Το βλέμμα που σκοτώνει. Αυτό που αρκεί για να σταματήσουν τα παιδιά οποιαδήποτε αταξία.
Το θάρρος να λέει «όχι» σε κάθε πρόσκληση σε παιδικό πάρτι και κοινωνική «υποχρέωση» που βαριέται θανάσιμα.
Την εγκράτεια να μην δίνει το smartphone της για να διασκεδάσει το παιδί (τουλάχιστον όχι όταν μπορεί να το απασχολήσει η ίδια).
Το υποκριτικό ταλέντο να θαυμάζει υπέρμετρα κάθε «έργο τέχνης» από το μάθημα ζωγραφικής του παιδιού.
...Και την πονηριά να το πετά με τρόπο στην ανακύκλωση, χωρίς ποτέ να την «πιάσει» κανείς.
Την προνοητικότητα να προσφέρει στο παιδί παιχνίδια που πραγματικά θα του προσφέρουν «κάτι» και θα το απασχολήσουν για ώρες.
Την ικανότητα να κοιμάται με τα ραντάρ της σε πλήρη ετοιμότητα.
Την γνώση ότι το γκλίτερ μπορεί να στοιχειώσει ένα σπίτι για πάντα και ότι τα μπαλόνια οδηγούν πάντα σε κλάματα.
Τη δύναμη να μην την πιάνουν γέλια κάθε φορά που το παιδί καταβάλλει τεράστια προσπάθεια να πει κάτι σοβαρό –και μπερδεύει τα λόγια του.
Την συνειδητοποίηση ότι όσο δύσκολη, κουραστική, εκνευριστική φάση κι αν περνά το παιδί, σύντομα θα τελειώσει.Και θα αντικατασταθεί από μία εξίσου δύσκολη, κουραστική και εκνευριστική φάση.
