«Παραδέχομαι, ότι είμαι πολύ αναστατωμένος αυτή τη στιγμή εξαιτίας μιας έντονης συζήτησης που μόλις έγινε και δεν ξέρω πού αλλού να εκτονώσω αυτή την ένταση. Οι μπαμπάδες πρέπει να σταματήσουν να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους και με 'χει κουράσει το γεγονός ότι οι άντρες δεν το παραδέχονται. Με 'χει κουράσει η κοινωνία που θεωρεί μια τέτοια συμπεριφορά απλώς “φυσιολογική” ή αναμενόμενη. Και περισσότερο απ' όλα, με έχουν κουράσει οι μπαμπάδες που δεν παίρνουν τις ευθύνες και τα καθήκοντά τους σοβαρά.
Εξ όσων καταλαβαίνω, υπάρχουν τρία είδη μπαμπάδων που πρόθυμα “εγκαταλείπουν” τα παιδιά τους.
Ο πρώτος, απλώς φεύγει. Μαζεύει τα πράγματά του, φεύγει και δεν θέλει να έχει καμία σχέση ούτε με τα παιδιά του ούτε με τη μητέρα των παιδιών του. Αυτός ο άντρας δεν είναι άντρας. Είναι ένας δειλός. Είναι ένα τεμπέλικο, εγωιστικό κακομαθημένο που δεν νοιάζεται καθόλου γι' αυτούς που ανέλαβε να φροντίζει και να προσέχει.
Δυστυχώς, δεν θα συνειδητοποιήσει ποτέ εντελώς τι άφησε πίσω του. Δεν θα γνωρίσει καμία απ' τις εκατοντάδες πρωινές αγκαλιές του Σαββάτου που θα μπορούσαν να είναι δικές του. Δεν θα δει καμία απ' τις εκατοντάδες πολύχρωμες ζωγραφιές που το παιδί του θα του έδινε όσο μεγάλωνε, φτιαγμένες από μικροσπικά χέρια μόνο γι' αυτόν. Δεν θα καταλάβει ποτέ ότι ο δικός του εγωκεντρισμός θα του στερήσει κάθε παραμύθι πριν τον ύπνο, κάθε πρωινό, κάθε βόλτα με το ποδήλατο.
Δεν θα καταλάβει τον θυμό και τα δάκρυα που το παιδί του θα βιώσει όσο θα έρχεται αντιμέτωπο με έναν πατέρα που εξαφανίστηκε χωρίς λογική εξήγηση.
Ίσως είναι λάθος μου, αλλά δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά μου, ούτε κατανόηση για αυτού του τύπου τους μπαμπάδες.
Υπάρχει όμως κι ένα ακόμα είδος μπαμπά που επίσης φεύγει. Είναι ο μπαμπάς που φεύγει “καμουφλαρισμένα”. Προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι δεν έφυγε ποτέ. Κι εκείνος, όπως ο πρώτος τύπος μπαμπά, έχει εκλογικεύσει την απόφασή του. Είναι παρών τόσο όσο χρειάζεται για να μη νιώθει ενοχές και το βράδυ πηγαίνει για ύπνο ήσυχος για τον εαυτό του και για τον μπαμπά που θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι. Αυτός ο δεύτερος τύπος μπαμπά είναι ο μπαμπάς που πήρε διαζύγιο αλλά από επιλογή δεν είναι τίποτα περισσότερο απ' τον μπαμπά του Σαββατοκύριακου ή του καλοκαιριού.
Δεν παλεύει για να είναι διαρκώς δίπλα και μαζί με το παιδί του. Δεν παλεύει για να είναι αληθινός μπαμπάς για το παιδί του. Στην πραγματικότητα, δεν παλεύει καθόλου. Ωστόσο, πιθανότατα ισχυρίζεται ότι το κάνει. Πιθανότατα ξοδεύει πολλές ώρες μιλώντας στον κόσμο που βρίσκεται στη ζωή του για το πόσο πάλεψε και για το ότι κάνει ό,τι μπορεί για το παιδί του. Έχει πιθανότατα φτιάξει μια εικόνα τόσο όμορφη, που ακόμη κι ο ίδιος έχει αρχίσει να την πιστεύει.
Πολλοί τέτοιοι μπαμπάδες κρύβονται πίσω από τηλεφωνήματα και μηνύματα. Πιστεύουν ότι ένα γρήγορο τσεκάρισμα στη ζωή των παιδιών τους φτάνει για να θεωρηθούν παρόντες. Βλέπουν τα παιδιά τους σπάνια και συνήθως, όταν βρίσκονται, το μόνο που κάνουν είναι να διασκεδάζουν χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά γονείς. Αυτός ο τύπος μπαμπά πείθει τον εαυτό του, ότι όσο κακομαθαίνει και διασκεδάζει το παιδί του, τόσο καλύτερος είναι.
