Αν ήξερα ότι μερικές φορές θα καθόμουν λίγη παραπάνω ώρα στην τουαλέτα, μόνο και μόνο για να έχω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου...
Αν ήξερα ότι όλες αυτές οι «κλεμμένες» στιγμές στην τουαλέτα, σχεδόν πάντα θα διακόπτονταν από μικροσκοπικές παλάμες τους που χτυπούν επίμονα...
Αν ήξερα πόσο συχνά θα έπρεπε να επαναλαμβάνω τις ίδιες οδηγίες και διορθώσεις ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Αν ήξερα ότι κάθε συμβουλή «ειδικού» για την γκρίνια, το κλάμα, την ανυπακοή, την επιθετικότητα και την βαρεμάρα θα ήταν, τις περισσότερες φορές, εντελώς αναποτελεσματική...
Αν ήξερα ότι το να αγαπάς τα παιδιά σου δεν σημαίνει πάντα και να τα συμπαθείς...
Αν ήξερα ότι κάποιες φορές θα έκλαιγα στο ντους απλά επειδή δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος για να βρεις διέξοδο μόνη σου...
Αν ήξερα ότι θα είμαι τόσο διαλυμένη στο τέλος κάποιων ημερών που η σκέψη και μόνο να προσεγγίσω ερωτικά τον σύντροφό μου θα με απωθούσε...
Αν ήξερα ότι ποτέ ξανά δεν θα ήμουν σε θέση να συγκεντρωθώ σε κάτι πραγματικά και απόλυτα...
Αν ήξερα ότι δεν γίνεται πιο εύκολο όσο μεγαλώνουν, απλά δύσκολο με διαφορετικούς τρόπους...
Αν ήξερα ότι κάθε μέρα θα με τρομοκρατούσε η σκέψη ότι με κάποιον τρόπο αποτυγχάνω ως μητέρα...
Αν ήξερα πραγματικά πόσο αδυσώπητο είναι το να είσαι γονιός...
Θα έκανα τα παιδιά μου έτσι κι αλλιώς.
Γιατί αν δεν τα είχα κάνει...
Δεν θα ήξερα πόσο απίστευτο είναι το συναίσθημα να μεγαλώνει μέσα σου ζωή, και από μία μικροσκοπική κηλίδα να μεταμορφώνεται σε έναν ολόκληρο άνθρωπο μέσα στο σώμα σου!
Δεν θα ήξερα ότι η μυρωδιά του κεφαλιού ενός νεογέννητου είναι η καλύτερη απόδειξη ότι υπάρχει παράδεισος.
Δεν θα ήξερα τη μαγεία του να έχεις ένα μωρό να κοιμάται στα χέρια σου και να μην θέλεις ποτέ να το αφήσεις κάτω.
Δεν θα ήξερα τον ασύγκριτο ενθουσιασμό του να βλέπεις ένα παιδί να περπατά, να χρησιμοποιεί το γιο-γιο, να κάνει ποδήλατο ή να διαβάζει μόνο του για πρώτη φορά ένα ολόκληρο βιβλίο.
Δεν θα ήξερα πως ο ήχος του παιδικού γέλιου μπορεί να φωτίσει ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες.
Δεν θα ήξερα πως ένα αθώο, ορθάνοιχτο βλέμμα μπορεί να σε κάνει να λιώσεις...
Δεν θα ήξερα πόσο φανταστικό είναι να γίνεσαι μάρτυρας του καθημερινού, σταδιακού ξετυλίγματος ενός ανθρώπου που εσύ βοήθησες για να έρθει στον κόσμο.
Δεν θα ήξερα την περηφάνια του να βλέπεις τα παιδιά σου να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις χρησιμοποιώντας τα εργαλεία και τις αρετές που εσύ βοήθησες για να ενσταλάξουν μέσα τους.
Δεν θα ήξερα πόση αγνή, αχαλίνωτη χαρά μπορεί να νιώσεις βλέποντας τα παιδιά σου να θριαμβεύουν.
Δεν θα ήξερα τι απροσδόκητη, συγκινητική ευλογία είναι ο διαρκής αγώνας να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος γονιός.
Δεν θα ήξερα πως η διαδικασία του να μεγαλώνεις τα δικά σου παιδιά, μπορεί να βοηθήσει να γιατρέψεις πληγές από τα παιδικά σου χρόνια.
Δεν θα ήξερα πως το να χάνω τον εαυτό μου στην μητρότητα, θα με βοηθούσε να βρίσκω έναν βαθύτερο, δυνατότερο και πιο αληθινό εαυτό.
Δεν θα ήξερα την ζεστή, γλυκιά πληρότητα του να αγαπιέσαι μόνο όπως μια μητέρα μπορεί να αγαπηθεί.
Δεν θα ήξερα την ωμή, μανιώδη δύναμη του να αγαπάς μόνο όπως μια μητέρα μπορεί να αγαπήσει.
Και δεν θα ήξερα ότι ο πόνος και οι παγίδες του δρόμου αυτού, τελικά υπερκαλύπτονται από ομορφιά, χαρά και το θαύμα του ταξιδιού.
Αν ήξερα πώς είναι πραγματικά η μητρότητα, θα έκανα τα πάντα ξανά από την αρχή.
(Απλά θα κοιμόμουν περισσότερο όταν θα μου δινόταν η ευκαιρία).
*Η Annie Reneau γράφει για την μητρότητα και για άλλα όμορφα πράγματα στο blog της. Τον περασμένο χρόνο κατάφερε να πείσει τον σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά να ζήσουν ως νομάδες σε διάφορα μέρη της Αμερικής, το οποίο είναι ακριβώς όσο τρελό και φανταστικό ταυτόχρονα ακούγεται.
