Δεν τρέχεις με την πιτζάμα μέσα στο μαύρο σκοτάδι στο μαιευτήριο.
Φυσικά συμβαίνει και στην πραγματική ζωή το μωρό να έρχεται απροσδόκητα, με αποτέλεσμα να τρέχεις και να μην φτάνεις, αλλά, ας μη γελιόμαστε. Ο κανόνας δεν είναι αυτός. Ο κανόνας είναι ότι έχεις τη βαλίτσα σου έτοιμη δυο βδομάδες πριν και τα πάντα στην εντέλεια και απολύτως οργανωμένα.
Δεν φτάνεις από την πρώτη σύσπαση στον τοκετό σε τρία δευτερόλεπτα.
Και πάλι: ναι, μπορεί και να συμβεί σε μια υπερτυχερή μειοψηφία να γεννήσει σε ένα λεπτό, αλλά ποιον κοροϊδεύουν οι ταινίες; Στην πραγματική ζωή, η όλη ιστορία μπορεί να κρατήσει 20 ώρες. Ή περισσότερο.
Δεν φτάνεις στο μαιευτήριο μετά από μια τρελή, δραματική, περιπετειώδη κούρσα.
Όχι, δεν είσαι ο Τζέιμς Μποντ που προσπαθεί να απενεργοποιήσει τη βόμβα λίγο πριν την έκρηξη, ούτε το κογιότ που τρέχει πιο γρήγορα απ' τη σκιά του. Στις περισσότερες ταινίες, η σκηνή πριν τη γέννα είναι ένα γεμάτο ένταση πεντάλεπτο μιας αγωνιώδους κούρσας όπου το μωρό οριακά μισοβγαίνει όσο ο πανικόβλητος σύζυγος παρκάρει. Γίνονται κι αυτά, αλλά όχι, αγαπητή βιομηχανία θεαμάτων, δεν είναι ο μέσος όρος.
Το ότι είσαι έγκυος δεν σε καθιστά ένα ανήμπορο, ημίτρελο πλάσμα.
Δυσκίνητη, ναι. Εκνευρισμένη, ναι. Ευσυγκίνητη, ναι. Αλλά αυτή η παράνοια που συνήθως αφηγούνται οι ταινίες, με τη μέλλουσα μαμά να κλαίει κάθε έξι δευτερόλεπτα, να μην μπορεί να συνεννοηθεί με άνθρωπο και να ξεσπάει τα νεύρα της σε όποιο ανθρώπινο ον την πλησιάζει είναι τουλάχιστον υπερβολική.
Αγαπητές ταινίες, μήπως κάτι σας διαφεύγει;
Σ' όλες τις ταινίες και τις σειρές, η ευτυχής μητέρα φέρνει το αγγελούδι της στον κόσμο (πάντα μ' έναν πόνο) και... αυτό είναι όλο. Έχουμε νέα: λέγεται πλακούντας, βγαίνει κι αυτός απ' την ίδια πορτίτσα που βγήκε το μωρό και δεν μπορεί να μείνει έγκλειστος μέσα.
Κανείς δεν μοιάζει με ουράνια οπτασία μετά τη γέννα.
Είτε έχεις γεννήσει φυσιολογικά, είτε έχεις γεννήσει με καισαρική, δεν υπάρχει καμία περίπτωση μισή ώρα μετά τη γέννα να είσαι ένας ήρεμος άγγελος που αναπαύεται στα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια και τα αφράτα μαξιλάρια.
Και μιας και είπαμε για σεντόνια, μαξιλάρια, κ.λπ... Ποιος έχει ένα δωμάτιο μόνο για τον εαυτό του;
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι με οικονομική άνεση ανάμεσά μας, που μπορούν να εξασφαλίσουν ένα δωμάτιο για τον εαυτό τους στο μαιευτήριο, αλλά την εικόνα ενός μονόκλινου πνιγμένου στις ανθοδέσμες δεν την λες κι αντιπροσωπευτική. Κατά πάσα πιθανότητα, θα είσαι με τουλάχιστον άλλες δύο μαμάδες και ένα παραβάν θα εξασφαλίζει την ιδιωτικότητά σου.
Για τον Θεό! Ποιος κυκλοφορεί σαν την Ντένη Μαρκορά στο μαιευτήριο;
Σίγουρα, δεν θα πάρεις μαζί σου τις πιο φθαρμένες και τρύπιες πιτζάμες σου, αλλά, όχι, δεν θα επιλέξεις το σατέν νυφικό σου νυχτικό. Κι αν το επιλέξεις, θα είσαι λίγο αστεία.
