Και μαζί με αυτά ήρθαν οι αγωνίες, οι προβληματισμοί, η κριτική των άλλων, οι αλλεπάλληλες ιώσεις, τα ξενύχτια και η μεγάλη έκπληξη ότι η έλλειψη ύπνου συχνά σε οδηγεί στο να κάνεις πολλά ανόητα πράγματα.
Είναι τόσο υπερφίαλη και γλυκιά η άγνοια όσων δεν έχουν παιδιά. Πόσο αδαής ήμουν, λοιπόν, κι εγώ όταν…
Πίστευα ότι θα έχω πάντα ανεξάντλητη όρεξη για παιχνίδι
Ότι επιστρέφοντας από τη δουλειά θα πετάω την τσάντα μου στον αέρα και θα μπουσουλάω στα τέσσερα, γεμάτη όρεξη και ενέργεια για κυνηγητό. Και για κάποιο διάστημα το έκανα. Αλλά ήρθαν μέρες που ήμουν τρομερά κουρασμένη, που έπρεπε να μαγειρέψω, να μαζέψω τα απλωμένα και να σιδερώσω και μετά ήρθε ένα δεύτερο παιδί που πίστευα ότι θα κυνηγιέται με το πρώτο, όμως… πόσο λάθος έκανα! Γιατί το κάθε ένα τους θέλει αποκλειστικό παιχνίδι με εσένα και όσο κι αν προσπαθείς να ικανοποιήσεις αυτή την ανάγκη τους, δεν είναι ποτέ αρκετό, κι έτσι έρχονται μέρες που νομίζεις ότι έχεις παίξει μαζί τους για ώρες, ενώ έχουν περάσει μόλις 20 λεπτά.
Ήμουν βέβαιη πως ό,τι κι αν τους φοράω θα τους αρέσει
Εξάλλου, τόσο καλό γούστο έχω! Έτσι, έλεγα, και όσο τουλάχιστον ήταν μωρά τους ψώνιζα ό,τι μου έκανε κέφι κι ας πετούσαν κάθε τόσο τις κορδέλες από τα μαλλιά και τα χαριτωμένα μπαλαρινάκια από τα πόδια! Και μετά ήρθαν τα 3 που -ειδικά αν έχεις κόρη- φέρνουν μαζί τους μια αδιανόητη παραξενιά και άποψη για όλα. Και ξαφνικά σου λέει ότι το ροζ δεν είναι πια το αγαπημένο της χρώμα, δεν θέλει να της βάζεις κανένα κοκαλάκι στα μαλλιά και τις Απόκριες θα ντυθεί Spiderman. Φούστα; Ναι αμέ, αλλά πάνω από τη φόρμα. Και από κάτω γαλότσες. Αυτές τις πλαστικές της βροχής. Και βέβαια ταιριάζουν! Και στα μαλλιά μια κορώνα. Αυτή που κέρδισε στο λούνα παρκ κι ας της λείπουν τα μισά στρασάκια. Και εννοείται ότι δεν θα βάλει μπουφάν! Δεν έχει κρύο. (Μα βρέχει). Δεν βρέχει. (Τότε γιατί γαλότσες; Καλή τύχη, μαμάδες…)
…και πως θα τρώνε τα πάντα!
Και εγώ έτρωγα τα πάντα. Ποτέ η μαμά μου δεν ετοίμαζε διαφορετικά φαγητό για εμένα. Οπότε έτσι θα κάνουν και τα παιδιά μου. Και γ’αυτό φρόντιζα από μωρά να τα «πήζω» στο αβοκάντο και το μπρόκολο, ώστε να συνηθίζουν τις γεύσεις και να τα αποζητούν μεγαλώνοντας. Το αποτέλεσμα; Τέσσερις στις επτά ημέρες της εβδομάδας τα παιδιά μου θα φάνε μακαρόνια. Συνήθως με κιμά. Αφήνοντας στην άκρη το καρότο.
Διάβασμα μετά το σχολείο; Σιγά, πόσο δύσκολο να είναι…
Έχετε καθίσει ποτέ να διαβάσετε παρέα με ένα παιδί Πρώτης Δημοτικού; Όσοι δεν έχετε φτάσει ακόμα εκεί, πιθανότατα σκέφτεστε «Σιγά, πόσο δύσκολο να είναι…». Χα! Δεν λέω, οι ασκήσεις είναι πολλές και οι απαιτήσεις περισσότερες συγκριτικά με τα δικά μας μαθητικά χρόνια. Δοκιμάστε, όμως, να κάνετε μαζί Μαθηματικά. Ή ελάτε σπίτι μου ένα οποιοδήποτε απόγευμα, από Δευτέρα έως Παρασκευή, πιάστε θέση, πάρτε ποπ-κορν και ετοιμαστείτε για το σόου. Στο τέλος του πιθανώς να με βρείτε στο πάτωμα, σε εμβρυακή στάση, να προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται, μορφωμένος άνθρωπος, να νιώθω σα να μην πήγα ποτέ στο Δημοτικό.
