« 'Η γιαγιά τους είστε;'
Ήρθε, λοιπόν, αυτή η στιγμή. Κάποιος μόλις μου έκανε την δύσκολη ερώτηση.
Δεν είναι ότι δεν το περίμενα. Αποφάσισα να κάνω παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία από τη μέση μαμά, οπότε ήξερα ότι πιθανώς θα ερχόταν η μέρα που θα με περνούν για γιαγιά τους. Φανταζόμουν πάντα την δική μου αντίδραση –ιδανικά, μια μπουνιά στο πρόσωπο, ρεαλιστικά, ένα πραγματικά άγριο βλέμμα. Αλλά όταν τελικά ήρθε, με εξέπληξε το πόσο λίγο με ένοιαξε.
Τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι:
Ήμουν στα Starbucks. Η 20χρονη κοπέλα πίσω μου πρόσεξε τα 2 τετράχρονα παιδιά μου, τα οποία βρίσκονταν (τους το αναγνωρίζω) σε εκείνο το μοναδικό τέταρτο της ημέρας που τα ρούχα τους είναι καθαρά και δεν έχουν ακόμα χτυπήσει παντού. Είχα μόλις γυρίσει από το γυμναστήριο και τα είχα πάρει για να πάμε να κάνουμε τις αμέτρητες Σαββατιάτικες δουλειές που είχα σημειώσει στην ατζέντα μου (τις γράφω σε ατζέντα, όχι στο κινητό –είμαι μεγάλη, είπαμε!)
«Πόσο γλυκούλικα είναι!» την άκουσα να λέει.
Δεν είπα τίποτα, γιατί δεν χρειάζεται να πεις κάτι όταν κάποιος τυχαία σχολιάζει πόσο χαριτωμένα είναι τα παιδιά σου. Οι ξένοι, εξάλλου, βλέπουν μόνο μια πτυχή των παιδιών σου. Δεν τα βλέπουν σε όλο τους το μεγαλείο, να ουρλιάζουν, να λερώνονται, να τσακώνονται κ.λ.π. Αλλά ενώ παρέμεινα σιωπηλή, το μυαλό μου ήδη είχε αρχίσει να τρέχει.
«Παναγία μου, ας μη μου πιάσει την κουβέντα τώρα», σκέφτηκα. «Ας μην είναι από αυτές που αρχίζουν να ρωτάνε. Το μόνο που θέλω είναι έναν καφέ, δύο μπισκότα για τα παιδιά, να κάτσουμε για 10 λεπτά σε ένα τραπέζι και να πάμε να συνεχίσουμε τις δουλειές.» Ξέρω, πιθανώς τώρα να σκέφτεστε ότι είμαι αντικοινωνική για μαμά, ε;
Η 20χρονη συν-θαμώνας άρχισε να με παρατηρεί για μερικά δευτερόλεπτα. Στην αρχή δίστασε, όμως μετά το ξεφούρνισε: «Είστε η γιαγιά τους;»
Δεν σήκωσα μανίκια, ούτε την κάλεσα σε μονομαχία. Δεν μου χύθηκε καν ο καφές 'εντελώς κατά λάθος' στα παπούτσια της. Αντίθετα, έδειξα ανωτερότητα. Την κοίταξα στα μάτια, της είπα «είμαι η μαμά τους» και περίμενα να την ακούσω να απολογείται.
Και φυσικά απολογούνταν για κάμποσα λεπτά.
Στο τέλος της ημέρας, η νεαρή κοπέλα που μου έκανε την εν λόγω ερώτηση ένιωσε πολύ χειρότερα από εμένα για το συμβάν. Εγώ το ξεπέρασα με ένα ύφος που υπονοούσε ότι «δεν είμαι αρκετά τρελή για να σε πατήσω με το αυτοκίνητό μου» αλλά «μη νομίζεις ότι είμαι εντάξει με το γεγονός ότι μόλις με αποκάλεσες γριά».
Φυσικά, δεν χάρηκα, αλλά ούτε μου χάλασε τη μέρα, ούτε μου ξίνισε τον καφέ. Δεν έφαγα ένα επιπλέον μπισκότο για να το ξεπεράσω! Το λάθος της όταν κατανοητό. Οι περισσότερες γυναίκες της ηλικίας μου δεν έχουν μικρά παιδιά, το καταλαβαίνω.
