Δεν μπορείς να πεις την αλήθεια (“Για τον Θεό, Τάδε παιδάκι, είσαι εδώ όλη την ώρα και γκρινιάζεις αρκετά και μας εκνευρίζεις όλους”), γιατί προσπαθείς να διδάξεις στα παιδιά σου το μάθημα της ενσωμάτωσης. Οπότε, το καλείς μέσα και απλώς ελπίζεις να βαρεθεί τόσο, ώστε να προτιμήσει το σπίτι του.
Αλλά δεν το προτιμά ποτέ.
Εν τω μεταξύ, καταβροχθίζει σνακς και φαγητό με την ίδια εκπληκτική ταχύτητα που τρώνε και τα παιδιά σου, κι όποτε σερβίρεις μεσημεριανό εμφανίζεται. Οι γονείς αυτού του παιδιού –που δεν φαίνεται να νοιάζονται που είναι απόν την περισσότερη ημέρα (ή, για να είμαστε ειλικρινείς, τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας)- είναι κι οι ίδιοι απόντες. Συνήθως δεν είναι καν ξεκάθαρο αν γνωρίζουν ότι το παιδί τους βρίσκεται σπίτι σου.
Καταλαβαίνω το σκεπτικό. Η σκέψη του να επιβλέπει κάποιος άλλος το παιδί σου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είναι πολύ ευχάριστη. Υποθέτω, ότι αυτός είναι ο λόγος που τα summer camps είναι τόσο δημοφιλή. Όμως, το ζήτημα με τα summer camps είναι, ότι έχουν ενημερωθεί ότι κάθε μέρα εμφανίζονται παιδάκια για συγκεκριμένες ώρες και οι γονείς τους πληρώνουν για την παραμονή τους εκεί.
Κι εγώ θα απολάμβανα ένα απόγευμα χωρίς παιδιά. Ωστόσο, δεν μου συμβαίνει συχνά –και ξέρετε γιατί; Γιατί ξέρω, ότι το να στείλω τα παιδιά μου στο σπίτι κάποιου άλλου, καθημερινά και χωρίς πρόσκληση –ή χρονικό περιορισμό- είναι ξεκάθαρα αγενές.
Θέλω να κυκλοφορήσω ημίγυμνη, χωρίς να ανησυχώ μήπως τραυματίσω τον ψυχισμό κάποιου άλλου παιδιού, που δεν έχει συνηθίσει να ζει όπως τα δικά μου. Θέλω να αγοράζω σνακ για τα παιδιά μου, που ούτως ή άλλως τα τρώνε τόσο γρήγορα που καταστρέφουν τον οικονομικό μας προϋπολογισμό, και να μου κρατάνε για περισσότερο από δύο μέρες. Θέλω να δουλεύω με τις λιγότερες δυνατές διακοπές –πιστέψτε με, τα παιδιά μου με αποσπούν ήδη αρκετά.
Θέλω να είμαι λίγο πιο χαλαρή, πού και πού, χωρίς να ανησυχώ για το Τάδε παιδάκι του οποίου τα όρια και τους κανόνες δεν γνωρίζω. Όταν τα παιδιά σου έχουν παρέα και εσύ είσαι ο επιβλέπων ενήλικας, πρέπει… αχέμ… να τα επιβλέπεις.
Επομένως, αγαπητοί γονείς, ενημερωθείτε για το πού βρίσκονται τα παιδιά σας αυτό το καλοκαίρι. Πάρτε ένα τηλέφωνο ή στείλε ένα μήνυμα πριν τα στείλετε στον προορισμό τους. Αν θέλετε να τα κρατήσετε απασχολημένα κάπου αλλού, για ένα σεβαστό ποσοστό της ημέρας, τότε μπορείτε να πληρώσετε γι’ αυτήν την υπηρεσία –λέγεται παιδικός σταθμός.
Κάτι που, παρεμπιπτόντως, δεν είναι το σπίτι μου.»
Πηγή: scarymommy.com
