«Κάποτε με τρέλαινε. Ήμασταν νιόπαντροι και ο καθένας είχε να δώσει τη συμβουλή του. Κάποιοι άνθρωποι πίστευαν ότι απλά το να είναι παντρεμένοι σήμαινε ότι είχαν γίνει ειδικοί στον γάμο, και δεν μπορούσαν να μην μοιραστούν μαζί μας τη σοφία τους. Σχεδόν ό,τι κι αν μας είπαν ήταν άχρηστο. Υπήρξε, όμως, μία εξαίρεση.
Τους γνωρίσαμε στον μήνα του μέλιτος. Κοιτάζοντας πίσω, η συνάντησή μας μοιάζει καρμική. Λες και μας είδαν και ήξεραν αμέσως το μέλλον μας. Συναντηθήκαμε τυχαία, ένα απόγευμα ενώ πίναμε κοκτέιλ. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν ένα μίζερο, ηλικιωμένο ζευγάρι με μία τρομερά καταθλιπτική συμβουλή. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι σίγουρη αν επρόκειτο καν για συμβουλή ή απλά για μία δήλωση. Χαμογελώντας γλυκά στην εδώ και 50 χρόνια σύζυγό του, ο άντρας μας είπε «δεν ξέρω πόσο νομίζετε ότι αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όμως απλά περιμένετε. Κάποτε θα αναπολείτε το παρελθόν και θα συνειδητοποιείτε ότι δεν αγαπάτε πια ο ένας τον άλλον όπως παλιά.» Στη συνέχεια μας συνεχάρησαν και έφυγαν.
Καθώς απομακρύνονταν εσύ γέλασες και μου είπες «Τι βλακεία συμβουλή ήταν αυτή;». Συμφωνήσαμε ότι ερχόταν πρώτη στη λίστα των πιο αλλόκοτων και άχρηστων συμβουλών περί γάμου. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύαμε εκείνη τη στιγμή. Κάνοντας μια ανασκόπηση, συνειδητοποιώ ότι ήταν παραπάνω από συμβουλή. Ήταν μία υπέροχα αληθινή δήλωση αναφορικά με την πορεία του γάμου. Αλλά ήμασταν νέοι, τρελά ερωτευμένοι και νιόπαντροι. Δεν ξέραμε πόσο δίκιο είχαν. Και όπως περνούσαν τα χρόνια και ερχόταν η ζωή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκείνη ήταν η πιο προφητική δήλωση περί σχέσεων που μας έχει δώσει ποτέ οποιοσδήποτε.
Καθώς καθόμαστε στα επείγοντα του νοσοκομείου, και σε κοιτάζω να κρατάς το χέρι του γιου μας, έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η κουβέντα. Αυτή την εβδομάδα έχουμε επέτειο και αναπόφευκτα ανατρέχω στη δεκαετία που πέρασε. Κοιτώντας σε να κρατάς το άρρωστο αγοράκι μας, επιτέλους καταλαβαίνω.
Έχει διπλώσει το έντερό του και πονάει τρομερά. Έχει ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος σου και τα χέρια σου είναι τυλιγμένα γύρω του. Σε ακούω να του τραγουδάς χαμηλόφωνα του τραγούδι από τη «Λέσχη του Μίκυ Μάους», προσπαθώντας να ελαφρύνεις κάπως το κλίμα. Αν δεν ήταν ο ορός και το νοσοκομειακό κρεβάτι, κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι είμαστε στα επείγοντα. Αγκαλιασμένοι και οι δύο, περιμένοντας τον γιατρό, δείχνετε τόσο ήρεμοι, τόσο φυσιολογικοί που είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ο γιος μας έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Αυτή τη στιγμή, καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μας πει εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι... δεν σε αγαπώ πια όπως παλιά.
Κοίτα, όμως, ποιο είναι το θέμα: Παρανόησα. Δεν είπαν ποτέ «θα αγαπάτε ο ένας τον άλλον λιγότερο» ούτε «το ίδιο», είπαν «όπως παλιά». Δηλαδή «όπως κάποτε», «όπως συνηθίζατε», «όπως είχατε μάθει». Το ότι τώρα μαθαίνουμε σε κάτι άλλο, δεν είναι λιγότερο σπουδαίο. Η αγάπη αλλάζει με τον χρόνο, γιατί αλλάζει η ζωή και αλλάζουν οι συνθήκες. Όταν αγαπάς κάποιον για όλη σου τη ζωή, η αγάπη σου αναπόφευκτα θα προσαρμοστεί και θα αλλάξει, αλλιώς κινδυνεύει να σβήσει. Παράδειγμα, τα 16 χρόνια που έχουμε περάσει μαζί. Έχουμε αλλάξει. Η αγάπη μας έχει αλλάξει. Οι συνθήκες της ζωής μας οδήγησαν σε αυτή την αλλαγή.
Πρέπει να ξέρεις ότι σε αγαπώ εξίσου σήμερα όσο σε αγαπούσα και τη μέρα που παντρευτήκαμε. Αλλά τώρα σε αγαπώ για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που σε αγαπούσα τότε. Λόγους που δεν θα μπορούσα να έχω προβλέψει μία δεκαετία πριν, πολύ πριν εμφανιστούν τα προβλήματα (που έχουν οι περισσότεροι ενήλικες), άρρωστα μωρά και καριέρες γεμάτες στρες. Πράγματα που κάποτε με τρέλαιναν είναι σήμερα τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου και πράγματα που κάποτε έβρισκα αστεία και αξιολάτρευτα... δεν τα βρίσκω πια.
