«Πώς είμαι ως μαμά; Είμαι όπως κρίνω ότι πρέπει και καλύτερα να μη ρωτήσετε τη γνώμη των παιδιών μου. Επίσης, μερικές φορές φωνάζω. (Και άλλες φορές καταλήγω να πίνω ρόφημα βαλεριάνας, ίσως πιο συχνά από όσο θα έπρεπε…)
Πάντως ναι, είμαι μια μαμά που όταν νευριάζει φωνάζει επειδή τα παιδιά της δεν την ακούνε.
Τους τελευταίους μήνες έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει περισσότερο απ'ότι συνήθως, πέρα από το άτυπο όριο που λέει ότι είναι επιτρεπτό να φωνάζεις «τόσες» φορές ανά εβδομάδα, όταν είσαι γονιός. Τα καλά νέα είναι ότι τελευταία έκοψα αυτή την κακή συνήθεια και το χρωστάω σε μία φράση της κόρης μου που με καθήλωσε.
Οι φωνές είναι χαρακτηριστικό της οικογένειάς μας. Η μαμά μου φώναζε. Η γιαγιά μου φώναζε. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από τους παππούδες μου, να στέκονται όρθιοι στην κουζίνα και να φωνάζουν ο ένας στον άλλον για πράγματα που δεν απαιτούν φωνές –όπως, για παράδειγμα, για να φτιάξουν ένα σάντουιτς. (Σοβαρολογώ).
Είμαι, επίσης, 100% Αρμένισσα από καταγωγή, το οποίο σημαίνει ότι είμαι εξορισμού ένα φωνακλάδικο άτομο –μιλάμε δυνατά, γελάμε δυνατά, χρησιμοποιούμε τα χέρια μας και, έτσι απλά, τείνουμε να φωνάζουμε. Δεν αισθάνθηκα ποτέ απειλή από τις φωνές –τις θεωρούσα ένα από τα πολλά επίπεδα ομιλίας. Το να μου φωνάζουν με έκανε να ακούω, το να μου φωνάζουν με έκανε δυνατή. Μεγάλωσα θεωρώντας τις φωνές μέρος της ζωής και της επικοινωνίας. Το να φωνάζεις σε κάνει πιο επιβλητικό και αναγκάζει τους άλλους να σε ακούσουν. Προσωπικά φτάνω από το 0 στο 100 στο δευτερόλεπτο. Δεν μου είναι τίποτα!
Πρόσφατα έμαθα, ωστόσο, ότι μπορεί να κάνω λάθος.
Η κόρη μου είναι 5 χρονών. Είναι φανταστική (περήφανη μαμά!), αλλά είναι και όπως κάθε τυπικό 5χρονο που απολαμβάνει να έχει κάποια ανεξαρτησία και μπορεί να πατήσει τα λάθος κουμπιά σου, έτσι για να σε τσιτώσει. Είναι πολύ καλό κορίτσι, ωστόσο είχαμε μία εξαιρετικά δυσάρεστη περίοδο, πριν μερικούς μήνες, αναφορικά με τις φωνές μου. Με αγνοούσε ενώ της έλεγα να φορέσει τα παπούτσια της, και έτσι φώναζα. Απομακρυνόταν ενώ εγώ της ζητούσα να έρθει να με βοηθήσει με κάτι στην κουζίνα, και έτσι φώναζα. Φώναζα χωρίς να σκέφτομαι τίποτε άλλο, πέρα από το ότι «χρειάζεται να φωνάξω προκειμένου να σταματήσει αυτή τη νέα αυθάδη συμπεριφορά.»
Σχεδόν κάθε φορά που φώναζα, έβαζε τα κλάματα και μου έλεγε «Γιατί μου φωνάζεις;» και μετά θύμωνα ακόμα περισσότερο και φώναζα πιο δυνατά, λέγοντάς της ότι όσο δεν με ακούει με αναγκάζει να φωνάζω. Ο φαύλος κύκλος μας συνεχιζόταν: Εγώ νευρίαζα περισσότερο, εκείνη ένιωθε όλο και περισσότερο να της επιτίθεμαι. Και μετά έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της συναδέλφου μου Katie Hurley «The Happy Kid Handbook» και μου άνοιξε τα μάτια.
Καθώς το ξεφύλλιζα, έμαθα ότι η κόρη μου έχει έναν χαρακτήρα κυριαρχικό και εσωστρεφή (με μικρές αναλαμπές εξωστρέφειας). Τι; Αποκλείεται. Εγώ είμαι τρομερά εξωστρεφής… και, φυσικά, η κόρη μου είναι ίδια μ’εμένα σε όλα! (Πόσο γελοίο μου φαίνεται τώρα που το γράφω! Κι όμως, πραγματικά έτσι ένιωθα). Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, οι εσωστρεφείς άνθρωποι μπορούν εύκολα να χαθούν στις δικές τους σκέψεις και πραγματικά να μην σε ακούν όταν τους μιλάς. Έτσι, αποφάσισα να δώσω στην κόρη μου το πλεονέκτημα της αμφιβολίας και να τεστάρω τη θεωρία αυτή με την πρώτη ευκαιρία.
Το κορίτσι μου, λοιπόν, έπαιζε στο πάτωμα με τα Lego της και ήταν ώρα να μπει για μπάνιο. «Ώρα για μπάνιο», της είπα. Τίποτα. «Είναι ώρα για μπάνιο». Ήμουν αόρατη. Λίγο πιο δυνατά «Είναι ώρα για μπάνιο». (Υπάρχω;). Στο σημείο αυτό κανονικά θα φώναζα «ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΟΥ ΠΑΙΡΝΩ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!». Αλλά δεν το έκανα (όσο δύσκολο κι αν μου ήταν). Αντίθετα, έσκυψα κάτω, δίπλα της, και της είπα αυστηρά «Σου μιλάω. Τι πρέπει να κάνω για να με ακούσεις;».
Με κοίταξε και η απάντησή της ήταν τόσο απλή: «Πες μου απλά, “Μπορώ να έχω την προσοχή σου, σε παρακαλώ;”». Σχεδόν γέλασα, υποθέτοντας ότι με κοροϊδεύει. Όμως ήταν εντελώς σοβαρή. Λες και θα έπιανε στους αιώνες των αιώνων αυτή η φράση. Όμως συμφώνησα να δοκιμάσω τον δικό της τρόπο, σκεπτόμενη πως όταν δεν θα έπιανε θα επέστρεφα στις γνωστές φωνές μου.
Προς έκπληξή μου, όμως, έπιασε.
«Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;», της λέω και αποδεικνύεται η πιο μαγική φράση που ακούστηκε ποτέ στο σπίτι μας. Όταν δεν με ακούει, παίρνω μια βαθιά ανάσα αυτοσυγκράτησης πριν ανοίξω το στόμα μου για να ουρλιάξω, λέω τη φράση, και εκείνη σταματά αυτό που κάνει και με κοιτάζει. Εγώ έχω σταματήσει να φωνάζω τόσο συχνά, εκείνη με ακούει περισσότερο και είμαστε και οι δύο πιο χαρούμενες σε καθημερινή βάση.
Ελπίζω μόνο να κρατήσει (έχω ήδη δύο εβδομάδες που το εφαρμόζω).»
Πηγή: mom.me
