Αυτή η τόσο σημαντική φράση που έφτασε να γίνει χολιγουντιανή ταινία με τον τίτλο «Home Alone», φανερώνει την ανάγκη του παιδιού να κάνει πράγματα ολομόναχο, να υπάρχει και να κινείται ανεξάρτητα. Και είναι αλήθεια ότι πρόκειται για ένα σημαντικό στάδιο της ανάπτυξης του, το οποίο όμως φοβίζει τους γονείς, τους τρομάζει και -όχι σπάνια- τους προκαλεί υστερία (διαλέγετε και παίρνετε).
Αν και είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσατε να μου αναφέρετε άπειρες, οι δύο πιο συνηθισμένες συμπεριφορές του «μόνο μου...» που διέκρινα στα δικά μου παιδιά, είναι:
Περπατώντας στον δρόμο
Τα παιδιά μου λατρεύουν να περπατούν μόνα τους, κυρίως όταν βρεθούν σε δημόσιο χώρο. Βέβαια ο «δημόσιος χώρος» στην Ελλάδα είναι μια πονεμένη ιστορία, γεμάτη ανύπαρκτα πεζοδρόμια, πλατείες με παρκαρισμένα μηχανάκια και παιδικές χαρές με παιχνίδια-παγίδες, σκουριασμένα και κακοσυντηρημένα. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι λογικό να φοβόμαστε εμείς οι άμοιροι γονείς. Τρέμουμε μήπως χτυπήσουν τα παιδιά μας, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν κοιτάζουν που πηγαίνουν! Μας κατακλύζει το άγχος στην εικόνα ενός καρούμπαλου ή μιας μελανιάς. Πώς να αφήσουμε λοιπόν ένα παιδί να περπατήσει μόνο του;
Οι ειδικοί απαντούν: Το παιδί μπορεί να καταλάβει ποιοι είναι οι κίνδυνοι που διατρέχει. Δεν πρέπει να εμποδίζουμε ένα πολύ μικρό παιδί να τρέχει στα πεζοδρόμια, γιατί δεν μπορεί ακόμη να περπατήσει με το βήμα των ενηλίκων και αν το αναγκάσουμε, θα χάσει τον εσωτερικό του ρυθμό. Εγώ θα έλεγα ότι χρειάζεται να εξηγούμε τα πράγματα στα παιδιά αντί να τα απειλούμε με τους κινδύνους που τα περιμένουν. Έμαθα στα παιδιά μου να περπατούν μόνα τους και δίπλα μου, λέγοντάς τους ότι αν βρεθεί η μπάλα τους κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου, αυτή θα σκάσει! Μπορείτε να φανταστείτε ότι κάθε φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, έπρεπε να αγοράζουμε μια καινούργια μπάλα, ωστόσο αυτά κατανόησαν τον κίνδυνο εμπράκτως.
Χοροπηδώντας στο κρεβάτι
Σε όλα τα παιδιά, χωρίς καμία εξαίρεση, αρέσει να κάνουν τραμπολίνο στον καναπέ ή στο κρεβάτι των γονιών τους. Θυμάμαι ακόμη τις φωνές τις δικές μου ή της γιαγιάς τους για το πόσο επικίνδυνο είναι, ότι θα πέσουν και θα σπάσουν το κεφάλι τους. Για τα παιδιά, όμως, είναι απλώς ένα καταπληκτικό παιχνίδι.
Οι ειδικοί απαντούν: Με το τραμπολίνο, το παιδί ανακαλύπτει τις διαφορετικές στάσεις του σώματος μέσα στον χώρο, μία από τις σπουδαιότερες δεξιότητες μαζί με την κατάκτηση του λόγου. Το χοροπήδημα βοηθά το παιδί να αποκτήσει άνεση με το σώμα του και να νιώσει ασφάλεια με τον εαυτό του. Δεν σας κρύβω ότι τα δικά μου παιδιά ένιωθαν πολύ ευτυχισμένα όταν τα πήγαινα κάθε μέρα στο λούνα παρκ των καλοκαιρινών διακοπών μας για να κάνουν τραμπολίνο, και ακόμη θυμούνται μια αστεία σκηνή με τον θείο τους που έσκισε το παντελόνι του στην προσπάθεια του να ξανανιώσει παιδί, κάνοντας τούμπες!
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας επισημάνω ότι όταν τα παιδιά σας εκδηλώσουν τη συμπεριφορά του «μόνο μου...», σκεφτείτε ότι όλα τα παιδιά μεγαλώνουν ψάχνοντας εμπειρίες κι αυτό είναι που τα κάνει ευτυχισμένα. Ο δικός μας ρόλος είναι να επαγρυπνούμε ώστε η διασκέδαση τους να μπορεί να συνεχιστεί χωρίς σοβαρούς κινδύνους!
Να θυμάστε ότι μετά το τρομακτικό «μόνο μου...», πολλές φορές ακολουθεί το ανακουφιστικό «κοίτα μαμά! δεν χτύπησα!».
B...................................................................................................................................
