«Πριν από 8 χρόνια στεκόμουν με τον 2 ετών γιο μου έξω από το σχολείο των δύο μεγαλύτερων παιδιών μου και τους περιμέναμε να σχολάσουν. Έτρεμα πάντα αυτή τη στιγμή της ημέρας, γιατί τότε γινόταν το πιο ατίθασο παιδί του κόσμου, καθώς δεν καταλάβαινε γιατί δεν τον άφηνα να τρέψει αριστερά-δεξιά, παρά του φώναζα κάθε τόσο να κάνει ησυχία. Είμαι κακιά, ξέρω.
“Πρέπει να μείνεις ακίνητος και να κάνεις ησυχία. Τα παιδιά έχουν μάθημα ακόμα”, του έλεγα. Πάλευα διαρκώς μαζί του. Δεν μου απαντούσε σε κάτι, απλά με έφτανε με κάθε άλλο τρόπο στα όριά μου, μπροστά σε όλο τον κόσμο που μας παρατηρούσε. Όλο αυτό διαρκούσε 10 λεπτά, όμως εγώ ένιωθα ότι διαρκεί 10 ώρες.
Ωστόσο, έφτασε κάποτε η μέρα που βρήκε έναν άλλον τρόπο για να αντισταθεί στις νουθεσίες μου και αυτός δεν ήταν πια να προσπαθεί να ξεφύγει από το χέρι μου, ως συνήθως. Αντίθετα, γύρισε και μου είπε “Μαμά, δεν σε συμπαθώ!” –χρησιμοποίησε αυτές ακριβώς τις λέξεις. Μόλις 2 ετών! Και με έκανε να θυμώσω.
“Oύτε εγώ σε συμπαθώ όταν δεν με ακούς και μου μιλάς άσχημα. Σου είπα να κάτσεις φρόνιμος”, του είπα αυστηρά. Σταμάτησε και με κοίταξε στα μάτια.
Μπορεί σε κάποιους να φανεί σκληρό, όμως δεν ανέχομαι να μου αντιμιλούν. Μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. Η συμπεριφορά του άλλαξε αμέσως (προς το καλύτερο) εκείνη τη μέρα, γιατί το να ακούει ένα παιδί την ίδια του τη μάνα να του λέει ότι δεν το συμπαθεί, στο μυαλό του φαντάζει μεγάλη τιμωρία (τουλάχιστον έτσι του φάνηκε τότε). Φυσικά, αυτό δεν κράτησε για πάντα. Τόσο εκείνος όσο και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του συνεχίζουν πού και πού να μου αντιμιλούν, παρόλο που ξέρουν τι μου προκαλεί αυτό.
Ας πάμε, όμως, 8 χρόνια μπροστά και να’μαι στην κουζίνα, να ουρλιάζω στον γιο μου “Αν πρόκειται να μου πεις κάτι που θα σε κάνει να ακουστείς ανόητος, μην το πεις”. Δεν σκέφτομαι καν αν τα παιδιά μου κατανοούν τι προσπαθώ να τους πω με αυτή τη φράση, ειδικά όταν τη λέω μέσα από τα δόντια μου, από τα πολλά νεύρα.
Δεν έχω την υπομονή να ακούω τα παιδιά μου να μου μιλούν άσχημα -ή οποιοσδήποτε άλλος- λες και είναι τίποτα κακομαθημένα που δεν σέβονται τα αισθήματα κανενός. Μπορούν να έχουν καλύτερη συμπεριφορά και το ξέρω. Και δεν κάνω πίσω στο θέμα αυτό –όταν θυμώνω τους το δείχνω ξεκάθαρα. Το έχουν πλέον καταλάβει.
Πιστεύω ειλικρινά ότι εμείς διδάσκουμε στους ανθρώπους πώς να μας φέρονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει διαρκώς να μας φέρονται όμορφα, αλλά ότι, κατά κανόνα, ξέρουν από πριν πότε μπορούν να σε συγχύσουν με τα λεγόμενά τους και πότε όχι. Και τα παιδιά μας δεν πρέπει να αποτελούν εξαίρεση σε αυτό.
Έχω προσπαθήσει να αγνοήσω τα παιδιά μου, όμως αυτό δεν έχει ωφελήσει ούτε εμένα ούτε εκείνα. Γιατί εκείνα τότε σκέφτονται “Τέλεια, η μαμά δεν είπε τίποτα που εγώ φέρθηκα τόσο άσχημα. Ας το κάνω μερικές φορές ακόμα. Ας την τσιτώσω λίγο παραπάνω.” Aυτό γίνεται συνήθως όταν δεν δίνω σημασία στη συμπεριφορά τους σε δημόσιους χώρους. Τότε η κατάσταση βγαίνει πιο εύκολα εκτός ελέγχου, και εγώ νιώθω να μην είμαι συνεπής στα λόγια μου. Και έτσι καταλήγω να τα πειθαρχώ και σε δημόσιους χώρους, κάτι που μπορεί να με οδηγεί να τα σφίξω δυνατά από το μπράτσο και να τα κοιτάξω αγριεμένα, καθώς υψώνω τη φωνή μου.
Τα παιδιά μου ξέρουν, ότι αν μου συμπεριφερθούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, θα τους συμπεριφερθώ κι εγώ αντίστοιχα. Και ενώ αυτό συχνά κάνει τους γύρω μου να με κοιτάζουν με μισό μάτι, προτιμώ αυτό, παρά να αποδέχομαι το παιδί μου να μου μιλά άσχημα μπροστά σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να δείξεις σεβασμό για να λάβεις σεβασμό.
Ο τρόπος που τα τιμωρώ με κάνει συχνά να δείχνω σαν κακιά μάγισσα: Τους στερώ πράγματα (π.χ. κάποιο γλυκό, μια έξοδο για παιχνίδι ή κάποιο αγαπημένο αντικείμενο). Τώρα που μεγάλωσαν τους απαγορεύω να δουν τηλεόραση ή τους παίρνω τα κινητά. Και είναι συγκεκριμένα πράγματα που με εξοργίζουν και το ξέρουν: π.χ. ο αγενής τρόπος που μου απαντούν ή όταν τους έχω ζητήσει να κάνουν κάτι και όχι μόνο δεν το κάνουν, αλλά μου απαντούν και αδιάφορα. Αυτό συνήθως θα τους στερήσει για μερικές μέρες το κινητό τους.
Δεν το κρύβω, είναι δύσκολη αυτή η διαδικασία. Συχνά το μετανιώνω και σκέφτομαι να τους “τη χαρίσω”, όμως προσπαθώ να μην το κάνω όσο κι αν με παρακαλούν.
Ξέρω ότι πρόκειται για έναν αγώνα που θα πρέπει να συνεχίσω να δίνω, μέχρι να μάθουν να μιλούν καλύτερα. Και ξέρω ότι είναι παιδιά και συχνά παρασύρονται από τα συναισθήματά τους, όπως κι εμείς οι μεγάλοι μερικές φορές. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, είναι και αυτή μια από τις δυσκολίες της μητρότητας που έχω υποχρέωση να αντιμετωπίσω. Και δεν θα εγκαταλείψω την προσπάθεια.»
Πηγή: scarymommy.com