Καθώς σε βλέπω αγκαλιά με το παιδί μας, ζουληγμένοι και οι δύο σε ένα φορείο, καμία αλλαγή στο πώς σε αγαπάω δεν είναι πιο προφανής από το πώς νιώθω για την ψύχραιμη, ήρεμη, λογική σου συμπεριφορά. Θεέ μου, πόσο με τρέλαινε κάποτε η ηρεμία σου! Μπορούσα να σου λέω ότι το σπίτι καίγεται και εσύ απλά θα ετοίμαζες σύντομα και ήσυχα μια αποτελεσματική στρατηγική τάχιστης απόδρασης, περιλαμβάνοντας τα απολύτως απαραίτητα που θα έπρεπε να πάρουμε. Δεν θα έδειχνες κανένα συναίσθημα, παρά μόνο θα έσφιγγες λίγο το σαγόνι και τους ώμους σου. Αν ερχόμουν σπίτι και σου έλεγα «κερδίσαμε το λαχείο!», εσύ θα χαμογελούσες και θα έλεγες «α, ωραία!». Δεν θα χοροπηδούσες πάνω-κάτω, ούτε θα ούρλιαζες. Όχι, αυτά τα κάνω εγώ. Εγώ είμαι η ενθουσιώδης. Η φασαριόζα. Η χαζοχαρούμενη. Η συναισθηματική. Στην πραγματικότητα, είμαι ό,τι αισθάνομαι την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται ποτέ να με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι. Είναι προφανές κοιτάζοντάς με.
Πάντα ευχόμουν να είσαι πιο εκφραστικός. Πάντα προσπαθούσα να σε ξεσηκώσω και να σε χαλαρώσω. Αλλά οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Είσαι -και πάντα θα είσαι- εκνευριστικά ήρεμος, ψύχραιμος και συγκεντρωμένος. Σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε αυτό με θύμωνε. Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς, κατά τα 16 χρόνια μας μαζί, άλλαξε αυτό, όμως άλλαξε και πλέον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου.
Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον άρχισε να αλλάζει με τη γέννηση του πρώτου παιδιού μας. Ήξερα ότι το παιδί μας ήταν άρρωστο και υπέφερε και ήμουν τρομοκρατημένη. Εκεί που εγώ ήμουν πανικόβλητη και έκλαιγα, εσύ ήσουν σταθερός και συγκροτημένος. Έψαχνες να βρεις τους κατάλληλους γιατρούς. Ενώ εγώ προσπαθούσα να μην φρικάρω με τις μη φυσιολογικές εξετάσεις, εσύ ήσουν προετοιμασμένος, στωικός και έκανες ερωτήσεις. Δεν φοβόσουν να προκαλέσεις το σύστημα και φρόντιζες να εξετάσουν οι γιατροί κάθε ενδεχόμενο. Όταν τα μικρά αγοράκια μας ούρλιαζαν από τους πόνους και όλοι γύρω μας ήταν παγωμένοι, μη ξέροντας τι να κάνουν, εσύ ήσυχα εκτιμούσες την κατάσταση και ήξερες τι έπρεπε να γίνει. Όταν νιώθω καταβεβλημένη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εσύ πάντα ξέρεις πώς να με ηρεμείς και να με επαναφέρεις.
Τώρα, καθώς προσπαθώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου, περπατώντας πάνω-κάτω στα επείγοντα, δεν θα μπορούσε να μου είναι πιο σαφές το πόσο εκτιμώ αυτό το χάρισμά σου. Χρειάστηκε να «πάω για νερό» για να μη με δει ο γιος μας να κλαίω. Ο σωματικός του πόνος και ο φόβος του με έκαναν να καταρρεύσω. Διαισθανόταν πώς ένιωθα και αυτό δεν τον βοηθούσε. Αλλά με την ήρεμη παρουσία σου έκρυβες απόλυτα τον δικό σου φόβο. Μπορούσε να διαισθανθεί την ενέργειά σου και αυτό τον ηρεμούσε, απομάκρυνε τον φόβο του και τον γαλήνευε.
Παρόλο που κάποτε ευχόμουν να είσαι πιο ενθουσιώδης, πλέον είμαι παραπάνω από ευγνώμων που δεν είσαι. Είσαι ο βράχος της οικογένειάς μας. Η σταθερότητά μας. Το ήρεμο καταφύγιό μας εν μέσω καταιγίδας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε ευχόμουν να είσαι περισσότερο σαν εμένα. Παρέχεις ισορροπία στην εξαντλητική, τρελή και γεμάτη στρες ζωή μας.
Δύο παιδιά με μία σπάνια διαταραχή ήταν αρκετά για να μας αλλάξουν. Ή, τουλάχιστον, για να αλλάξουν τον τρόπο που μας βλέπω. Τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Όλα αυτά που εκτιμώ και που χρειάζομαι. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ότι σε αγαπάω. Είμαι τόσο ευγνώμων που είσαι αυτός που είσαι. Είμαι ευγνώμων που είμαι εγώ αυτή που χρειάζεται να ηρεμείς.
Ανυπομονώ να ανακαλύψω ακόμα πιο υπέροχα χαρακτηριστικά σου που ποτέ δεν είχα προσέξει ή εκτιμήσει. Πράγματα που ήμουν υπερβολικά πολυάσχολη ή εκνευρισμένη για να καταλάβω τη σημασία τους. Πράγματα που μπορεί να μου πήραν μέρες, χρόνια ή δεκαετίες για να δω και να αγαπήσω. Όμως, μέχρι τότε, ξέρω πως μάλλον δεν θα σε αγαπώ όπως σε αγαπώ τώρα. Γιατί τότε θα είναι διαφορετικά. Τα παιδιά μας θα είναι μεγαλύτερα. Η ζωή μας θα έχει εξελιχθεί. Μέχρι τότε δεν θα σε αγαπώ όπως συνήθιζα και... πραγματικά ανυπομονώ!»
Πηγή: scarymommy.com
