“ Όταν οι φίλοι με ρωτούν «τι κάνεις;», προσπαθώ να απαντάω λέγοντας «Δεν έχω παράπονο…». Γιατί, πραγματικά, δεν έχω! Έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και φαγητό στο τραπέζι. Έχω έναν άνδρα που μ’ αγαπά και τα παιδιά μου είναι υγιή. Δεν θέλω να παραπονιέμαι. Θέλω να είμαι ευγνώμων.
Τελευταία παρατηρώ, ότι τα παράπονα έχουν γίνει τρόπος έκφρασης! Οι άνθρωποι παραπονιούνται για τα πάντα διαρκώς και νιώθω ότι επικοινωνούν πια μόνο μέσω των παραπόνων τους. Παραπονιόμαστε για τη βροχή που δεν σταματά, για τη ζέστη που είναι ανελέητη, για την ηλικιωμένη κυρία που περπατά αργά μπροστά μας, για την αδικαιολόγητη αργοπορία του σερβιτόρου στο καφέ, για το παλιό μας πλυντήριο και για την αδιάφορη δασκάλα της μικρής στο σχολείο. Κι εγώ, δεν πάω πίσω –δηλώνω ανοιχτά ένοχη. Παραπονιέμαι διαρκώς για τα κιλά που πήρα και αδυνατώ να χάσω, για τον λιγοστό μου ύπνο, την διαρκή μου κούραση, και το πόσο μου έχουν λείψει οι φίλες μου και ο ελεύθερος χρόνος.
Υποθέτω ότι όλοι περνούν δύσκολα κατά περιόδους και είναι λογικό να θέλουν να μοιραστούν τις δυσκολίες τους. Τελευταία προσπαθώ να είμαι συγκρατημένη. Πριν ένα ακόμη παράπονο ξεγλιστρήσει από το στόμα μου, προσπαθώ να θυμηθώ την Κέιτ – τη φίλη μου.
Γνώρισα την Κέιτ στο Δημοτικό. Ήταν πολύ έξυπνη και πολύ καλή μαθήτρια. Ήταν ευγενική με όλους, καλοδιάθετη, αστεία και πολύ φιλική. Σπούδασε, έγινε δασκάλα και απέκτησε τρεις γιους. Κρατούσαμε συχνή επαφή… Κατά τη διάρκεια της τρίτης της εγκυμοσύνης διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού.
Μερικά χρόνια αργότερα, πέθανε. Ήταν 39 ετών κι ο μικρός της γιος μόλις δύο.
Την τελευταία φορά που είδα την Κέιτ ζωντανή ήμασταν στο σπίτι μιας φίλης, που γιόρταζε τα γενέθλια του γιου της. Ήταν Ιούνιος. Η Κέιτ ήταν εκεί με τα παιδιά της. Ο καρκίνος είχε προσωρινά υποχωρήσει και ήταν πιο ζωντανή από ποτέ. Έδειχνε πολύ δεμένη με τα παιδιά της, ήταν διαρκώς χαμογελαστή, και μιλούσε ευγενικά σε όλους. Τον Οκτώβρη, ο καρκίνος επανήλθε και μέχρι τον Δεκέμβριο η φίλη μου είχε φύγει.
Κάθε φορά που η μέρα μου είναι κακή -τόσο που με ενοχλούν όλα και όλοι, και το μόνο που κάνω είναι να παραπονιέμαι- σκέφτομαι την Κέιτ. Όταν κοιτάζω με απελπισία τη στοίβα των πιάτων που με περιμένει στο νεροχύτη, σκέφτομαι ότι εκείνη θα έδινε τα πάντα για να έχει μείνει στη ζωή και να μπορεί να τρίβει κατσαρόλες και τηγάνια.
Όταν χτυπάει το ξυπνητήρι το πρωί και νιώθω εξάντληση κι απελπισία, σκέφτομαι την Κέιτ.
Όταν δυσανασχετώ με τα ατελείωτα δρομολόγια που κάνω για τα παιδιά και είμαι έτοιμη να γκρινιάξω, σταματάω, το σκέφτομαι και συγκρατούμαι.
Προσπαθώ να είμαι πολύ προσεκτική μ’ αυτά που λέω. Προσπαθώ να εστιάζω και να συζητώ τα θετικά. Δεν είναι εύκολο να καταπίνεις τις δυσκολίες αγόγγυστα και να χαμογελάς. Είναι όμως μια στάση ζωής που επέλεξα.
Όλοι ζούμε τη ζωή που η φίλη μου -και τόσοι ακόμη- δεν μπόρεσαν να ζήσουν. Η υγεία είναι το πολυτιμότερο δώρο που μας έκανε η ζωή. Ας το εκτιμήσουμε. Ας μην είμαστε αχάριστοι. Όποιος κι αν με ρωτήσει λοιπόν πια «πώς είσαι;», του απαντώ χαμογελώντας : «Είμαι πολύ καλά! Δεν έχω κανένα παράπονο…» ”
Πηγή:scarymommy
