Ξέρετε κάτι, όμως; Μπορώ να ζήσω μια χαρά και χωρίς αυτά. Ή έστω και χωρίς αυτά τόσο συχνά. Ή χωρίς αυτά για μερικά χρόνια. Είναι άλλο, βαθύτερο, αυτό που μου έχει λείψει σοβαρά από τη ζωή μου πριν τα παιδιά, το οποίο συνδέει κατά κάποιον τρόπο όλα τα παραπάνω. Μου έχει λείψει να μιλήσω. Να συζητήσω. Να κουβεντιάσω. Να αναλύσω. Να κουτσομπολέψω. Να σχολιάσω. Να μιλήσω τόσο πολύ που στο τέλος θα έχω βαρεθεί να μιλάω, θα τα έχω βγάλει από μέσα μου όλα και απλά θα κάθομαι ικανοποιημένη δίπλα στον άλλον, χωρίς να μου λείπει τίποτα πια. Μου έχει λείψει, δηλαδή, ακόμα και η ενέργεια για να μιλήσω τόσο πολύ.
Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Μου έχει λείψει να καθίσω με τον άντρα μου για φαγητό και να κουβεντιάσουμε ανενόχλητοι τα νέα της ημέρας. Να αναφερθούμε στο κάθε τι που θα μας δώσει καλύτερη εικόνα του τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου, τις -όχι λίγες- ώρες που δεν είμαστε μαζί. Μου έχουν λείψει οι χαλαρές βόλτες με τα πόδια που χαζοκουβεντιάζαμε και βλέπαμε βιτρίνες. Μου έχουν λείψει μέχρι και οι πολύωρες διαφωνίες μας που είχαμε ένα πρόβλημα και έπρεπε να το λύσουμε μια για πάντα, για να βγει από τη μέση.
Αν το καλοσκεφτείς, αυτές οι συζητήσεις δεν είναι που σε κάνουν να γνωρίζεις και να ερωτεύεσαι σιγά-σιγά κάποιον; Μέσα από αυτές δεν κάνεις όνειρα και πλάνα για το μέλλον; Έτσι δεν γνωρίζεστε καλύτερα; Στην δε απουσία αυτών δεν επιβεβαιώνεις αν τελικά μπορείς ή δεν μπορείς να ζήσεις με αυτόν τον άνθρωπο;
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο χρόνο πριν γεννηθεί η μεγάλη μας κόρη, το θέμα που επικρατούσε στις συζητήσεις μας ήταν αυτό. Κάτι που αποδεικνύει περίτρανα -πέρα από την επιθυμία μας για τον ερχομό της- την αναγκαιότητα μιας προηγηθείσας συζήτησης, προκειμένου να ζυμωθεί και να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο. Σκεφτείτε δε ότι για να εξετάσουμε το ενδεχόμενο δεύτερου παιδιού, αποφασίσαμε να βγούμε έξω, οι δυο μας για φαγητό, ώστε να μιλήσουμε με την ησυχία μας, χωρίς η μεγάλη να μας διακόπτει κάθε λεπτό και κυρίως, γιατί ορισμένες συζητήσεις δεν πρέπει να γίνονται μπροστά στα παιδιά.
Δεν θέλω να ακουστώ δραματική –συνεχίζουμε να μιλάμε. Απλά όχι όπως παλιά. Μιλάμε «πεταχτά» κατά την διάρκεια της ημέρας για τα τρέχοντα και λέμε δυο λόγια παραπάνω, όταν κάποιος από τους δύο είναι στον δρόμο και οδηγεί, για τα πιο σημαντικά, τα οποία δίνουμε υπόσχεση ότι θα «αναλύσουμε» το βράδυ. Και όταν έρχεται το βράδυ; Από την κούραση σχεδόν δεν μπορούμε να μιλήσουμε! Με τον τρόπο αυτό περνούν οι μέρες, διευθετούνται διαδικαστικά τα πρακτικά ζητήματα της οικογένειάς μας, και το «μέσα μας» περιμένει να βρει την κατάλληλη ευκαιρία. Το πρόβλημα είναι πως όταν την βρίσκει, οι σκέψεις και τα συναισθήματα έχουν χάσει τη σειρά τους. Άλλο πράγμα σε βασανίζει την Δευτέρα, άλλο θες να θυμηθείς να του πεις την Τετάρτη και για άλλο τελικά καταλήγεις να μιλάς το Σάββατο -πάντα αφού κοιμηθούν τα παιδιά- που δεν θέλεις και να το χαλάσεις με πολλές-πολλές κουβέντες. Και ναι, μπορεί αν κάποιο από αυτά είναι σούπερ σημαντικό, να βρεις τον τρόπο να το αναπτύξεις μέσα στη μέρα. Με τα μικρά και καθημερινά, όμως τι γίνεται; Αυτά δεν είναι που λειτουργούν ως μικρές κλωστούλες που θωρακίζουν την σταθερότητα της ραφής; Έτσι, τουλάχιστον, λένε οι μαθουσάλες του γάμου.
