«Δεν χωρίζω για χάρη των παιδιών μου!» ή μήπως… «Χωρίζω για χάρη των παιδιών μου»;
Όταν ένα ζευγάρι μαλώνει συνεχώς και διαφωνεί με το παραμικρό, ακόμα και χωρίς αιτία, το παιδί «πιάνει» την ένταση στον αέρα. Αναμφισβήτητα, κάθε αντρόγυνο έχει τις κακές του στιγμές και θα διαφωνήσει έντονα κάποιες φορές, όμως αυτό πρέπει να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Πρέπει να αποδέχεται ότι η σχέση του δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε, κι αυτό είναι ίσως η πιο γενναία κίνηση που μπορεί να κάνει για το καλό της οικογένειάς του. Η φράση «δεν χωρίζω για χάρη των παιδιών μου» πολύ απλά δεν υφίσταται ή μάλλον δεν πρέπει να υφίσταται. Αν η απόσταση από τον σύντροφό σας είναι αυτή που θα σας κάνει πιο ευτυχισμένους ατομικά είναι αυτή που θα κάνει και τα παιδιά σας πιο ευτυχισμένα.
Το παιδί διαλέγει μεριά σε έναν καβγά, όχι στο διαζύγιο!
Ένα παιδί που γίνεται καθημερινά μάρτυρας εντάσεων και διαφορών μεταξύ των γονιών του, κάποια στιγμή θα κληθεί είτε να απαντήσει στο «ποιος έχει δίκιο» είτε ασυναίσθητα, θα επιλέξει το μέρος του γονέα που έχει αδυναμία ή που θεωρεί ότι αδικείται. Αντίθετα, σε ένα διαζύγιο που δεν υπάρχει αντιζηλία για το ποιος είναι ο «καλύτερος γονιός», μπορεί οι γονείς να μην μένουν πια κάτω από την ίδια στέγη αλλά μένουν μαζί ως γονείς. Το αντίθετο δεν είναι πολύ χειρότερο;
Το πρότυπο για μια σωστή σχέση καταστρέφεται
Οι γονείς μας είναι το πρώτο πρότυπο ερωτικής σχέσης που αντικρίζουμε. Ειδικά στις τρυφερές ηλικίες που δεν έχουμε την κρίση να δούμε τι είναι σωστό και τι όχι, ένας διαλυμένος γάμος μπορεί να γίνει αποδεκτός ως κάτι φυσιολογικό. Ωστόσο, μια σχέση που στηρίζεται στην αδιαφορία, τον ανταγωνισμό και τα νεύρα δεν πρέπει να γίνεται η νόρμα για τα παιδιά, γιατί αυτό είναι που θα καθορίσει τις μελλοντικές τους σχέσεις. Υποχρέωσή μας είναι να μάθουμε στα παιδιά ότι μια σωστή σχέση πρέπει να στηρίζεται στην αγάπη και τον σεβασμό.
Αντίθετα, οι γονείς που δείχνουν ότι η προσωπική ευτυχία του καθένα ξεχωριστά είναι το πρώτο βήμα για μια ισορροπημένη μεταξύ τους σχέση και στη συνέχεια για μια ευτυχισμένη οικογένεια, αποτελούν το καλύτερο πρότυπο.
Τα παιδιά νιώθουν «ένοχα» για τη δυστυχία των γονιών τους
Οι περισσότεροι θεωρούν ότι τα παιδιά κατηγορούν τον εαυτό τους όταν μάθουν ότι οι γονείς τους θα χωρίσουν. Μπορεί στην αρχή αυτό να ισχύει, όμως αν το ζευγάρι διαχειριστεί το διαζύγιο σωστά και εξηγήσει στα παιδιά ότι κανείς δεν φταίει σε τίποτα, οι ενοχές είναι πρόσκαιρες.
Αντίθετα, σε ένα σπίτι που οι γονείς βρίσκονται συνέχεια στα «μαχαίρια», οι ενοχές των παιδιών που έτσι κι αλλιώς κατηγορούν τον εαυτό τους με το παραμικρό, είναι καθημερινές και άδικες- και δεν τ' αφήνουν να βρουν προσωπική γαλήνη.
Τελικά ποιος γάμος είναι διαλυμένος;
Ένας διαλυμένος γάμος δεν είναι αυτός που οι γονείς έχουν αποφασίσει να λήξουν με ψυχραιμία και αυτογνωσία και που, ακόμα κι αν έχει τελειώσει, τα δύο μέρη τρέφουν αισθήματα σεβασμού μεταξύ τους. Ένας πραγματικά διαλυμένος γάμος είναι αυτός που έχει διαλύσει ψυχολογικά τα μέλη της οικογένειας, ακόμα και αν οι δύο γονείς μένουν κάτω από την ίδια στέγη. Σε αυτή την περίπτωση, το διαζύγιο δεν είναι η μόνη λύση;
