«Θυμάμαι το πρόσωπο του πρώτου μου παιδιού από τον πρώτο υπέρηχο -τα γλυκά του χείλη, τη μυτούλα του, τα μεγάλα του μάτια, τα μικροσκοπικά δάχτυλα που δεν έφευγαν απ' το στόμα του. Ένιωσα σαν να το ξέρω όταν γεννήθηκε, γιατί είχαμε ήδη γνωριστεί.
Τη δεύτερη φορά, το μωρό μας ήταν, ας πούμε, ντροπαλό με την κάμερα. Στις εξετάσεις δεν φαινόταν πώς έμοιαζε. Μετά τον τρίτο υπέρηχο, το πρόσωπό του επιτέλους αποκαλύφθηκε και δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα όπως όταν "γνώρισα" το πρώτο μου παιδί.
Είμαι έγκυος στο παιδί αυτό για 8 μήνες και ακόμη δεν μπορώ να νιώσω καθόλου δεμένη μαζί του. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει επειδή περίμενα να δω το πρόσωπο του γιου μου σ΄αυτό το μωρό, αλλά μόλις είδα τον υπέρηχο, ένιωσα σαν να βρίσκεται ένας ξένος μέσα μου. Νιώθοντας απαίσια μαμά και άνθρωπος, κοίταξα κλεφτά τον άντρα μου και αμέσως κατάλαβα ότι ένιωθε το ίδιο.
Ξέρω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην νιώθεις κανέναν δεσμό ή σύνδεση με το μωρό σου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης -ακόμη και μετά τη γέννα. Ίσως μου πάρει χρόνο να το ερωτευτώ.
Όμως, τώρα, είμαι 8 μηνών έγκυος και ο δεσμός που ένιωθα με το πρώτο μου μωρό εξαφανίστηκε εξαιτίας ενός αθώου υπερηχογραφήματος.
Θα σκέφτεστε πως, αν μη τι άλλο, μια πραγματική φωτογραφική αποτύπωση του παιδιού θα βοηθούσε να χτιστεί η γέφυρα με το μωρό. Όμως με εμένα και τον άντρα μου συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Ίσως φταίει ότι πήρε μια ολόκληρη εγκυμοσύνη για να ρίξω μια ματιά σε κάτι περισσότερο από μια σπονδυλική στύλη ή έναν αγκώνα ή, ίσως, φταίει ότι η προηγούμενη εμπειρία μου στον κόσμο των υπερηχογραφημάτων ήταν το πρόσωπο του πρώτου μου παιδιού -κι αυτό το νέο μωρό δεν έμοιαζε καθόλου μ΄αυτό.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, ξαφνικά ένιωσα εντελώς "αποσυνδεδεμένη" και σωματικά διαχωρισμένη (όσο απίστευτο κι αν ακούγεται) απ΄αυτό το μωρό που μεγάλωνε μέσα μου.
Ο μεγάλος φόβος που υπάρχει μέσα μου είναι ότι δεν θα είμαι ικανή να δεθώ με το μωρό μου όταν γεννηθεί. Ότι θα περάσω ώρες γεννώντας το και τελικά θα το κρατήσω στα χέρια μου, μόνο για να νιώσω ότι δεν είναι δικό μου και ότι δεν ανήκει στην οικογένειά μας.
Όταν ο γιος μου γεννήθηκε, πριν τρία χρόνια, ένιωσα αμέσως απίστευτη αγάπη γι' αυτόν. Παρά το ότι η αγάπη μου μεγάλωνε όλο και περισσότερο όσο γνωριζόμασταν, το στιγμιαίο συναίσθημα ότι ανήκει σε 'μας, υπήρχε απ' την πρώτη στιγμή χωρίς αμφιβολία.
Προσπάθησα σκληρά να μην συγκρίνω τις εγκυμοσύνες με την ελπίδα ότι δεν θα συγκρίνω τα μωρά, όμως μόνο και μόνο που λέω αυτά τα λόγια με κάνει να νιώθω ότι έχω ήδη αποτύχει στο να μεγαλώσω αδέρφια. Δεν ήξερα τον πρωτότοκός μου πριν δω το πρόσωπό του στο υπερηχογράφημα, επομένως γιατί είναι τόσο διαφορετικό αυτή τη φορά; Γιατί δεν μπορώ να δεθώ και να κάνω χώρο στην καρδιά μου γι' αυτό το καινούριο, άγνωστο μωρό;
Ξέρω ότι η τεχνολογία είναι ευλογία και κατάρα μαζί και δεν είμαι σίγουρη πώς λειτουργεί στην περίπτωσή μου. Ευλογία γιατί έμαθα ότι το μωρό μου είναι υγιές και κατάρα γιατί, αν δεν υπήρχε, δεν θα ένιωθα έτσι. Ή ίσως είναι ευλογία γιατί μπορώ να "δουλέψω" αυτά τα συναισθήματα και να είμαι έτοιμη πριν φέρω το μωρό στον κόσμο.
Ξέρω ότι ίσως ακούγομαι τρελή -είμαι η πρώτη που το ομολογεί. Όμως η συνειδητοποίηση ότι ο άντρας μου -ο πιο προσγειωμένος άνθρωπος που ξέρω- νιώθει όπως εγώ, χωρίς να του πω λέξη, με κάνει να νιώθω ότι τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο της τρέλας.»
Πηγή: babble.com