Και, παραδόξως, υπάρχει ένας τρίτος τύπος μπαμπά που φεύγει. Είναι ο μπαμπάς που με κάποιο τρόπο φεύγει, χωρίς να έχει φύγει ποτέ. Είναι ο μπαμπάς που φεύγει, όσο είναι ακόμη παντρεμένος και παρών στη ζωή της οικογένειάς του. Δεν έχει καμία πρόθεση να φύγει σωματικά και... γιατί να έχει; Η ζωή είναι ωραία για μπαμπάδες σαν αυτούς. Είναι βολεμένοι. Είναι μια χαρά.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ένας παντρεμένος άντρας έχει τη δυνατότητα να εγκαταλείψει την οικογένειά του τόσο εύκολα όσο ένας διαζευγμένος μπαμπάς ή ένας μπαμπάς που λιποτάκτησε. Κι απ' όσα έχω δει, τέτοια περιστατικά δεν είναι αυτό που λέμε σπάνια στην κοινωνία μας.
Αυτοί οι μπαμπάδες φεύγουν νοητικά. Αρχίζουν να κάνουν προτεραιότητά τους οτιδήποτε άλλο εκτός απ' τα παιδιά τους. Αφήνουν το βάρος ολόκληρης της οικογενειακής ρουτίνας στις μαμάδες, είτε πρόκειται για το ξύπνημα και το ντύσιμο των παιδιών, είτε για το διάβασμα του σχολείου, είτε για την πειθαρχία τους. Δεν νιώθουν το παραμικρό τσίμπημα ενοχής με την απάθειά τους. Και το χειρότερο είναι ότι συχνά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ότι αδιαφορούν.
Όπως ακριβώς και οι αντίστοιχοί τους μπαμπάδες, αυτοί οι άντρες δεν είναι αληθινοί άντρες και σίγουρα δεν είναι αληθινοί μπαμπάδες. Είναι εγωιστές κι αδύναμοι. Ραγίζουν τις καρδιές τόσο των συζύγων τους όσο και των παιδιών τους και δεν νοιάζονται καν.
Δεν έχει σημασία αν είναι ένας παντρεμένος μπαμπάς αυτός που φεύγει, αν έχει πάρει διαζύγιο ή αν είναι ένας τύπος που απλά παράτησε τη μαμά. Η αλήθεια της εγκατάλειψης είναι η ίδια.
Έχει έρθει η ώρα να υψώσουμε το ανάστημά μας και να απαιτήσουμε περισσότερα απ' τους μπαμπάδες αυτού του κόσμου. Έχει έρθει η ώρα να σταματήσουμε να αγοράζουμε τις δικαιολογίες και τις συγγνώμες που πουλάνε. Έχει έρθει η ώρα να δώσουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να αμυνθούν...
Ευτυχώς, αν είσαι ένας απ' αυτούς τους μπαμπάδες, δεν είναι αργά για να γίνεις ένας πραγματικός μπαμπάς. Παλέψτε για τα παιδιά σας, μπαμπάδες. Παρατείστε τα πάντα γι' αυτά, αν χρειάζεται. Πηγαίνετε απλώς κοντά τους. Και κάντε το τώρα.
Αν το διαβάζετε αυτό και νιώθετε θυμό ή έκπληξη επειδή εσείς οι ίδιοι έχετε εγκαταλείψει τα παιδιά σας, κάντε στον εαυτό σας τη μεγαλύτερη χάρη της ζωής του και υποθέστε ότι κάποια μέρα θα υπάρχει λίγος χώρος για 'σας στο κρεβάτι του παιδιού σας. Ο δρόμος που θα οδηγήσει στην εμπιστοσύνη μπορεί να είναι αδιάβατος. Μπορεί όμως και να μην είναι, αν κάνετε πρώτα τον εαυτό σας έναν πραγματικά καλό άνθρωπο. Ποτέ δεν θα μάθετε, αν δεν προσπαθήσετε.
Αν το διαβάζετε αυτό και δεν σας επιτρέπεται να είστε στη ζωή του παιδιού σας, προσεύχομαι στον Θεό να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας διεκδικώντας κανείς άντρας να μη χρειαστεί πια να περάσει την κόλαση που εσείς αντιμετωπίζετε. Σκεφτείτε το καλό που μπορείτε να κάνετε.
Κι αν είσαι μια μαμά που είδε τον πατέρα του παιδιού της να φεύγει, η καρδιά μου βρίσκεται δίπλα σου. Προσεύχομαι ότι δεν είχες καμία ανάμειξη σ' αυτό. Προσεύχομαι ότι δεν προσπάθησες ή δεν τον ανάγκασες να φύγει με απραγματοποίητες προσδοκίες. Και προσεύχομαι να είναι καλός άνθρωπος και να θέλει να είναι στη ζωή του παιδιού που αγαπάς αρκετά για να το επιτρέψεις. Ακόμη κι αν τώρα μοιάζει αδύνατο.»
Πηγή: danoah.com