Κι αν μου έχει λείψει να κάτσω να μιλήσω με τον άντρα μου, με τον οποίον τουλάχιστον ζω και στο ίδιο σπίτι, φανταστείτε τι γίνεται με τις κολλητές μου ή με τους γονείς μου! Το «κόλπο» μου βασίζεται στην τεχνολογία του bluetooth handsfree, το οποίο φροντίζω να φορτίζω επιμελώς, καθώς μόνο χάρη σε αυτό μπορώ να εκμεταλλευτώ τις περίπου 2 ώρες που περνώ στον δρόμο καθημερινά. Σκεφτείτε το, όμως: Ανάβεις μηχανή –αρχίζεις το τηλεφώνημα. Σβήνεις μηχανή –το λήγεις. «Έφτασα μαμά, σε κλείνω τώρα.» Συζήτηση είναι αυτή; Κι αυτό αν μπορεί ο άλλος εκείνη την ώρα να μιλήσει.
Οι φίλες μου για παράδειγμα, έχουν εντελώς διαφορετικά ωράρια από εμένα. Τις ώρες που εγώ είμαι στον δρόμο εκείνες είναι με τα παιδιά τους. Τις ώρες που αυτές μπορούν, εγώ δουλεύω ή είμαι με τα δικά μου παιδιά. Και ξέρετε όλοι καλά πώς «λυσσομανάνε» τα παιδιά όταν σε βλέπουν να μιλάς στο τηλέφωνο. Σαν δαιμονισμένος που του ρίχνεις αγιασμό! (Το βίντεο που έγινε viral τις τελευταίες μέρες, με τον καθηγητή που δίνει συνέντευξη στο BBC το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο. Το αντίστοιχο χιουμοριστικό βίντεο με μία μαμά να δίνει συνέντευξη, τα λέει ακόμα πιο σωστά!)
Απηυδισμένες και οι υπόλοιπες από αυτή την έλλειψη επικοινωνίας που επιβαρύνεται και από την αδυναμία να συναντηθούμε όσο συχνά θα θέλαμε, γιατί όλο και κάποιο πιτσιρίκι θα αρρωστήσει κάθε εβδομάδα, είπαμε ένα βράδυ ότι θα τα αφήσουμε στους μπαμπάδες τους για να βγούμε για φαγητό. Δεν θα είμαι υπερβολική αν σας πω ότι πρέπει να μιλήσουμε ασταμάτητα για περίπου 4 ώρες –και πάλι όλα δεν τα είπαμε. Κι αν δεν έπρεπε να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στο σπίτι, για να αναλάβουμε το εξαιρετικά πρωινό ξύπνημα των παιδιών (πόσες χάρες να σου κάνει πια κι ο μπαμπάς…), θα μιλούσαμε για μέρες. Έστω, κάτι ήταν κι αυτό. Σε κανένα χρόνο πάλι!
Καταστρώνω πάντως, έχω να σας πω, τα σχέδιά μου για να αντιμετωπίσω σταδιακά αυτή μου την έλλειψη. Η μεγάλη μου πλησιάζει τα 7, οπότε αρχίζω σιγά-σιγά να μιλάω μαζί της. Να της μαθαίνω τους κανόνες της συζήτησης και να της εμφανίζω ταχυδακτυλουργικά νέα θέματα κάθε φορά, τα οποία πλέον μπορεί να κατανοήσει καλύτερα και είναι -ακόμα- όλο αυτιά να ακούσει και να μάθει. Οπότε όχι μόνο μιλάω, αλλά ακούγομαι και με αμέριστο ενδιαφέρον, άρα η ικανοποίηση είναι διπλή.
Το επόμενο στάδιο είναι να «εκπαιδευτεί» το συντομότερο δυνατό και η μικρή, οπότε να κάθονται οι δυο τους να κουβεντιάζουν με τις ώρες (κορίτσια είναι, δεν τις φοβάμαι!) και να μας αφήνουν, έτσι, να πούμε κι εμείς μια κουβέντα.
Αρκεί μόνο μέχρι τότε να μην έχω ξεχάσει… να ακούω.
