«Κάποιοι τους αποκαλούν “Μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου”. Εγώ τους λέω “Μπαμπάδες-Θείους” –χωρισμένους μπαμπάδες που φέρονται και μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως θα περίμενες να τους φερθεί ένας εργένης θείος που θα τα κρατήσει για δυο μέρες. Το “Σύνδρομο του Μπαμπά-Θείου” δεν σχετίζεται μόνο με το αν τα παιδιά ικανοποιούνται, αλλά με τη συνολική προσωπικότητα αυτού του μπαμπά και του τρόπου που τα μεγαλώνει.
Ο τύπος του Μπαμπά-Θείου συχνά εμφανίζεται αργά για να πάρει τα παιδιά επειδή “έμπλεξε στη δουλειά” ή “είχε μια υποχρέωση”. Μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός στη δουλειά του, αλλά προσεγγίζει την ανατροφή των παιδιών ως:
α) παιχνίδι
β) χρόνο όπου τα παιδιά περιφέρονται στο σπίτι του όσο εκείνος βρίσκεται κολλημένος στον υπολογιστή ή το κινητό του ή είναι με οποιοδήποτε άλλο τρόπο απορροφημένος απ’ την προσωπική του ζωή.
Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι η ασυνείδητη απορρόφησή του απ’ τις δικές του ανάγκες κι επιθυμίες. Ενίοτε, συμπεριλαμβάνει τα παιδιά σε ό,τι τον διασκεδάζει και τα παιδιά το απολαμβάνουν. Εμπλέκεται κι ασχολείται μαζί τους όσο εκείνα διασκεδάζουν.
Μόλις όμως η διασκέδαση πάψει, παίρνει τις αποστάσεις του. Δεν θέλει να πάει πιο βαθιά απ’ αυτό και αφήνει τα πιο δύσκολα, δυσάρεστα και συναισθηματικά μέρη της ανατροφής των παιδιών του στη μητέρα.
Τα παιδιά περνούν πράγματι καλά με τον Μπαμπά-Θείο, ειδικά όσο είναι ακόμη μικρά. Και ποιος δεν θα περνούσε καλά; Υπάρχουν λίγοι κανόνες και όχι πολλή συγκρότηση. Αν έχετε διάβασμα, μην ανησυχείτε, ο μπαμπάς μάλλον θα το ξεχάσει. Δεν χρειάζεται να μελετήσετε πιάνο, να φορέσετε καθαρά ρούχα ή να πλύνετε τα δόντια σας. Ο μπαμπάς δεν θα το προσέξει ούτε θα ενδιαφερθεί. Θέλετε να παίξετε video games μέχρι το πρωί; Να δείτε ταινίες ενηλίκων κι ας είστε 9 ετών; Να ξενυχτήσετε ενώ έχετε σχολείο;
“Αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά”, θα πει αυτός ο τύπος μπαμπά. “Απλώς περνούν καλά. Πώς μπορεί να είναι κακό αυτό; Πρέπει να στείλω αυτά τα mails και να απαντήσω σ’ αυτό το τηλεφώνημα. Δεν μπορώ να τα διασκεδάζω όλη την ώρα”.
Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα μ’ αυτούς τους μπαμπάδες;
Μιλήστε με μητέρες που μοιράζονται την επιμέλεια των παιδιών τους με τέτοιους μπαμπάδες. Είναι εξαντλημένες και ανήσυχες. Τα παιδιά τους δεν παίρνουν ό,τι χρειάζονται απ’ τους μπαμπάδες τους κατά τη διάρκεια των πιο κρίσιμων αναπτυξιακά χρόνων τους και οι μαμάδες είναι εκεί για να παρακολουθήσουν πώς αυτό τα επηρεάζει.
