1. Του αλλάζουν τις συνήθειες
Νούμερο ένα επίτευγμα για κάθε νέο γονιό, είναι να καταφέρει να βάλει το παιδί σε ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει όλα όσα θεωρεί ωφέλιμα για εκείνο χωρίς να του φαίνονται καταναγκαστικά. Όταν όμως αναλάβει η γιαγιά, είναι φορές που το πρόγραμμα αυτό γίνεται άνω-κάτω και το παιδί αντιλαμβάνεται ότι και χωρίς τις «καλές του συνήθειες», η ζωή του συνεχίζεται κανονικά. Και πιο ανέμελα, μάλιστα, κάτι που ο γονιός θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει με μοναδικά του όπλα μια σειρά από βαρετά και δυσάρεστα «πρέπει».
2. Μας κάνουν να φαινόμαστε ακόμη πιο «κακοί»
Εντάξει, ο ρόλος του γονιού είναι, εξ ορισμού, να είναι ο «κακός» της υπόθεσης, αλλά το παιδί μπορεί να μάθει γρήγορα να συμφιλιώνεται μ’ αυτό και η σχέση να κυλάει ομαλά. Μέχρι που μπαίνει στην εξίσωση μία γιαγιά που του λέει πάντα «ναι» και σκέφτεται πριν κι απ’ το ίδιο τι είναι αυτό που λαχταράει να κάνει ή να φάει την κάθε στιγμή. Αυτομάτως, κάποιος χάνει στη σύγκριση και μοιάζει δέκα φορές πιο «κακός» απ’ ότι είναι. Ποιος; Ο γονιός!
3. Κάνουν διαρκώς παρατηρήσεις
Είναι αλήθεια ότι, αν και μοιάζουμε στους γονείς μας, είμαστε άνθρωποι της εποχής μας και κάποια πράγματα είναι μοιραίο να τα κάνουμε διαφορετικά, με άλλο σκεπτικό και με άλλη ιεράρχηση. Οι γιαγιάδες το βλέπουν κι όταν δε μπορούν να κατανοήσουν γιατί συμβαίνει αυτό και με τι γνώμονα κάνει ο γονιός τις επιλογές του, φροντίζουν να πουν τη γνώμη τους και να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους. Άλλοτε πιο διακριτικά κι άλλοτε ευθέως.
4. Ρωτούν «πότε με το καλό το δεύτερο»
Ενώ βλέπουν ότι ένα παιδί είναι φουλ-τάιμ δουλειά για δυο καινούργιους γονείς που θέλουν να τα κάνουν όλα σωστά και αντιλαμβάνονται πότε ο οικογενειακός προγραμματισμός μπαίνει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην επείγουσα φύση της φροντίδας του νέου μέλους της οικογένειας, οι γιαγιάδες, συχνά, δεν αρκούνται μόνο σε ένα. «Πότε, με το καλό, το δεύτερο;» είναι η ερώτηση που βάζει τους γονείς ενώπιον μίας ακόμη βαρυσήμαντης απόφασης, όταν είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν να συλλογιστούν.
5. Ασχολούνται συνέχεια μαζί του
Είναι σημαντικό, ένα παιδί να μάθει να περνά μικρά χρονικά διαστήματα μόνο του με τα παιχνίδια του, ώστε ο γονιός που είναι στο σπίτι να μπορεί να φροντίσει και τις άλλες δουλειές του που, συνήθως, δεν παίρνουν αναβολή. Αν, όμως, η γιαγιά ασχολείται διαρκώς μαζί του, δίνοντάς του όλη της την προσοχή και κάνοντάς του όλα τα χατίρια, το μικρό μας θα ζητά το ίδιο κι από εμάς, κάνοντας την καθημερινότητα στο σπίτι λιγουλάκι πιο δύσκολη.
6. Το κακομαθαίνουν
Για τις ενθουσιώδεις γιαγιάδες, κάθε ευκαιρία να δουν το εγγόνι τους είναι σαν την πρώτη φορά κι έτσι, η επιθυμία τους να του δώσουν χαρά εξουδετερώνει την λογική του μέτρου που εφάρμοζαν σε μας, ως γονείς. Όταν κάθε επίσκεψη συνοδεύεται κι από ένα παιχνίδι ή ένα γλυκό, το παιδί μαθαίνει να περιμένει πάντα κάτι εξαιρετικό —υλικής φύσης— και η ίδια η αξία της παρουσίας δίπλα του ανθρώπων που το αγαπούν και το φροντίζουν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
7. Τα κάνουν όλα καλύτερα
Ας είμαστε ειλικρινείς, η πιθανότητα η γιαγιά να κάνει καλύτερα γεμιστά ή καλύτερο τσουρέκι απ’ τη μαμά είναι συντριπτικά μεγάλη. Οι γιαγιάδες, ακόμη και στην εποχή μας, κάνουν πολλά πράγματα καλύτερα, λόγω της εντατικότερης μαθητείας τους δίπλα στις δικές τους μαμάδες και του χρόνου που είχαν για ν’ αφιερώσουν σ’ αυτά. Δεν είναι, όμως, και τόσα όσα νομίζουν όποτε μας προκαλούν να αναμετρηθούμε με τις ανεπανάληπτες επιδόσεις τους.
8. Μας γεμίζουν με ενοχές
Αν η γιαγιά δε μένει στο σπίτι ή, τουλάχιστον, σε κοντινή απόσταση, είναι πολύ πιθανό η επαφή με το παιδί να μην είναι τόσο συχνή και όλα τα παραπάνω να καταλήγουν να είναι ψιλά γράμματα. Η χαρά που παίρνουν, γιαγιά και παιδί, με κάθε συνάντηση είναι ανεκτίμητη και για τους δυο κι είναι δώρο άδωρο να γινόμαστε στριφνοί και να τους γκρινιάζουμε για δώρα και χατίρια. Κι όμως, η γιαγιά μπορεί να μη χάσει την ευκαιρία να μας θυμίσει πόσο απασχολημένοι είμαστε διαρκώς και πόσο σπάνια του δίνουμε τη χαρά να απολαύσουν το καμάρι τους.
