«Μαμά, προσεύχομαι στα αστέρια κάπου κάποτε να συναντηθούμε ξανά και να συνεχίσουμε τη σχέση μας από εκεί που την αφήσαμε. Πριν από τη διάγνωση του Αλτσχάιμερ. Πριν αλλάξει για πάντα η ζωή σου, η ζωή μου και η ζωή της οικογένειάς μας.
Αν ξανασυναντηθούμε, θα εμφανιστείς όπως ακριβώς σε θυμάμαι πριν σε κυριεύσει αυτή η απαίσια ασθένεια; Με μαύρα μαλλιά, ζωηρά μπλε μάτια και ένα ευγενικό χαμόγελο;
Θα με κοιτάξεις και θα ξέρεις ότι είμαι η κόρη σου; Θα με αποκαλείς με το παρατσούκλι που μου έβγαλες όταν ήμουν παιδί; Θα νιώσω ξανά ασφάλεια και σιγουριά δίπλα σου;
Θέλω να φαντάζομαι ότι θα με αγκαλιάσεις σφιχτά και θα μου πεις ότι σου έλειψα. Θα με ρωτήσεις τι κάνει ο εγγονός σου και θα ζητήσεις να τον δεις. Θα θέλεις να πάμε για φαγητό και για ψώνια και κάθε μέρα θα με παίρνεις τηλέφωνο και θα με ρωτάς τι έφαγα.
Σε έναν τέλειο κόσμο, μαμά, θα ξανασυναντηθούμε και θα εμφανιστείς ακριβώς όπως ήσουν πριν αυτή η ασθένεια καταστρέψει τη μνήμη σου, την ικανότητά σου να επικοινωνείς και την όμορφη ανθρωπιά σου. Σ' αυτόν τον κόσμο δεν θα υπάρχει θλίψη και πόνος.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ, οπότε απολαμβάνω τις αναμνήσεις της αγάπης σου και της υπέροχης ζωής που μου πρόσφερες. Ήσουν πάντα ο φύλακας άγγελός μου και αλήθεια, σ' ευχαριστώ για όλα.
Μανούλα μου, ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα η ηρωίδα μου. Τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό. Όπως και την αγάπη που σου τρέφω.
Η κόρη σου»