«“Ερωτεύτηκα” τον γιο μου το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά τα πρώτα του γενέθλια. Ήταν ένα ζεστό αυγουστιάτικο απόγευμα, ο άντρας μου έλειπε σε ταξίδι και ο γιος μου κι εγώ πηγαίναμε για φαγητό με τη μαμά και τ΄ αδέρφια μου. Υπήρχε στην ατμόσφαιρα μια αύρα ευτυχίας –ηλιοβασίλεμα, καλοκαίρι και ο ήχος απ’ τα γέλια των παιδιών. Όσο περιμέναμε ν’ αδειάσει ένα τραπέζι, τον πήγα σε μια μικρή παιδική χαρά εκεί κοντά. Γελούσε και κοιτούσε, κρατώντας σφιχτά το χέρι μου με τα μικρά του δαχτυλάκια. Με κοίταξε και μου έδωσε ένα ζεστό, κουτσοδόντικο χαμόγελο σφίγγοντας ακόμη δυνατότερα το χέρι μου. Εκείνη τη στιγμή, ξεχειλίζαμε κι οι δυο από αγάπη.
Ο γιος μου κι εγώ ξεκινήσαμε προβληματικά, από τη στιγμή που “ξεριζώθηκε“ αιφνίδια απ’ την κοιλιά μου, καλυμμένος με τα κακά του, με τον άντρα μου να φωνάζει “Είναι αγόρι, είναι αγόρι!” και τους γιατρούς να με ράβουν. Με μάγεψε από τη στιγμή που τον έβαλαν στα χέρια μου, καθαρό και φωνακλά. Η βιολογική ανάγκη για προστασία και προσφορά υπήρχε από την αρχή. Δεν είχα προβλήματα στον θηλασμό παρά την μακρόχρονη και τραυματική γέννα, ούτε επιλόχειο κατάθλιψη –τουλάχιστον απ’ όσο μπορούσα να καταλάβω, όμως η αγάπη μας ήταν ένα ζήτημα περίπλοκο.
Ο άντρας μου έκανε τη θυσία να μείνει σπίτι με το παιδί, όταν εγώ επέστρεψα στη δουλειά δέκα εβδομάδες μετά τη γέννησή του. Τα κατάφερε με τις πάνες, τον χαμό, τους κολικούς, το τάισμα και τα μπάνια και με κάποιο τρόπο κατάφερε να κρατήσει ζωντανή την καριέρα του όσο το μωρό κοιμόταν.
Όσο στη δουλειά πνιγόμουν μεταξύ e-mails και τηλεφωνημάτων, το μητρικό μου ένστικτο είχε μπει σε ένα μπλέντερ που πολτοποιούσε και ρουφούσε τους μητρικούς χυμούς μου, για να τους προσφέρει στον άντρα μου. Τα βράδια ξυπνούσα, τον τάιζα και τον κοίμιζα –πάντα λιγάκι αποσυντονισμένη. Μάθαμε να γυρίζουμε πλευρό και να μπουσουλάμε, να καθόμαστε και περάσαμε μαζί σημαντικά ορόσημα ανάπτυξης (και μάλιστα νωρίς). Και μετά, η ζωή μας ήρθε σε ένα δύσκολο αδιέξοδο, όταν η μαμά μου έκανε μια διπλή μεταμόσχευση και μετακόμισε σπίτι μας μέχρι να αναρρώσει.
Ξαφνικά, δεν ήμουν μόνο μια πνιγμένη εργαζόμενη μαμά που προσπαθούσε να τα ισορροπήσει όλα. Ήμουν μια εργαζόμενη μαμά, μια φροντιστής και μια οικοδέσποινα. Στη σχέση με τον άντρα μου υπήρχε ήδη ένταση κι αυτή η αλλαγή δεν μπορείς να πεις ότι βοήθησε.