Όμως δεν το ξεπέρασα και εντελώς αλώβητα. Θα ήταν ψέμα να πω ότι η ερώτηση δεν έπληξε κάπως την αυτοεκτίμησή μου. Πιστεύω ότι διατηρούμαι καλά. Πιστεύω ότι διατηρούμαι τόσο καλά ώστε να μην χρειάζεται να προσθέτω το «της ηλικίας μου» στο τέλος κάθε πρότασης. Φυσικά, έχω περάσει πια το στάδιο που κάποιος θα μπορούσε να με περάσει για 30άρα. Ίσως 39, σε μια πολύ καλή μου μέρα! Τη στιγμή που με ρώτησαν αν είμαι γιαγιά τους, από την άλλη, φορούσα αθλητικά και ένα καπελάκι. Πίστευα, δηλαδή, ότι δείχνω σε φόρμα. Όχι, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν γιαγιάδες που δείχνουν σε φόρμα, απλά μου έκανε εντύπωση που έβγαζα προς τα έξω μια τόσο ηλικιωμένη εικόνα.
Παρόλο που το έσβησα από το μυαλό μου αρχικά, αργότερα την ίδια μέρα με έκανε να σκεφτώ πώς νιώθω που είμαι μία πιο μεγάλη μαμά. Ένα από τα θετικά είναι η πιο χαλαρή φιλοσοφία διαπαιδαγώγησης. Το μεγάλο μου παιδί είναι σήμερα 22 χρονών, οπότε έχω ξαναζήσει τι σημαίνει να είναι ένα παιδί 2 ετών, αλλά και έφηβος. Δεν με εκπλήσσουν πολλά. Το μειονέκτημα είναι ότι δεν μπορώ πάντα να σχετιστώ με κάποιες μαμάδες συμμαθητών των παιδιών μου. Γιατί όχι μόνο ανήκω σε διαφορετικό δημογραφικό γκρουπ, αλλά και σε εντελώς διαφορετική γενιά (τη γενιά που δεν συνηθίζαμε να κυκλοφορούμε έξω με κολάν).
Παρόλο που καμία μαμά συμμαθητών των παιδιών μου δεν με έχει ρωτήσει αν είμαι γιαγιά τους -ακόμα- οι συζητήσεις μαζί τους είναι μερικές φορές αμήχανες. Παρόλο που είμαστε γονείς σε συνομήλικα παιδιά, δεν έχουμε περισσότερα κοινά από αυτό. Κάποιες μου φέρονται με... σεβασμό, σαν να απευθύνονται στη μαμά του φίλου τους, το οποίο με κάνει να νιώθω περίεργα. Κάποια άλλη με αποκάλεσε «κυρία» μια μέρα. Τι κυρία, κοπέλα μου;
Πάντα έδειχνα λίγο μεγαλύτερη από όσο είμαι, το οποίο επηρεάζει τον τρόπο που αντιδρούν και μου φέρονται οι άνθρωποι. Είναι αστείο το πόσο αλλάζει η προοπτική μας με την πάροδο των χρόνων. Όταν ήμουν 13 ετών, μία σερβιτόρα με πέρασε για σύζυγο του μπαμπά μου. Ήμουν ψηλή και έδειχνα ώριμη, παρόλο που φαινόταν πόσο μικρή ήμουν τη στιγμή που άνοιγα το στόμα μου. Και παρόλο που ο 13χρονος εαυτός μου θεωρούσε ότι είναι τέλειο να δείχνω μεγαλύτερη (αν και με αηδίαζε το ότι κάποιος σκέφτηκε ότι μπορεί να είμαι παντρεμένη με τον μπαμπά μου), στα 48 μου βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Το να δείχνεις μεγαλύτερη δεν είναι τόσο τέλειο. Θα ήμουν πανευτυχής αν κάποιος με περνούσε για γυναίκα του πατέρα μου σήμερα, θα ήταν ο τυχεράκιας που παντρεύτηκε την νεώτερη!
Είναι ειρωνικό το ότι όλα εδώ πληρώνονται.
Η κοπέλα στα Starbucks δεν θα είναι η τελευταία που θα με περάσει για γιαγιά των παιδιών μου, όμως δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Αγαπώ τη ζωή μου και το να είμαι μαμά, ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλη ή κουρασμένη είμαι. Δεν μπορώ να ελέγξω το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα και το να με απασχολεί τόσο πολύ μια ερώτηση που δεν μου αρέσει αποτελεί χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Το να κυνηγάω δύο παιδιά προσχολικής ηλικίας στην ηλικία μου, είναι από μόνο του αρκετά δύσκολο. Και το μόνο που θα κερδίσω με το να στραβώνω τη μούρη μου για να αγριοκοιτάξω κάποιον είναι περισσότερες ρυτίδες... και κανείς δεν το θέλει αυτό.»
Πηγή: Babble
