Σίγουρα, λοιπόν, όποιος έχει στοιχειώδη παρατηρητικότητα και ενσυναίσθηση, το βλέπει, το ξέρει, το αντιλαμβάνεται: ο μέσος μπαμπάς ασχολείται πολύ λιγότερο με τα παιδιά του απ’ τη μέση μαμά. Τα φροντίζει λιγότερο, τα βλέπει λιγότερο καί, ίσως, τα ξέρει λιγότερο.
Επίσης, όλοι λίγο-πολύ θα συμφωνήσουν, ότι η μαμά είναι, τις περισσότερες φορές, αναντικατάστατη –κι η μορφή και τα χάδια και η έγνοια και η στήριξή της.
Ναι, λοιπόν, τις περισσότερες φορές οι μαμάδες που παραπονιούνται για τον μπαμπά-απόντα, παραπονιούνται δικαιολογημένα. Δεν αξίζει όμως ένας τόσος δα φόρος τιμής στους «άλλους» μπαμπάδες -αυτούς που αγαπούν, φροντίζουν και νοιάζονται για τα παιδιά τους ακριβώς όσο και η γυναίκα τους;
Μπορεί να ξέρετε μόνο έναν τέτοιο μπαμπά. Μπορεί να μην ξέρετε και κανέναν, αλλά τον φαντάζεστε. Μπορεί να ‘χατε τύχη βουνό και να είναι ο καλός τέτοιος μπαμπάς. Ε, λοιπόν. Σ’ αυτόν το αφιερώνουμε αυτό το κείμενο, γιατί πού και πού, καλό κάνει να λέμε κανένα «ευχαριστώ». Ακόμη και για τα αυτονόητα.
Και (ξανα)ναι: υπάρχουν πολλοί μπαμπάδες εκεί έξω που ξυπνούν τα βράδια για να ταϊσουν και να κοιμίσουν και να παρηγορήσουν και να διώξουν τον κακό τον εφιάλτη.
Υπάρχουν μπαμπάδες, που ξέρουν να φτιάχνουν πλεξούδες και να συνδυάζουν (με σχετική επιτυχία και, τέλος πάντων, αξιοπρέπεια) καλσόν με φόρεμα.
Υπάρχουν μπαμπάδες, που άφησαν τη δουλειά τους για να φροντίσουν το μωρό, γιατί ήταν πιο εύκολο γι’ αυτούς, παρά για την καλή τους.
Υπάρχουν ένα σωρό μπαμπάδες που τρέμει το φυλλοκάρδι τους στο πρώτο «γκουχ» του μωρού.
Και που τα σαββατοκύριακα, φορτώνουν το αυτοκίνητο με καρότσια, μπιμπερό, μπάλες και ποδήλατα και πάνε μεγάλες βόλτες αφήνοντας τη μαμά να κοιμηθεί ή να ζήσει μισή μέρα με ηρεμία.
Είναι πολλοί οι μπαμπάδες που γκουγκλάρουν σε κατάσταση πανικού τα συμπτώματα της ίωσης του παιδιού τους, γιατί τρέμουν στη σκέψη ότι μπορεί να ‘χει κάτι σοβαρό.
Και, σίγουρα, δεν είναι λίγοι αυτοί που στο πάρτι γενεθλίων των παιδιών, τρέχουν και δεν φτάνουν με τα της διοργάνωσης –ακριβώς όπως κι η μαμά.
Είναι πολλοί οι μπαμπάδες που δεν συνηθιζούν να γίνονται τόσο εκφραστικοί και συναισθηματικοί όσο εμείς, αλλά από μέσα τους δακρύζουν και μελώνουν με μισό «σ’ αγαπάω» των μικρών τους.
Κι είναι σίγουρα αρκετοί αυτοί οι μπαμπάδες, που νοιάζονται για το πνεύμα, το σώμα και το μυαλό των παιδιών τους και διαβάζουν άρθρα και έρευνες και βιβλία και ρωτούν και ξαναρωτούν για τις καμπύλες ανάπτυξης τους παιδιάτρους και προσπαθούν με κάθε μέσο να κάνουν τα μικρά τους ακόμα καλύτερους ανθρώπους.
Υπάρχουν πολλοί μπαμπάδες που, όταν τα βρουν σκούρα, δεν απαντούν «Πες το στη μαμά».
Και που κοιτάζουν κι αυτοί σαν χάνοι τα παιδιά τους, όταν κοιμούνται.
Πιθανότα ζουν περισσότεροι τέτοιοι μπαμπάδες στη Στοκχόλμη, παρά στην Αθήνα και, πιθανότατα, οι μαμάδες της (υποθετικής) Στοκχόλμης βάζουν κι εκείνες λίγο το χεράκι τους σ’ αυτό. Μπορεί ο δοτικός, τρυφερός μπαμπάς που νοιάζεται, αλλάζει πάνες, βουρκώνει από συγκίνηση και κάνει θυσίες να μην είναι ο μπαμπάς της διπλανής πόρτας.
Όμως υπάρχει κι εμείς νιώσαμε, ότι είναι κρίμα να «τσουβαλιάζονται» όλοι στο σακούλι με τους «αδιάφορους/ ανεπρόκοπους/ πανταχού απόντες». Αφήστε που όλοι θέλουμε ν’ ακούμε κανένα ευχαριστώ μια στο τόσο –ακόμη και γι’ αυτά που τα «ευχαριστώ» περιττεύουν.
Ευχαριστούμε, λοιπόν, μπαμπάδες που μοιάζετε με μαμάδες. Κάνετε τον κόσμο καλύτερο –όπως και το σπίτι μας.
