Στη μάχη με το παρελθόν –στη μάχη με την «κακή μαμά» των παιδικών χρόνων- άλλοι αποστασιοποιούνται πλήρως, άλλοι μένουν για πάντα οργισμένοι κι άλλοι, επιλέγουν και καταφέρνουν να συγχωρήσουν.
Ακολουθούν οι μαρτυρίες πέντε διαφορετικών γυναικών, όπως τις δημοσίευσε το Family Share, που διάλεξαν τον δύσκολο αλλά λυτρωτικό δρόμο της συγχώρεσης.
Επιλέγοντας τη συγχώρεση
«Δώδεκα χρόνια πριν (ήμουν 15 ετών) απάτησε τον πατέρα μου. Ήταν εφιάλτης. Τη μίσησα για χρόνια εξαιτίας αυτού. Δύο χρόνια αφού μας άφησε, ο πατέρας μου βρήκε κι εκείνος κάποια και μας εγκατέλειψε κι αυτός. Σ’ αυτήν την νεαρή ηλικία, η ζωή μου ξεκίνησε να καταστρέφεται. Παράτησα τη σχολή μου για να κάνω κάτι –να βρω μια δουλειά και να φροντίζω τα μικρότερα αδέρφια μου, γιατί ήμουν η μεγαλύτερη απ’ τους πέντε. Ήμασταν εγκαταλελειμμένοι. Περάσαμε πολλά γενέθλια, Χριστούγεννα κ.λπ. κλαίγοντας. Τα χρόνια πέρασαν, ο πατέρας και η μητέρα μου έκαναν τις δικές τους οικογένειες με καινούρια παιδιά. Εμείς, μάθαμε να είμαστε ανεξάρτητοι.
Είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής το αν θα τους συγχωρήσεις ή όχι. Επιλέξαμε να τους συγχωρέσουμε και να ξεχάσουμε ό,τι έκαναν. Μπορούμε να καταλάβουμε, ότι μετάνιωσαν για όσα συνέβησαν. Είμαι 27 χρονών, αποφοίτησα (με τις δικές μου δυνάμεις), παντρεύτηκα και περιμένω παιδί. Οι μικρότερες αδερφές μου έχουν κι εκείνες τις οικογένειές τους και οι αδερφοί μου είναι κι οι δυο συνεπείς και καλοί στο σχολείο (χωρίς την καθοδήγηση των γονιών μας).
Με κάποιον τρόπο, αυτό το γεγονός μας έμαθε πολλά για τη ζωή και μας έκανε καλύτερους. Γι’ αυτό υπάρχει θετικός τρόπος να δεις ό,τι έγινε.»
Κατηγορώ τον εθισμό της, όχι εκείνη
«Η μαμά μου ήταν αλκοολική για χρόνια και μ’ έκανε να ντρέπομαι για τον εαυτό μου και για εκείνη. Είμαι διπολική και κάθε φορά που ήταν μεθυσμένη το ανακοίνωνε όπου κι αν βρισκόμασταν. Μπορεί να ήταν σε κάποια οικογενειακή συνάθροιση, σ’ ένα εστιατόριο, οπουδήποτε. Ένιωθα πάντα τόσο υποτιμημένη, τόσο ντροπιασμένη. Όμως, δεν υπάρχει ντροπή στην ψυχική ασθένεια. Αφού σταμάτησε να πίνει (επτά χρόνια τώρα “καθαρή”), με ρώτησε αν με είχε πληγώσει τότε. Ήμουν ειλικρινής μαζί της. Με σκότωσε το να της πω πόσο με είχε πληγώσει. Είμαι κι η ίδια μητέρα και δεν ξέρω, αν θα μπορούσα να αντέξω το να ραγίσω την καρδιά των παιδιών μου. Η μητέρα μου κυριολεκτικά κατέρρευσε όταν της είπα τι μου είχε κάνει. Δεν είχε καθόλου αναμνήσεις, φυσικά. Τελικά, κατάφερα να καταλάβω, ότι ήταν ο εθισμός της που με πλήγωνε όχι η ίδια. Ο εθισμός της δεν συγχωρεί ούτε δικαιολογεί τα λάθη της –όμως, τα εξηγεί. Κι αυτό με βοήθησε να τη συγχωρέσω.»
Κατάλαβα πως έκανε ό,τι μπορούσε μετά απ’ όσα είχε περάσει
«Συγχώρησα τη μητέρα μου που… δεν μου έδωσε αγάπη, που δεν ήταν “μαμά” ούτε για ‘μένα ούτε για τον μικρότερο αδερφό μου, που με έστειλε σε έναν άντρα που δεν ήξερα (και που με βίασε)… Τη συγχώρησα που δεν μπορούσε να δει ποια είμαι εξαιτίας του αλκοολισμού και των τόσων διαφορετικών σχέσεών της.
Σήμερα, δεν έχω μαμά, όμως έχω μια καλή φίλη, επειδή κατάφερα τελικά να συγχωρήσω και να προχωρήσω. Κι επίσης, επειδή είχε το κουράγιο να πει “συγγνώμη” και “σ’ αγαπώ”.»
Όταν αυτή η γυναίκα ερωτήθηκε πώς κατάφερε να γίνει φίλη με τη μητέρα της μετά απ’ όσα είχαν συμβεί, είπε: «Δεν μιλούσα στη μητέρα μου για 3 χρόνια και, όταν τελικά επέστρεψα στο σπίτι, ήμουν πολύ λυπημένη, οργισμένη και πληγωμένη. Το μίσος έκαιγε μέσα μου. Έπρεπε, κι ακόμα πρέπει, να λέω στον εαυτό μου ότι έκανε ό,τι μπορούσε δεδομένων όσων… είχε μάθει απ’ το σπίτι της. Ακούγεται σαν ξόρκι, αλλά ανακάλυψα ότι σκεπτόμενη μ’ αυτόν τον τρόπο και αφήνοντας όλο το μίσος και το παρελθόν να σβήσουν, έγινα πολύ πιο ελεύθερη και χαρούμενη. Ξαφνικά, βρήκαμε κι οι δυο ένα είδος ανακούφισης. Καταφέραμε να βρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να τσακωνόμαστε.»
Ήθελα να τη συγχωρήσω πριν να είναι πολύ αργά
«Συγχώρησα τη μητέρα μου, που μας εγκατέλειψε για έναν άλλον άντρα. Το να μεγαλώνω χωρίς εκείνη, ιδιαίτερα την περίοδο της εφηβείας, ήταν πολύ επίπονο. Σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να τη συγχωρήσω πριν την ημέρα που θα πέθαινε. Τώρα, είμαι χαρούμενη που το κατάφερα, πριν να είναι πολύ αργά. Είναι πια η καλύτερη φίλη μου και το στήριγμά μου. Είμαι 31 ετών.»
Τη συγχώρησα γιατί είχε καρκίνο
«Συγχώρησα τη μητέρα μου που “κοιμήθηκε” και απέκτησε σχέση με τον πατέρα της κόρης μου. Ήμουν μαζί του για 10 χρόνια. Δεν μιλούσαμε καθόλου για 2 χρόνια. Κατάφερα να τη συγχωρήσω μόνο όταν έμαθε ότι είχε καρκίνο. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2013. Ακόμη κλαίω για την όλη κατάσταση κι έχω πολλές “Τι θα συνέβαινε εάν…” στιγμές. Δεν είναι εύκολο.»