Όσο ήμουν έγκυος οδηγούσα μεγάλη απόσταση κάθε Παρασκευή βράδυ για να φροντίσω τη μαμά μου που ήταν πολύ άρρωστη και είχε ανάγκη τη βοήθειά μου. Τα κατάφερνα μέχρι που έπρεπε να γεννήσω. Μετά, μπήκε για δυο βδομάδες στο νοσοκομείο και κάθε βράδυ πήγαινα να τη δω και να μάθω από γιατρούς και νοσοκόμους για την ανάρρωση και την πρόοδο της υγείας της. Μετά κι απ’ αυτό, γύριζα σπίτι, στον άντρα και το παιδί μου.
Ως εκ τούτου, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να περάσω πραγματικά ποιοτικό χρόνο με τον γιο μου τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του. Μόλις η μαμά μου έφυγε απ’ το σπίτι μας, ο Μαξ ήταν επτά μηνών και είχε αναπτύξει με τον πατέρα του μια σχέση αγάπης και αμοιβαίας τρυφερότητας. Έβλεπα με λατρεία και θαυμασμό τον τρόπο που ο ένας κοιτούσε τον άλλον. Ο μικρός πάντα ζητούσε τον μπαμπά του και δεν θα μπορούσε να είναι πιο ερωτευμένος με τον στριμμένο, “παιδοφοβικό” σύζυγό μου που είχε μεταμορφωθεί στον πιο γλυκό υπέρ-μπαμπά του πλανήτη. Ταξίδευα σαν την τρελή λόγω της δουλειά μου και τους κουβαλούσα μαζί μου για να μπορεί ο μικρός να θηλάσει –όμως εγώ κι ο Μαξ αντιμετωπίζαμε δυσκολίες. Με αντιμετώπιζε ξεκάθαρα σαν φαγητό. Ξυπνούσε και έκλαιγε μέχρι να βάλω το στήθος μου στο μικρό του στόμα και τότε, όσο έτρωγε, τσιμπούσε, δάγκωνε, τραβούσε μαλλιά.
Μέχρι να φτάσουμε στα πρώτα του γενέθλια, τα πράγματα είχαν κάπως βελτιωθεί. Η δουλειά του άντρα μου έγινε πιο απαιτητική κι εγώ με τον μικρό έπρεπε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί. Σήκωσα το κεφάλι μου πάνω απ’ το σύννεφο που σκίαζε τη ζωή μου τον προηγούμενο χρόνο και είδα ένα αγαπησιάρικο, γελαστό, πάντα κεφάτο, περίεργο μικρό αγόρι να με κοιτάζει με τίποτα άλλο εκτός από αγάπη. Άρχισε να με ζητάει, να γελάει όταν έμπαινα σε ένα δωμάτιο κι εγώ ήθελα απεγνωσμένα να γυρίσω σπίτι και να παίξω μαζί του. Ο άντρας μου είχε μεγαλώσει, σχεδόν μόνος, τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο στον κόσμο.
Μπορεί να μην πιστεύω ότι είχα επιλόχειο κατάθλιψη, είχα όμως οπωσδήποτε επιλόχειο… κάτι. Έχω σχεδόν μηδενικές αναμνήσεις από τα ορόσημα της βρεφικής του ηλικίας. Δεν μπορώ να σας πω πότε χαμογέλασε πρώτη φορά. Δεν μπορώ να σας πω τι καιρό έκανε στην πρώτη μας βόλτα με το καρότσι. Θα θυμάμαι όμως πάντα την ημέρα που η αληθινή, απόλυτη αγάπη με κατέκλυσε. Τώρα κάθε βράδυ, όταν κάνουμε αγκαλιές πριν τον ύπνο, του φιλάω το μέτωπο, μυρίζω την υπέροχη μυρωδιά του και απολογούμαι για την απουσία μου τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Θα θυμάμαι πάντα τα παιδικά του δαχτυλάκια, τα εκφραστικά του φρύδια, τα ξανθά του μαλλιά και το υπέροχο παιδί που δημιούργησα. Δεν θα ντρέπομαι που δεν ένιωθα έτσι απ’ την αρχή, αλλά πάντα θα εύχομαι με όλη μου την καρδιά, ότι θα μείνει μικρός για πολύ καιρό ακόμα.»
Πηγή: scarymommy.com