Τα δικά μου τα παιδιά θα κοιμούνται κάθε βράδυ σαν πουλάκια!
Πριν γίνεις γονιός, δεν πας ποτέ για ύπνο φοβούμενος ότι κάτι μπορεί να σε ξυπνήσει μέσα στη νύχτα –το ροχαλητό του συντρόφου σου, ίσως, αλλά με μια κλωτσιά αυτό λύνεται εύκολα. Μετά τα παιδιά είναι σχεδόν βέβαιο ότι… η νύχτα σου θα έχει ενδιαφέρον! Είτε επειδή τότε θα αποφασίσει το μωρό σου να βγάλει ένα νέο δόντι, είτε επειδή το μεγάλο σου παιδί θα δει ένα νέο κακό όνειρο, το οποίο μάλιστα θα θέλει και να συζητήσει μαζί σου για να μπορέσει να ξανακοιμηθεί, ή απλά επειδή η ανησυχία έχει γίνει δεύτερη φύση σου και εσύ λίγο πιο τρελή και ξυπνάς με τον παραμικρό θόρυβο που μπορεί να έρχεται από το παιδικό δωμάτιο, πιστεύοντας ότι κάτι κακό έχει συμβεί. Η καλύτερη στιγμή, βέβαια, είναι αυτή που, ενώ επιτέλους είσαι σε βαθύ ύπνο, νιώθεις μια σκιά πάνω από το κεφάλι σου, ανοίγεις έντρομη τα μάτια σου και αντικρίζεις το παιδί σου που δεν ξέρεις κι εσύ πόση ώρα είναι εκεί και σε κοιτάζει, σαν τον δολοφόνο με το πριόνι, απλά και μόνο για να σου πει «Μαμά, κοιμάσαι;». (Παράνοια).
…και θα είναι πάντα φρόνιμα σε δημόσιους χώρους
Θυμάμαι παλιά να βλέπω πιτσιρίκια να κυλιούνται στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ ουρλιάζοντας για κάποιο γλυκό και τη μαμά τους σε απόγνωση, να προσπαθεί να τα μαζέψει, κι εγώ να περνάω από δίπλα, ελαφρώς ενοχλημένη μα γεμάτη αυτοπεποίθηση, ότι «το δικό μου το παιδί ΠΟΤΕ δεν θα κάνει κάτι τέτοιο!». Έκανε ακριβώς το ίδιο. Και κάτι χειρότερο. Αφού τελικά φτάσαμε στο ταμείο έχοντας φυσικά πάρει το κουτάκι με τις καραμέλες για το οποίο κόντεψε να πάθει συμφόρηση, και μόλις η ταμίας το «χτύπησε» και το έδωσε χαμογελαστά πίσω στην κόρη μου, εκείνη της το πέταξε με δύναμη στα μούτρα! Το κουτί άνοιξε και όλες οι καραμέλες χύθηκαν πάνω της. (Πόση ντροπή Θεέ μου…)
Πίστευα ότι δεν θα αλλάξουν πολλά…
Δεν θυμάμαι πλέον πάρα πολλά από τη ζωή μας πριν τα παιδιά. Θυμάμαι να επιστρέφω από τη δουλειά και να ξαπλώνω στον καναπέ μιλώντας με την κολλητή μου στο τηλέφωνο. Θυμάμαι να έχω διάθεση να μαγειρέψω, αλλά και να βγω το βράδυ, ακόμα κι αν ήταν Πέμπτη. Θυμάμαι να έχω πάντα ξυρισμένα πόδια και να βάφομαι συχνά. Και να κάνω γυμναστική. Σίγουρα δεν θυμάμαι να μαζεύω κάθε δύο λεπτά κάτι από το πάτωμα ή να σκουπίζω τον ποπό κάποιου ή να προσπαθώ να του εξηγήσω πότε λέμε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ».
Τα παιδιά δεν σου αλλάζουν τη ζωή. Σου δημιουργούν μία καινούργια. Σου γεννούν νέα συναισθήματα που κι εσύ η ίδια δεν ήξερες ότι υπάρχουν μέσα σου. Σε κάνουν έναν νέο άνθρωπο που σιγά-σιγά αγαπάς περισσότερο από τον παλιό: τη μαμά τους. Και παρόλο που μια χαρά σου άρεσε και η παλιά σου ζωή, με όλη αυτή την τάξη και την ανεμελιά, παρόλο που καθόλου δεν σου αρέσει που είσαι πολύ συχνά κουρασμένη και μέσα στα νεύρα, δεν θα γύριζες ποτέ ξανά στο παρελθόν…