Οι περισσότερες απ’ τις όχι-και-τόσο-διασκεδαστικές υποχρεώσεις του να μεγαλώνεις παιδιά περνούν στα χέρια αυτών των μαμάδων. Προσπαθούν να επανέλθουν δυναμικά στη δουλειά τους ως μόνοι γονείς μετά το διαζύγιο αλλά πνίγονται από τις υποχρεώσεις. Αυτές οι μαμάδες, πρέπει να μαζέψουν τα σπασμένα –τις ξεχασμένες εργασίες, τις χαμένες εκδηλώσεις και ραντεβού, το κακό φαγητό και τα κουρασμένα παιδιά. Και για να στρίψει κάτι ακόμα περισσότερο το μαχαίρι στην πληγή, αυτές οι μαμάδες θεωρούνται ο κακός της υπόθεσης, ενώ ο μπαμπάς “έχει τόση πλάκα”!
Τέλος, μιλήστε με μεγαλύτερα παιδιά που είχαν τέτοιους μπαμπάδες και θα σας αποστομώσουν. Έχουν απογοητευτεί ξανά και ξανά και δεν εκτιμούν καθόλου, τελικά, αυτές τις μεθόδους.
Τα παιδιά βλέπουν με μάτια μυωπικά τους γονείς και τις μεθόδους τους μόνο μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία. Όταν ξεκινήσουν να μένουν πίσω στο σχολείο εξαιτίας των χαμένων εργασιών, όταν δεν δουν τον μπαμπά τους στα μέρη που οι άλλοι μπαμπάδες εμφανίζονται –τα παιδιά θα καταλάβουν. Θα αρθρώσουν τις ανησυχίες τους και θα στραφούν στη μαμά για βοήθεια.
Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Μπαμπάς-Θείος είναι, ότι η ώριμη ανατροφή γονιών περιλαμβάνει εκατοντάδες μικροδουλειές, εκ των οποίων πολλές είναι βαρετές και δυσάρεστες, που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν ασφαλή και ότι τα αγαπούν και τα βοηθούν να πετύχουν. Μικροδουλειές όπως το να πηγαίνουν έγκαιρα για ύπνο, να έχουν καθαρά ρούχα και όλα τα απαραίτητα για το σχολείο, υγιεινό φαγητό στο σπίτι, σπιτικό πρωινό, ενδιαφέρον για τα μαθήματα του σχολείου, επικοινωνία με τους δασκάλους, επίσκεψη σε γιατρό όταν χρειάζεται και φροντίδα όταν είναι άρρωστα.
Αυτό το πρότυπο μπαμπά μπορεί να λειτουργούσε για δεκαετίες, όταν οι γονείς είχαν “παραδοσιακότερους” ρόλους και τα παιδιά ήταν ελεύθερα να μεγαλώσουν όπως-όπως, μόνα τους. Ζούμε όμως σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο πια. Οι περισσότερες μαμάδες δουλεύουν και οι ζωές των παιδιών είναι πολύ πιο απαιτητικές. Οι Μπαμπάδες-Θείοι πρέπει να περάσουν στη νέα φάση που τόσοι χωρισμένοι –και παντρεμένοι- μπαμπάδες έχουν ήδη περάσει.
Δεν είναι ζήτημα μαμάδων εναντίον μπαμπάδων ή γυναικών εναντίον αντρών. Είναι ζήτημα που αφορά τα παιδιά και εγείρει ανησυχίες. Υπάρχουν διαβαθμίσεις στο “σύνδρομο” αυτό. Έχοντας όμως παρατηρήσει τι συμβαίνει σε πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, πιστεύω ότι αξίζει να το κάνουμε θέμα.
Τα παιδιά μπαμπάδων-θείων, παλεύουν να καταλάβουν γιατί νιώθουν τόσο απογοητευμένα απ’ τους μπαμπάδες τους. Ο μπαμπάς δεν είναι επιθετικός, τα αγαπάει, είναι καλός άνθρωπος και η σχέση γονιού-παιδιού δεν περιλαμβάνει συγκρούσεις. Συνήθως, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τι πήγε λάθος, όταν έχουν πια φτάσει στην ενηλικίωση. Έως τότε όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει.»
Πηγή: Huffingtonpost.com
